จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2230

“เอ๋ โม่ชา เจ้ายังไม่ตายอีกหรือ? มนุษย์ผู้นั้นปล่อยเจ้าไว้เช่นนี้? เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?”

ศพเต๋าโม่ชานั้นไม่ได้จากไปไหน เขานั้นอยากจะเห็นว่าเจ้ามนุษย์ผู้โอหังมากล้นนั้นจะไปทำอะไรในคฤหาสน์น้ำฮวยเยือกได้

ในเวลานี้คนมากมายเริ่มได้ยินข่าวจึงมามุงดูเรื่องราวและพบว่าโม่ชากลับยังไม่ตายทำให้พวกเขาต่างตื่นตะลึงกันไม่น้อย

เพราะพวกเขาทั้งหลายย่อมจะคิดว่าเย่หยวนคงสังหารโม่ชานี้ลงไปนานแล้ว

โม่ชานั้นมีสีหน้าขาวซีดพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ “เขาเข้าไปแล้ว!”

“เข้าไป? คงไม่ได้… คิดจะเข้าไปถามหาคนตรงๆ เช่นนั้นหรอกใช่หรือไม่? ฮ่าๆ มันคิดว่าคฤหาสน์น้ำฮวยเยือกนั้นเป็นอะไรกัน?”

แต่โม่ชากลับยิ้มตอบกลับมา “เขาบุกเข้าไปซึ่งๆ หน้านี่แหละ!”

“แค่กๆ!”

เหล่าผีเต๋าทั้งหลายนั้นแทบจะกระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยินก่อนจะมีคนผู้หนึ่งถามขึ้น “บุกเข้าไป? เจ้าเด็กคนนี้มันไม่ได้ไร้สมองใช่หรือไม่?”

“หึๆ ก่อนหน้านี้มันยังทำท่าโอหังอยู่ ข้าว่าปานนี้มันคนถูกเทพสวรรค์ฉือจือทั้งหลายหั่นกินไปแล้วล่ะมั้ง?”

“ต่อให้จะเป็นเทพสวรรค์ขั้นสุดก็ช่าง การจะบุกเข้าคฤหาสน์น้ำฮวยเยือกไปนั้นมันย่อมจะมีแต่ความ… อ-ออกมาแล้ว!”

เหล่าผีเต๋าทั้งหลายยังไม่ทันได้พูดจบคำพวกเขาทั้งหลายก็ต้องหันไปเห็นเย่หยวนเดินออกมาจากคฤหาสน์น้ำฮวยเยือก

คนทั้งหลายที่ได้ยินก็ต่างหันไปมองตามคำบอกและต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

เวลานี้มันมีมนุษย์คนหนึ่งเดินนำผีอีกตนหนึ่งออกมาจากหน้าประตูคฤหาสน์น้ำฮวยเยือก!

พวกเขาทั้งหลายนั้นได้เห็นเงาของยอดฝีมือทั้งหลายที่ด้านหลังเดินออกมาส่งราวกับว่าคนทั้งสองนี้เป็นตัวเชื้อโรคที่อยากจะไล่ไปให้พ้นๆ

ได้เห็นเย่หยวนนำตัวขวังต้าวออกมาเช่นนั้น เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างก็ถอนหายใจตามหลังมา

ที่ด้านนอกนั้นเหล่าผีเต๋าทั้งหลายต่างตื่นตะลึงไม่อาจเข้าใจเรื่องราว รู้สึกว่ามันเหลือล้ำเกินกว่าจะทำใจเชื่อลง

ผีเต๋าผู้ที่กล่าวอยู่ก่อนหน้าจึงได้แต่ต้องร้องขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ “อ-ออกมาเช่นนี้เลย?”

“ไม่มีทางมั้ง? หรือว่าเจ้าเด็กมนุษย์คนนี้แท้จริงจะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์?”

โม่ชานั้นเบิกตากว้างไม่อาจพูดกล่าวใดๆ ได้ไปพักใหญ่ ก่อนจะส่ายหัวออกมาตอบ “ไม่มีทาง เขาเป็นแค่เทพสวรรค์แน่! แต่เทพสวรรค์กลับเอาตัวเทพสวรรค์ขวังต้าวออกมาได้? หรือว่า… จักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงจะปล่อยผ่านเรื่องราวไม่ออกมาจัดการ?”

จักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงนั้นย่อมจะไม่อยากปล่อยให้เย่หยวนได้ทำการตามใจชอบแน่ แต่หากต้องแลกกับความเสียหายใหญ่หลวงแก่คฤหาสน์น้ำฮวยเยือกมันย่อมจะไม่คุ้มค่าใดๆ แม้แต่น้อย

เพราะฉะนั้นสุดท้ายเขาก็จึงต้องยอม

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเย่หยวนก็ไว้หน้าเขาบ้างแล้ว

แม้ว่ามันจะเป็นการไว้หน้าแบบขอไปทีก็ตาม

ส่วนตัวขวังต้าวที่เดินตามเย่หยวนออกมานั้นต้องรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ

ตอนที่เขาเจอเย่หยวนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เย่หยวนนั้นยังเป็นแค่เด็กน้อยอาณาจักรนภาสวรรค์

ในตอนนั้นเย่หยวนช่างอ่อนแอจนต้องให้เขาออกไปรับหน้าช่วยเหลือปกป้องไว้

แต่วันนี้เวลาผ่านไปแค่พันกว่าปี เย่หยวนกลับเป็นฝ่ายพาตัวเขาออกมาจากการคุมขัง ออกมาจากฐานของจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้อย่างหน้าด้านๆ

ที่น่าหวาดกลัวที่สุดก็คือตอนที่เขาออกมานั้นเขาได้พบเจอกับจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงเข้าด้วย

และในเวลานั้นสีหน้าของจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงนั้นมันเหยเกอย่างถึงที่สุด

จากนั้นเย่หยวนก็ได้พาตัวเขาเดินออกมาต่อหน้าต่อตาจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงทั้งๆ อย่างนั้น

และก่อนที่จะจากมาเย่หยวนยังหันไปบอกด้วยหน้าตาย “ขอบคุณจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงที่ไว้หน้ากัน”

มันคืออะไร?

หากจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงไม่อยู่ก็ยังว่าไปอย่าง

แต่นี่ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ก่วยหลิงก็ยืนอยู่ตรงนั้น!