จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2185

เป็นเวลานี้เองที่พวกเขาทั้งหลายได้เข้าใจว่าการที่เย่หยวนสังหารพวกมันนับร้อยๆ ในเวลาแค่สองชั่วโมงนี้มันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ปานใด

ในหมู่มารนรกนับร้อยๆ นี้มันมีหลายต่อหลายตัวที่เป็นถึงระดับเทพสวรรค์

หากมองดูสภาพการณ์เมื่อสักครู่นี้แล้ว ต่อให้จะเป็นเหล่ามารนรกระดับเทพสวรรค์หนึ่งดาวก็คงสามารถต่อสู้กับเทพสวรรค์สองดาวได้

ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้นแล้วเย่หยวนได้ทำเรื่องราวใดลงไป?

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเขาใช้เวลาแค่สองชั่วโมง!

เหล่าเทพสวรรค์สี่ดาวทั้งหลายต่างต้องยกมือปาดเหงื่อ หากพวกเขาต่อสู้ด้วยตัวเองแล้วมันคงต้องใช้เวลาอีกมากกว่าจะจัดการอีกฝ่ายลงได้

แล้วเจ้าเด็กคนนี้มันเก่งกาจปานใด?

เดิมทีก่อนหน้านี้มันไม่มีใครคิดสนใจท่าทางราวกับเพิ่งได้เห็นผีมาของหลินฉางชิง

แต่เวลานี้พวกเขาต่างได้เข้าใจ!

เจ้าเด็กคนนี้มันคงได้เห็นเรื่องที่เหนือล้ำกว่าคำว่าน่ากลัวไปมาก

“ฉางชิง เจ้าไปเห็นอะไรมากันแน่?” เจิ้งหยูเฟิงดึงตัวหลินฉางชิงเข้าไปถาม

เพราะต่อให้จะผ่านไปนับชั่วโมงแล้วแต่สีหน้าของหลินฉางชิงก็ยังคงซีดขาวไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย

ก่อนหน้านี้ตัวเขานั้นไม่ได้รู้เลยว่าเย่หยวนเก่งกาจปานใด

แต่เวลานี้เมื่อได้เห็นเย่หยวนลงมือฆ่าสังหารเหล่ามารนรกทั้งหลาย เขาก็ได้เข้าใจว่าเย่หยวนนั้นยืนอยู่คนละโลกกับตัวเขาไปแล้ว!

“ล้างบาง! มันคือการล้างบาง! เหล่ามารนรกระดับเทพสวรรค์สองดาวนั้นไม่อาจจะทนรับเขาได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว! เขาใช้แค่หมัดเปล่าๆ ก็ฆ่าสังหารพวกมันทั้งหลายลงได้!” หลินฉางชิงร้องบอก

เย่หยวนนั้นจัดการสังหารมารนรกระดับเทพสวรรค์สองดาวลงด้วยหมัดเดียว หากคิดอยากฆ่าสังหารตัวหลินฉางชิงนี้มันก็คงง่ายกว่าพลิกฝ่ามือ

แล้วตัวเขานี้ไปท้าทายอีกฝ่าย?

ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดศิษย์น้องเมิ่งลี่ถึงได้รักษาระยะห่างกับตัวเขามาเสมอ ไม่แปลกใจเลยว่าแม้เขาจะมากพรสวรรค์ปานใดศิษย์น้องเมิ่งลี่ก็มีคิดสนใจ

ที่แท้แล้วคนรักของนางกลับกลายเป็นสัตว์ประหลาดเช่นนี้!

มีคนรักระดับนี้แล้วมีหรือที่นางจะยังก้มมองคนต่ำตมเช่นตัวเขา?

อัจฉริยะ?

คำนั้นมันก็เป็นได้แค่กองขยะต่อหน้าเย่หยวน!

เจิ้งหยูเฟิงนั้นต้องเบิกตากว้างออกมา “ล้างบาง? เจ้าจะบอกว่าเขานี้มีพลังถึงระดับของเทพสวรรค์สามดาวเลยหรือ?”

แต่หลินฉางชิงกลับส่ายหัวออกมา “ข้าว่ามันไม่ได้มีแค่นั้นแน่!”

“ซี้ด!”

ทุกผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างสูดหายใจเข้าลึกพร้อมๆ กัน

ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดมันถึงได้ทำตัวโอหังปานนี้! ที่แท้มันกลับมีฝีมือมากล้ำ!

ในเวลานี้มันไม่มีใครคิดว่าเย่หยวนเป็นแค่เด็กน้อยอีกต่อไป

การจัดการมารนรกระดับเทพสวรรค์ลงได้มากมายปานนั้นด้วยตัวคนเดียว มันเป็นสิ่งที่มีแต่เหล่าหลี่เยว่เหล่าเทพสวรรค์หกดาวทั้งหลายเท่านั้นที่จะทำได้

หลี่เยว่ที่ได้ยินก็หรี่ตาลงมองพร้อมถามขึ้น “ทำไมเจ้าสัตว์ร้ายทั้งหลายมันถึงได้เก่งกาจปานนี้ ไม่ว่าจะดูอย่างไรมันก็ผิดปกติ! ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดเหล่าเทพสวรรค์ที่เคยเข้ามาจึงไม่อาจกลับออกไปได้!”

เจิ้งหยูเฟิงที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ “ที่พี่เย่ว่ามานั้นมันไม่มีผิด ภารกิจของเราในครั้งนี้เราต้องระวังให้มาก หากไม่อาจทพสำเร็จได้แล้วก็ต้องรีบถอนไปให้ได้”

แท้จริงในเวลานี้คนทั้งหลายคิดอยากจะหนีไปให้พ้นๆ เสียด้วยซ้ำ

แต่พวกเขาทั้งหลายนั้นยังไม่อาจสร้างผลงานใดๆ ได้ หากกลับไปเช่นนี้แล้วมันคงไม่อาจจะมีหน้าพบเหล่ายอดคนของค่ายสำนักตนเองจึงได้แต่ต้องฝืนใจเดินทางต่อไป

แต่ทว่าสิ่งที่พวกเขาทั้งหลายตื่นตกใจมากที่สุดก็คือระหว่างทางต่อจากนั้นมันกลับเงียบสงัดไร้เสียงหรือการโจมตีใดๆ ไม่มีมารนรกให้พวกเขาทั้งหลายได้พบเห็นอีกแม้แต่ตัวเดียว

และเพราะเช่นนี้เองที่ทำให้คนทั้งหลายยิ่งเครียดหนักไปกว่าเก่า

หลี่เยว่นั้นได้แต่หันไปถามเย่หยวนด้วยท่าทางกังวล “เจ้าหนุ่ม เจ้าเคยพบเจอสัตว์ร้ายทั้งหลายนี้มาก่อนหรือ?”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “เคยพบ!”

“พวกมันคือตัวอะไรกันแน่? แล้วเจ้าเคยพบเจอพวกมันที่ใด?” หลี่เยว่ถาม

เย่หยวนตอบกลับมาอย่างเรียบเฉย “ขอไม่ตอบ”

“เจ้า!” หลี่เยว่แทบสำลักเมื่อได้ยินเช่นนั้น “จะยังมาวางท่าใดอีก? เจ้าเด็กคนนี้ นอกจากเจ้าจะเคยเห็นพวกมันมาก่อนแล้วเจ้ายังสามารถดูดกลืนพลังชั่วร้ายลงไปได้ง่ายๆ! หากให้ข้าเดาแล้วเจ้าต้องเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ของพวกมันแน่!”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายก็เริ่มเดินออกห่างตัวเย่หยวนไปตามๆ กัน

ความสิ้นหวังเริ่มปรากฏให้เห็นในสายตาของเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลาย

พวกมันทั้งหลายนี้ต่างเป็นถึงมารนรกระดับเทพสวรรค์ขั้นกลาง หากดูจากการปะทะก่อนหน้าแล้วพวกเขาทั้งหลายย่อมจะไม่อาจต้านทานใดๆ ได้

“พวกเจ้ามาถูกเวลาพอดี ข้าขอถาม เจ้าเคยเห็นหญิงมนุษย์คนนี้หรือไม่?”

จู่ๆ เย่หยวนก็ปรากฏกายขึ้นมาที่ยอดของต้นไม้ไม่ไกลออกไปพร้อมใช้ปราณเทวะสร้างรูปภาพของเยวี่ยเมิ่งลี่ลอยกลางอากาศ

และคำพูดของเขานี้มันถามไปยังเจ้ามารนรกที่เพิ่งลอบโจมตีเขาไปก่อนหน้า

เขานั้นเคยได้ถามเหล่ามารนรกระดับเทพสวรรค์ทั้งหลายที่ได้ฆ่าไป แต่พวกมันทั้งหลายไม่มีตัวไหนจะรู้เรื่องราว

เวลานี้เมื่อได้เห็นมารนรกที่แข็งแกร่งหน่อยเย่หยวนจึงคิดถามอีกครั้ง

“ฮ่าๆๆ… เจ้าเด็กมนุษย์ ต่อให้ข้าจะรู้แล้วทำไมข้าต้องบอก? มาเป็นอาหารของเทพสวรรค์ผู้นี้เสียดีๆ เถอะ หากเนื้อเจ้าอร่อยข้าอาจจะบอกให้วิญญาณเจ้าฟัง!” มารนรกระดับเทพสวรรค์หกดาวตัวที่นำหน้ามานั้นร้องตอบ

เจ้ามารนรกตัวนี้แข็งแกร่งอย่างมาก ดูท่าแล้วมันคงเป็นจ่าฝูงของมารนรกฝูงนี้

ระดับเทพสวรรค์หกดาวนั้นมันมากพอที่จะจัดการเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายในที่นี้ได้สิ้น!

“เจ้าเด็กคนนี้มันกลับไม่ตาย!” หลี่เยว่ร้อง

เขานั้นเห็นชัดเจนว่าพลังที่โจมตีออกมานั้นรุนแรงปานใด ที่สำคัญมันยังเป็นการลอบโจมตี

หากเป็นตัวเขาแล้ว เขาคงไม่อาจจะหลบรอดมาได้อย่างปลอดภัย

แต่เย่หยวนกลับไร้ซึ่งบาดแผลใดๆ!

เย่หยวนจึงได้แต่ต้องถอนหายใจยาวพร้อมเก็บรูปของลี่เอ๋อลง “เช่นนั้น… คงต้องซ้อมจนกว่าจะพูด!”

เจ้าจ่าฝูงมารนรกนั้นหัวเราะขึ้นมา “ช่างเป็นเด็กที่พูดจาได้โอหังจริง แค่พวกเจ้าเหล่ามนุษย์นี้ก็จะจัดการมารนรกผู้สูงส่งอย่างเราได้?”

เย่หยวนไม่ได้คิดสนใจจะกล่าวพูดใดๆ กับมารนรกอีกและหันมาหาหลี่เยว่แทน “นี่ พวกเจ้าอยากจะอยู่หรือตาย?”

หลี่เยว่จึงต้องตะโกนร้องกลับมาอย่างไม่พอใจ “ไร้สาระ! แน่นอนว่าต้องอยากอยู่สิ! แค่พลังของเจ้านี้ก็มีสิทธิมาพูดกล่าวคำเช่นนั้นหรือ?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “หากเจ้าอยากอยู่รอดก็จงอย่าขัดขืน ฟังที่ข้าบอก แต่หากอยากตายแล้ว… ก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดกล่าวใดแล้วกัน”

…………………………