จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2243

“วึด!”

สายธนูสั่นไหวพร้อมด้วยลูกศรที่อันแน่นด้วยคลื่นพลังอย่างเหนือล้ำฟ้าดินพุ่งผ่านอากาศเข้ามา

ทุกผู้คนนั้นต่างไม่มีเวลาจะทันตั้งตัว ยังไม่ทันได้คิดใดๆ ธนูแสงนั้นมันก็พุ่งปะทะเข้ากับร่างของเทียนเหอแล้ว

โครม!

ในวินาทีนั้นถ้ำใต้ดินใดๆ นี้ได้ถูกเป่าจนหายไปสิ้น

คลื่นพลังอันรุนแรงเหนือล้ำนี้มันได้พาให้ถ้ำนี้กลับขึ้นมาเป็นอยู่บนผิวดินอีกครั้ง

เพราะว่าทั้งเทือกเขานั้นมันได้ถูกทำลายหายราบไปสิ้น!

เป็นเวลานี้เองที่คนทั้งหลายเริ่มจะตั้งสติกับมันได้

เสียงดังสนั่นดังขึ้นมาจากหลุมลึกนั้น

มิตินั้นแตกแยกออกจากกันด้วยพลังของศรดอกนี้

เจ้าลูกศรนั้นมันสุดแสนจะรวดเร็วอย่างที่ไม่แต่มิติเวลาเองก็ยังไม่อาจปรับตัวรับมันทัน

เวลานี้จักรพรรดิเทพสวรรค์เหลียวชางและเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์คนอื่นๆ ทั้งหลายต่างได้แต่ต้องนั่งนิ่งหมดแรง

พวกเขาทั้งหลายนั้นเป็นสุดยอดตัวตนที่ไม่พ่ายแพ้แก่ใคร แต่ในวันนี้เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าพวกเขากลับหมดแรงแม้แต่จะพูดกล่าว

จักรพรรดิเทพสวรรค์เหลียวชางนั้นหันมามองที่เย่หยวนก่อนจะค่อยๆ รวบรวมกำลังกล่าวออกมา “น-น้องชายผู้นี้ ข-ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตเราไว้!”

ในช่วงวินาทีก่อนการปะทะนั้นเย่หยวนได้ใช้วิชาห้วงมิติเปล่าดึงร่างของคนทั้งหลายหนีจากถ้ำ

ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเขาทั้งหลายนี้คงไม่เหลือแม้แต่ซากร่าง

เย่หยวนมองดูที่คนทั้งหลายก่อนจะกล่าวบอก “เผ่าเทวาปรากฏออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เช่นนี้มันย่อมจะหมายความว่าสงครามสิ้นโลกนั้นอยู่อีกไม่ไกลแล้ว พวกท่านทั้งหลายเองก็ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”

“สงครามสิ้นโลก?”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เหลียวชางได้แต่นั่งนิ่งไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงสิ่งใด

แต่แค่ฟังจากชื่อนี้เขาก็มั่นใจได้ว่ามันคงมิใช่เรื่องดีแน่ๆ

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือกำลังของเผ่าเทวานั้นมันเหนือล้ำอย่างถึงที่สุด!

เย่หยวนเองก็ไม่คิดจะเสียเวลาอธิบายถึงสงครามสิ้นโลกใดๆ และเดินก้าวออกไปยังหลุมยักษ์ใหญ่นั้น

จักรพรรดิเทพสวรรค์เหลียวชางหรี่ตาลงทันทีที่เห็นพร้อมกล่าวทัก “น้องชาย จ-เจ้าคิดจะทำอะไรกัน?”

เย่หยวนนั้นไม่คิดแม้แต่จะหันหน้ากลับมาตอบ “ข้าจะไปเอาข่ายเงินแก่นโลหิตมา”

ในห้วงลึกของหลุมนั้นมันมีเงาร่างหนึ่งยังคงยืนมั่นชี้หน้าขึ้นฟ้าพร้อมส่งเสียงหัวเราะลั่น

“เจ้าพวกโง่ทั้งหลาย เจ้าคิดว่าจะสังหารบรรพกาลผู้นี้ได้ด้วยธนูสาบานสังหารเทพ? ฮ่าๆๆ… หลังจากบรรพกาลผู้นี้ฟื้นกำลังได้แล้วข้าจะเหยียบขยี้มหาพิภพถงเทียนนี้ลงกับเท้าเอง ให้มันได้สั่นกลัวอยู่ใต้เท้าของข้านี้! หืม?”

เทียนเหอนั้นยังกล่าวไม่ทันจบเขาก็เห็นเงาร่างหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้จนต้องหันหน้าไปมอง

แน่นอนว่าคนผู้นั้นย่อมจะเป็นเย่หยวนแล้ว

สองตาของเขาหรี่ลงพร้อมยิ้มอย่างเย็นเยือก “เจ้ามนุษย์ เจ้าคิดว่าบรรพกาลผู้นี้บาดเจ็บหนักแล้วเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรได้หรือ?

เย่หยวนมองดูที่ตัวเขาพร้อมตอบกลับไป “ส่งข่ายเงินแก่นโลหิตมาแล้วข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องทรมาน”

เทียนเหอนั้นหัวเราะลั่นขึ้นอย่างไม่พอใจ มองดูเย่หยวนราวกับเป็นแค่คนโง่ผู้หนึ่ง “ตอนนั้นแม้แต่แปดเจ้าฟ้าดินสี่ทลายเฒ่ามันก็ยังไม่อาจเอาชนะบรรพกาลผู้นี้ได้ ทำได้เพียงแค่ผนึกข้าลง! เจ้าคิดว่าคนอย่างเจ้าที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้จะมีปัญญามาทำอะไรบรรพกาลผู้นี้?”

ไกลออกไปตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เหลียวชางและพวกที่ได้ยินก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย

พวกเขานั้นได้เข้าใจเสียทีว่าตัวตนที่อยู่ตรงหน้าของเขานี้มันคือตัวตนระดับใด!

“แปดเจ้าฟ้าดินสี่ทลาย! เจ้าหมอนี่มันต้องแข็งแกร่งปานใดกัน?”

“เจ้าฟ้าดินสี่ทลาย แต่ละคนนั้นเคลื่อนขุนเขาสร้างทะเลได้ด้วยฝ่ามือ พวกเขานั้นคือยอดฝีมือที่แท้ที่สามารถทำลายดวงดาวลงได้! เขา… เขากลับบอกว่าต่อสู้แบบแปดต่อหนึ่งอย่างนั้นหรือ?”

“บ่อโลหิตนี้มันผนึกสิ่งใดไว้กัน? ทำไมเจ้ามนุษย์ผู้นั้นมันถึงยังไม่หนีไปอีก? ทำไมมันจึงอยากจะได้ข่ายเงินแก่นโลหิตมากปานนั้น?”

…

เย่หยวนมองดูพร้อมตอบกลับไปอย่างเย็นเยือก “ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นใคร! ส่งข่ายเงินแก่นโลหิตมา!”

ทุกผู้คนที่ได้ยินต่างต้องอ้าปากค้าง เจ้าเด็กคนนี้มันไม่มีสมองหรือ?

หรือว่ามันจะไม่รู้ถึงตัวตนของเจ้าฟ้าดินสี่ทลาย?

อีกด้านมันเป็นตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวมิ่งที่มองดูเย่หยวนด้วยความสนใจอย่างยิ่ง

เพราะลูกศรก่อนหน้านี้มันได้ทำลายชีวิตของเขาลงอีกครั้ง

เวลานี้ด้วยพลังของโคมผีผสานระกาทำให้เขากลับมาเกิดขึ้นได้อีกครั้ง แต่ก็มีพลังบ่มเพาะเหลือเพียงแค่ระดับเทพสวรรค์ขั้นสุดเท่านั้น

ระหว่างทางครั้งนี้เขาไม่ได้อะไรและยังเสียชีวิตไปถึงสองชีวิต ต่อให้จะอยากร้องไห้ก็ไม่รู้จะไปร้องที่ไหน

ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังมีความมั่นใจในตัวเย่หยวนไม่น้อย

เขานั้นรู้ได้อย่างแจ่มชัดว่าข่ายเงินแก่นโลหิตนั้นมันมีความสำคัญกับเย่หยวนอย่างหาที่สุดไม่ได้