จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2170

“เฮ้อ! เจ้าไม่ควรจะไปท้าทายเย่หยวนเลย!” เมื่อได้เห็นหลงฉีที่นอนอยู่บนพื้นลานกว้างหลงจื่อเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมา

หลงฉีนั้นได้แต่ต้องประคองตัวลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด “เจ้าหมอนี่มันเก่งกาจปานนี้ได้อย่างไรกัน?”

หลงจื่อเฟิงจึงยิ้มตอบไปอย่างขื่นขม “เก่งกาจ? ฤทัยแห่งฟานจู้หลง กายทองคำสัมบูรณ์ระดับเจ็ด วิธีการปล่อยวรยุทธที่สาบสูญ เขาจะไม่เก่งกาจได้อย่างไรเล่า? อ่าวหยูนั้นหาเรื่องเย่หยวนจนถูกเขาฆ่าตายลงใต้เท้า! ที่เจ้ารอดชีวิตออกมาได้นี้มันก็คงนับได้ว่าเขานั้นมีเมตตาแล้ว! เวลานี้คนที่พอจะต้านทานเขาผู้นี้ได้มันคงมีแค่หลงหยวนแล้ว!”

หลงฉีได้แต่นั่งฟังอย่างมึนงงอ้าปากค้าง เขาจะไปทราบได้อย่างไรว่าเย่หยวนมีไม้ตายอยู่มากมายปานนั้น?

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือไม้ตายแต่ละอย่างนั้นมันเหนือล้ำจนทำให้ผู้คนตกตะลึงไปทั้งวิญญาณ

แต่เขานั้นกลับไปหาเรื่อง อวดอ้างตัวต่อหน้าเย่หยวน

โชคยังดีที่คนในลานศึกหมอกเวลานี้มันเหลืออยู่ไม่มาก ตัวเขานั้นถูกดึงกลับออกมาด้วยอันดับเจ็ด

หรือก็คือในศึกทายาทมังกรครานี้ตัวเขานั้นได้อันดับที่เจ็ดไปครองอย่างสมชื่อ

แต่จู่ๆ ทางจักรพรรดิเทพสวรรค์คนหนึ่งก็ร้องกล่าวขึ้น “ดูเร็ว! เย่หยวนไปเจอกับหลงหยวนเข้าแล้ว! ครานี้มันเป็นการปะทะของยอดฝีมืออย่างแท้จริง! ผู้ชนะในครานี้คงเป็นผู้ชนะของศึกทายาทมังกรนี้ไป!”

เย่หยวนนั้นเดิมตามตำแหน่งของผลึกต้นมังกรจนได้มาเจอหลงหยวนเข้า

เมื่อหลงหยวนเห็นเย่หยวน ตัวเขาก็ผงะไปไม่น้อย

เพราะหลงหยวนก็ไม่ได้คิดว่าเย่หยวนจะยังอยู่จนถึงป่านนี้

ไม่ได้เจอเย่หยวนมาตั้งแต่เริ่ม ตัวเขานั้นคิดไปถึงขั้นว่าเย่หยวนคงถอนตัวออกไปแล้ว

“มาถึงเวลานี้ได้เจ้าคงมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ว่า…เจ้าไม่ควรอวดดีขนาดนั้น!” หลงหยวนกล่าวขึ้นมาพร้อมมือที่ไพล่หลัง

คำพูดนี้มันหมายความว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เย่หยวนลอยหน้าต่อไป

คำพูดที่เย่หยวนกล่าวก่อนเข้ามานั้นมันทำให้เขาผู้เป็นทายาทมังกรสวรรค์อันดับหนึ่งนี้ไม่พอใจอย่างมาก

คำพูดเช่นนั้นมันหมายถึงว่าอัจฉริยะใดๆ ก็ไร้ค่า มันเป็นคำพูดที่มีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่จะมีสิทธิกล่าวออกไปได้!

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “อวดดีหรือ? ข้าไม่คิดว่าเช่นนั้น ข้าแค่พูดความจริง!”

“เรอะ?”

หลงหยวนหรี่ตาลงพร้อมซัดฝ่ามือออกมาและมันเป็นถึงหัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์!

กระบวนท่าที่เขาปล่อยออกมานี้มันสุดแสนรวดเร็วอย่างที่ไม่อาจมองตามทันได้

ไม่พอใจก็ลงมือทันที!

“ตายเสีย!” หลงหยวนร้องบอก ในสายตาของเขานั้นเย่หยวนย่อมจะเป็นแค่ซากศพแล้ว

แต่เย่หยวนกลับหัวเราะขึ้นมาเมื่อเห็นมันพร้อมใช้หลังมือตบรับ มันเป็นฝ่ามือล้ำจักรวาล

ปัง!

คนทั้งสองต้องถอยร่นไปตามๆ กัน

“หืม?” หลงหยวนได้แต่ร้องขึ้นอย่างตื่นตกใจ ดูท่าเขาคงตกตะลึงกับฝีมือของเย่หยวนนี้

ที่ด้านนอกเองเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายเองก็ตกตะลึงอย่างมาก

“หลงหยวนกลับบ่มเพาะหัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์ด้วยเช่นกัน! เจ้าเด็กคนนี้มันสัตว์ประหลาดแท้!”

“เย่หยวนนั้นมีฤทัยแห่งฟานจู้หลงจึงสามารถใช้หัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์ได้แต่หลงหยวนนั้นบ่มเพาะฝึกฝนมันมาด้วยตนเอง เทียบกันแล้วพรสวรรค์ของเขามันย่อมจะเหนือกว่าเย่หยวนเป็นแน่!”

“มาจนถึงเวลานี้มันยังไม่มีใครทำให้เด็กคนนี้ต้องเอาจริงได้ สงสัยเหลือเกินว่าเย่หยวนผู้นี้จะทำได้หรือไม่”

…

เมื่อคนทั้งสองปะทะกันเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ต่างก็เริ่มเอนเอียงเข้าข้างหลงหยวนไปตามๆ กัน

มันมิใช่ว่าเย่หยวนไม่เหลือล้ำเก่งกาจใดๆ เพียงแค่ว่าหลงหยวนนั้นลึกลับจนเกินไป

จนถึงเวลานี้มันไม่มีใครทำให้เขาต้องเอาจริงปล่อยทักษะเทวะภายในออกมาได้แม้แต่คนเดียว

แม้แต่หัตถ์อนิจจังมังกรสวรรค์นี้เองเขาก็เพิ่งจะใช้มันออกมาเป็นครั้งแรก

แต่คนทั้งหลายนั้นคิดว่าตนเองได้เห็นไม้ตายของเย่หยวนจนสิ้นแล้ว

ส่วนทางด้านไม้ตายของหลงหยวนนั้นมันยังไม่เป็นที่ปรากฏใดๆ

ศัตรูของหลงหยวนนั้นไม่เก่งกาจหรือ?

มันย่อมจะมิใช่!

หลงหยวนได้เอาชนะเหล่ายอดทายาทมังกรสวรรค์มาได้จนถึงเวลานี้

บางคนที่เขาต่อสู้ด้วยนั้นมันเก่งกาจเสียยิ่งกว่าอ่าวหยูเสียด้วยซ้ำ