จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2197

เวลานี้ดวงตาของเย่หยวนมันเริ่มกลายเป็นสีขาวเทา

ร่างกายของเขานั้นกลายเป็นดั่งรูปปั้นน้ำแข็งปล่อยพลังเย็นเยือกออกมาตั้งแต่หัวจรดเท้า

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันมิใช่เพราะว่าเขาบ่มเพาะวรยุทธธาตุน้ำแข็งใดๆ แต่มันเป็นเพราะว่าบนร่างกายของเขานี้ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

พร้อมๆ กันนั้นระยะความห่างระหว่างตัวเขาและหยวนเจี่ยวก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ!

หยวนเจี่ยวนั้นอดไม่ได้ที่จะตื่นตกใจเพราะแรงกดดันของเขานี้มันไม่อาจจะหยุดตัวเย่หยวนลงไว้ได้อีก

“น่าตกใจจริงๆ! เทพสวรรค์เผ่ามนุษย์คนหนึ่งก็สามารถจะใช้ลายพระเจ้าได้! เจ้าหนุ่ม เจ้าทำให้ข้าต้องประเมินเผ่ามนุษย์ใหม่เสียจริงๆ!” หยวนเจี่ยวไม่ได้ตื่นตกใจกลัวใดๆ แต่กลับกล่าวชื่นชมออกมาแทน

เพราะแม้เขาจะตื่นตกใจ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงความหวาดกลัวใดๆ

เพราะด้วยอาณาจักรบ่มเพาะของเย่หยวนนี้ต่อให้จะมีพลังต่อสู้เหนือล้ำฟ้า พรสวรรค์เหนือล้ำคนปานใดมันก็ไม่อาจจะทำอันตรายเขาได้

เรื่องนี้เขามั่นใจได้!

จักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวนั้นต่อให้จะเป็นในมหาพิภพถงเทียนเองก็คงนับได้ว่าเป็นตัวตนที่เหนือล้ำชีวิตเบื้องล่าง

พวกเขานี้มีสิทธิที่จะก้มมองดูโลกหล้าจากเบื้องบนได้!

เย่หยวนนั้นค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาเรื่อยๆ จนอยู่ในระยะแค่ประมาณร้อยก้าวจากตัวหยวนเจี่ยวก่อนที่จะหยุดเท้าลงในที่สุด

หยวนเจี่ยวนั้นยิ้มขึ้น “เจ้าหนุ่ม เก่ง! เจ้ามีความกล้าพอที่จะมายืนอยู่ต่อหน้าข้าได้ นับว่าเจ้านั้นเก่งกาจกว่าคนเกือบทั้งโลกหล้าแล้ว!”

ตัวตนของหยวนเจี่ยวนี้คือใคร?

การจะต่อต้านเขานี้ต้องมีความกล้าหาญมหาศาล!

เรื่องนี้มันไม่อาจล้อเล่น หากขึ้นมาถึงระดับที่เขาอยู่นี้แล้วร่างกายของเขามันย่อมจะปล่อยแรงกดดันมหาศาลออกมาอย่างไม่อาจห้าม

อย่าว่าแต่เย่หยวนที่เป็นเทพสวรรค์สามดาว ต่อให้จะเป็นยอดเทพสวรรค์ขั้นสุดเองก็คงไม่อาจจะยืนอยู่ต่อหน้าเขาได้เช่นนี้แน่

เวลานี้แม้เท้าของเย่หยวนจะหยุดลงแต่ปากของเขากลับพูดกล่าวขึ้นแทน “สิ่งที่จะทำให้เจ้าต้องมองข้าใหม่นั้นมันยังมาไม่ถึงหรอก!”

ดวงตาของเย่หยวนเปล่งประกายขึ้นมาหลังกล่าวคำพูดนั้น

จากนั้นร่างกายของคนทั้งสองก็จางหายไปต่อหน้าต่อตาผู้คน!

ซินได้แต่ต้องเบิกตากว้างพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันเต็มใบหน้า

“กลับคิดดึงลุงหยวนเจี่ยวเข้าโลกใบน้อย มันช่างโง่เง่าไร้ที่สิ้นสุดจริงๆ!” ซินร้องบอก

เหล่ามารนรกทั้งหลายเองก็ต่างพากันแตกตื่นพูดกล่าวขึ้น

“เจ้าเด็กคนนี้มันคงไม่ได้กลัวจนสมองเพี้ยนแล้วใช่หรือไม่?”

“หากท่านหยวนเจี่ยวโจมตีออกมาโลกใบน้อยของมันจะไม่พังทลายลงเลยหรือ?”

“โลกใบน้อยของคนเรานั้นสุดแสนอ่อนแอ คนอื่นกลัวกันแทบเป็นแทบตายว่าจะถูกศัตรูบุกเข้าไปภายในแต่เจ้าหมอนี่กลับเชิญท่านหยวนเจี่ยวเข้าไปเองเสียอย่างนั้น!”

“หากมันเป็นคนอื่นๆ แล้วก็ช่างเถอะ แต่นี่มันท่านหยวนเจี่ยวเชียวนะ!”

…

เพราะต่อให้เป็นตัวเยวี่ยเมิ่งลี่เองก็ยังต้องมึนงงไม่อาจเข้าใจเรื่องราวได้

โลกใบน้อยนั้นคือรากฐานพลังของนักยุทธ มันคือแก่นที่ส่งพลังมาหล่อเลี้ยงพวกเขาทั้งหลาย

แต่พร้อมๆ กันนั้นโลกใบน้อยมันก็ถือว่าเป็นจุดอ่อนสำคัญด้วยเช่นกัน

นักยุทธแต่ละคนนั้นย่อมจะพยายามป้องกันโลกใบน้อยไว้อย่างสุดชีวิต หวาดกลัวว่าศัตรูจะเข้าไปถึงมันได้

หากศัตรูนั้นอ่อนแอกว่ามากก็ยังพอทน แต่ตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าตนเองนั้นมันสามารถทำลายโลกใบน้อยนั้นลงได้อย่างง่ายดาย

ต่อให้จะไม่ได้เก่งกาจมากมายแต่หากไปสู้กันในโลกในน้อยแล้ว มันก็คงสร้างความเสียหายให้โลกใบน้อยอย่างมหาศาล

ฆ่าศัตรูหนึ่งพันด้วยชีวิตของทหารแปดร้อย!

เหมือนที่ตอนนั้นเหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายเข้าไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของจอมเทพนิรันดร์และแม้จะเป็นแค่การปะทะกันเล็กๆ น้อยๆ มันก็มากพอจะสร้างความเสียหายให้แก่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้น

หากมิใช่เพราะเย่หยวนทุ่มสุดตัวช่วยเหลือไว้ มีหรือที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะยังอยู่มาได้จนถึงวันนี้

เย่หยวนนำพาจักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวเข้าไปยังโลกของเทพสวรรค์สามดาว หากมิใช่รนหาที่แล้วจะเรียกมันว่าอะไรได้?

หยวนเจี่ยวหันหน้ามาหาเย่หยวนด้วยรอยยิ้มประหลาดใจ “นี่คือไม้ตายของเจ้า? โลกใบน้อยของเจ้ามันคงไม่อาจต้านทานพลังการโจมตีข้าได้แม้แต่ครั้งเดียว! ไม้ตายของเจ้านี้มันทำให้ข้าผิดหวังมากแล้ว!”

หยวนเจี่ยวนั้นมีความคิดเหมือนกับคนด้านนอกทั้งหลายเพราะเขาไม่ได้คิดเลยว่าไม้ตายของเย่หยวนมันจะกลายเป็นเรื่องราวเช่นนี้ ไม่ว่าจะดูอย่างไรมันก็เป็นเรื่องโง่ๆ

บางทีเย่หยวนนั้นอาจจะมั่นใจในพลังของโลกใบน้อยตนมาก แต่ต้องเป็นคนเช่นไรจึงจะกล้าดึงจักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวเข้ามายังโลกของตน?

ทั้งยังเรื่องที่ว่าคนที่ถูกดึงเข้ามานี้คือหยวนเจี่ยว ยอดคนที่จักรพรรดิเทพสวรรค์แปดดาวทั่วไปไม่อาจเทียบเคียงได้!

การที่เขาสามารถจะก้าวขึ้นมาเป็นเก้าผู้อาวุโสนี้ได้มันย่อมจะเพราะว่าตัวเขานั้นมีฝีมือเหนือล้ำกว่าเหล่าคนเผ่าเทวาทั้งหลายอย่างไม่ต้องสงสัย

ต่อหน้าคนระดับนี้จักรพรรดิเทพสวรรค์ทั่วๆ ไปจะมีค่าใด?

“อ่า? เป็นเช่นนั้น?”

เย่หยวนผู้มีดวงตาสีเทาขาวกล่าวตอบกลับมาก่อนที่ร่างจะหายไปทันที