จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2193

“จงเข้ามา!”

สามคำที่ถูกกล่าวลั่นนี้ดังออกจากปากของเย่หยวนราวกับกลองรบที่ดังสนั่นสั่นไหวไปทั่วแดน

ความอาจหาญนี้มันทำให้เย่หยวนนั้นดูราวกับเป็นเทพเจ้า ไม่มีใครจะกล้าเข้ามาลบหลู่!

เวลานี้มันจึงไม่มีใครกล้าก้าวเท้าออกไปแม้แต่ผู้เดียว!

เหล่ามารนรกเทพสวรรค์ทั้งหลายนับร้อยๆ นี้หากอยู่ในโลกภายนอกแล้วมันย่อมจะเป็นกองทัพใหญ่โตมหาศาล

กองทัพระดับนี้มันทำลายลงได้แม้แต่ยอดเมืองหลวงจักรพรรดิทั้งหลายในมหาพิภพถงเทียน

แต่เวลานี้กองทัพอันใหญ่โตมันกลับหวาดกลัวเย่หยวนเพียงแค่คนเดียวนี้!

เย่หยวนชักดาบกระดูกออกมาถือไว้ในมือด้วยท่าทางของยอดนักรบที่พร้อมจะสู้ถวายชีวิต

เขานั้นรู้ดีว่าที่เห็นนับร้อยๆ นี้มันเป็นแค่กองกำลังชุดแรก!

แต่เขาไม่คิดสนใจ!

ทำไมเย่หยวนผู้นี้จึงต้องหวาดกลัวการรบด้วย?

ซินที่เห็นก็ได้แต่ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจในตัวมารนรกทั้งหลาย

“พวกเจ้าจะยังรอสิ่งใด? คิดอยากให้บุตรเทวะคนนี้ลงไปจัดการเองหรือ?” ซินร้องบอก

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่ามารนรกทั้งหลายต่างก็พุ่งตัวเข้าหาเย่หยวนอย่างบ้าคลั่ง

ในกองทัพมารนรกเทพสวรรค์นับร้อยๆ นี้มันมีระดับเทพสวรรค์สี่และห้าดาวปะปนอยู่ไม่น้อย

มันเป็นกำลังที่เหนือล้ำฟ้าดินอย่างแท้จริง!

ดาบของเย่หยวนวาดฟันออกพร้อมใช้ดาบสลักกลวงออกมา

ดาบเดียวที่ฟาดออกมานี้มันฆ่าสังหารมารนรกระดับเทพสวรรค์หนึ่งและสองดาวไปถึงสามตัวด้วยกัน!

แต่วินาทีต่อมาทะเลของมารนรกก็เข้ามาประชิดตัวเย่หยวนในที่สุด

รอบกายเขานั้นมีแต่คลื่นพลังรุนแรงหนักหน่วง

เพียงแค่ว่าการโจมตีของพวกมันนั้นไม่อาจทำอันตรายใดๆ เย่หยวนได้

ด้วยพลังของแนวคิดแห่งห้วงมิติแล้ว การจะหลบเลี่ยงย่อมไม่ยากเย็น

แต่ตัวตนที่เย่หยวนต้องระวังอย่างแท้จริงมันก็คือเหล่ามารนรกเทพสวรรค์ห้าดาวทั้งหลายนั้น

เพราะว่าตัวตนของพวกมันเหล่านี้เก่งกาจพอจะทำร้ายเขาได้ง่ายๆ

ภายใต้การต่อสู้อันชุลมุนนั้นเย่หยวนย่อมจะไม่อาจใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติหลบทุกการโจมตีไปได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียพวกมารนรกที่ขึ้นไปถึงระดับเทพสวรรค์ห้าดาวได้มันก็เก่งกาจกว่าเทพสวรรค์ห้าดาวของมนุษย์ไปมาก!

เย่หยวนนั้นยกดาบขึ้นฟาดฟันรอบกายอย่างไม่มีหยุดพัก ไปมาอย่างไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้

ที่ใดที่มันตัดผ่าน ชีวิตของเหล่ามารนรกก็จะวอดวายลงทันที

ดาบตัดผ่ามิติ!

ดาบสลักกลวงแท้!

เทพมังกรเหยียบสวรรค์!

เย่หยวนใช้กระบวนท่าออกมาติดต่อกันอย่างไม่พักหายใจฆ่าสังหารเหล่ามารนรกไปจนจำนวนของพวกมันเริ่มจะร่อยหรอ

ซินที่ได้เห็นก็ต้องขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจเหล่ามารนรกทั้งหลาย

“หึ! ช่างเป็นพวกขยะไร้ประโยชน์เสียจริง! เทพสวรรค์ตั้งมากมายนี้กลับไม่อาจจะทำอันตรายใดเทพสวรรค์สองดาวได้!” ซินร้องบอก

แต่หยวนเจี่ยวนั้นกลับพูดขัดขึ้นด้วยสีหน้าสนใจ “ซิน เจ้าเด็กนี่มันไม่ได้อ่อนแอ! ที่สำคัญ… มันยังดูแปลกมาก!”

ซินจึงได้แต่ต้องบอกขึ้นอย่างเย้ยหยัน “แล้วทำไมเล่า? ต่อหน้าเผ่าเทวาเราแล้วเผ่ามนุษย์มันก็แค่มดปลวก!”

หยวนเจี่ยวส่ายหัวออกมาเมื่อได้ยิน “เจ้าเด็กคนนี้มันไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป! เจ้าสัมผัสไม่ได้หรือ? มันนั้นกำลังดูดซับพลังจากผลึกมารดำทั้งหลายไประหว่างที่ต่อสู้กัน!”

สายตาของหยวนเจี่ยวนี้เฉียบคมปานใด?

แม้ว่าเย่หยวนจะไม่ได้คิดทำมันออกมาให้ใครเห็น แต่เขาย่อมจะมองมันออกได้ไม่ยาก!

เพราะเวลานี้เมื่อเขาฆ่าสังหารมารนรกลง เขาก็จะแย่งผลึกมารดำออกไปและดูดกลืนพลังของมันพร้อมๆ กัน

แต่ในเวลานี้ความเร็วในการดูดกลืนพลังของเย่หยวนนั้นมันมากกว่าก่อนๆ นับสิบเท่า!

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้ไม่อาจจะมาสนใจฐานอาณาจักรกลัวว่ามันจะไม่หนักแน่นใดๆ ได้อีก

เวลานี้สิ่งที่เขาต้องการคือพลังที่มากขึ้นเท่านั้น!

เขานั้นเพิ่มพลังขึ้นไปเรื่อยๆ ผ่านการต่อสู้นี้จนที่สุดแล้วเขาจะก้าวขึ้นไปถึงอาณาจักรพิภพโกลาหลขั้นต้นขั้นสุดได้

เพราะว่าอาณาจักรพิภพโกลาหลขั้นต้นนี้มันไม่มีคอขวดใดๆ ตราบเท่าที่มีพลังพอเย่หยวนก็จะก้าวพัฒนาขึ้นไปได้เรื่อยๆ อย่างไม่ต้องพยายาม

เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้านี้ทางม่านหย่าจึงร้องลั่นสั่งออกมา “พวกเจ้าลงมาจัดการเจ้าเด็กนี้ให้ข้า!”

เขานั้นหันไปสั่งเหล่าจ่าฝูงหัวหน้ากองระดับเทพสวรรค์หกดาวทั้งหลาย!

แต่ในเวลานั้นเองที่คลื่นพลังของเย่หยวนก็ได้พุ่งทะยานขึ้นสูงล้ำ!

ในที่สุดเขาก็ก้าวขึ้นมาถึงอาณาจักรพิภพโกลาหลขั้นต้นขั้นสุด!

“ตาย!”

“ตาย!”

“ตาย!”

เย่หยวนร้องออกมาสามครั้งพร้อมด้วยเงาร่างมังกรยักษ์ที่ทำให้ห้วงมิติต้องสั่นสะเทือนปรากฏออกมา

มังกรนอกรีตครองมิติ!

เงามังกรฟ้านั้นเหยียบเท้าลงมาทำให้แผ่นดินแทบแตกแยกจากกัน มิติสั่นไหวอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

ที่ด้านล่างนั้นเหล่ามารนรกเทพสวรรค์ห้าดาวทั้งหลายต่างตายลงสิ้นภายใต้เท้านี้!

กระทืบเท้าครั้งเดียวกลับสังหารเทพสวรรค์นับร้อยๆ ลงได้พร้อมกัน!

ทางมารนรกเทพสวรรค์หกดาวนั้นยังไม่ทันได้ลงสนามรบ เมื่อได้เห็นว่าเหล่ามารนรกเทพสวรรค์ห้าดาวตายลงด้วยเท้าเดียวเช่นนี้ พวกมันทั้งหลายก็ชะงักเท้าไม่กล้าเดินออกไป

เวลานี้ผู้เดียวที่ยังยืนอยู่บนสนามรบนี้มันคือเย่หยวน!

รอบๆ นั้นเงียบสงัดไม่มีใครกล้าส่งเสียง พวกเขาทั้งหลายนั้นได้แต่มองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง

แม้แต่เหล่ามารนรกเทพสวรรค์หกดาวทั้งหลายที่เดิมทีได้รับคำสั่งให้ลงไปสู้ก็ยังรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันเป็นดั่งเทพสงคราม เป็นความรู้สึกที่ทำให้คนทั้งหลายไม่กล้าจะไปต่อต้านใดๆ!

ความโอหังถือตัวใดๆ ของมารนรกนั้นถูกเย่หยวนเหยียบลงใต้เท้าสิ้น!

แม้จะต่อสู้ทำลายสังหารมารนรกเทพสวรรค์นับร้อยๆ ลงแต่คลื่นพลังความน่ากลัวนั้นมันกลับไม่ลดลง มีแต่จะเพิ่มพูนขึ้น!

ฟุบ!

เย่หยวนยกดาบขึ้นชี้ฟ้าและร้องตะโกนอย่างดุดัน “พวกมดปลวกทั้งหลาย กล้าอ้างตัวว่าเก่งกาจนักก็จงเข้ามา!”

……………