จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2252

บนท้องฟ้านั้นมีหลายเงาร่างพุ่งตัวติดตามกันมาเป็นสาย

ในเวลาเกือบครึ่งวันนี้ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายต่างย่นลงมาจนเหลือเพียงแค่ไม่กี่หมื่นกิโลเมตรแล้ว

ระยะห่างแค่นี้มันเป็นระยะโจมตีของเจ้าฟ้าดินทั้งหลาย

เพียงแค่ว่าวิชาการเคลื่อนไหวของเย่หยวนนั้นมันเหนือล้นจนทำให้ยากจะแน่ใจได้ว่าการโจมตีระยะไกลนี้จะถูกเป้าหมายหรือไม่

เมื่อคิดโจมตีแล้วพวกเขาก็ต้องหยุดตัวลงชั่วเวลาหนึ่ง หากมันไม่โดนมันก็จะยิ่งทำให้เย่หยวนหลุดหนีไปได้ไกลกว่าเก่า

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือซุ่ยหยวนและกู้หวนทั้งสองคนนั้นต่างยังคงแข่งขันกันอยู่ในใจกับเกมการล่านี้ ไม่คิดมีใครยอมใคร

เพราะเหตุนั้นพวกซุ่ยหยวนทั้งสามจึงไม่ได้คิดโจมตีออกไป

“เด็กน้อย เจ้าหนีไม่พ้นแล้ว! หยุดลงเสียแล้วส่งธนูสาบานสังหารเทพออกมา จักรพรรดิผู้นี้จะไว้ชีวิตเจ้าให้!” กู้หวนร้องบอก

“เด็กน้อย เจ้ามันมากพรสวรรค์! ตราบเท่าที่เจ้าส่งธนูสาบานสังหารเทพมาแล้วนอกจากเจ้าฟ้าดินผู้นี้จะไม่สังหารเจ้าแล้วข้ายังจะรับเจ้าเข้าเป็นศิษย์ด้วย!” ซุ่ยหยวนร้องบอกอย่างไม่คิดน้อยหน้า

คนทั้งสองนั้นได้เห็นว่าเย่หยวนยังเป็นแค่เด็กหนุ่มจึงคิดใช้คำหวานล่อหลอก

แต่เย่หยวนกลับไม่คิดสนใจใดๆ

ที่ด้านข้างนั้นตัวเทียนหยานต้องยิ้มเยาะขึ้น ได้แต่ด่าคนทั้งสองในใจว่าไร้สมอง

เขานั้นรู้ได้ตั้งแต่แรกเห็นว่าเย่หยวนนั้นเป็นเด็กหนุ่มที่มีสติปัญญาเหนือคนทั่วไป

การที่เขาจะหลบรอดจากการค้นหาของสองยอดฝีมือนี้ได้ ตั้งค่ายกลซ่อนเร้นพร้อมใช้วิชาห้วงมิติเปล่าออกมาหนีอย่างไม่ลังเล มันมิใช่สิ่งที่คนหนุ่มทั่วๆ ไปจะคิดขึ้นมาได้

เด็กหนุ่มคนนี้มิใช่เพียงแค่มากพรสวรรค์แต่ยังมีสติปัญญาที่เหนือล้ำผู้คน

การที่คนทั้งสองคิดใช้คำหวานหลอกล่อเย่หยวนเช่นนี้แล้วในสายตาของเขามันคงเป็นดั่งเรื่องตลก

แต่ตัวเทียนหยานก็ไม่ได้คิดกล่าวขัดใดๆ

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเย่หยวนก็ย่อมไม่มีทางหนีพ้น

ไม่นานจากนั้นก็มีเสียงของเย่หยวนตะโกนตอบกลับมาจากด้านหน้า

“พวกเจ้าทั้งสองไม่มีสมองแล้วหรือ? เรื่องโง่ๆ เช่นนั้นอย่าได้เอามาพูดต่อหน้านายน้อยผู้นี้เลย! หากเจ้ามีปัญญาจริงก็ตามมาจับข้าให้ได้แล้วกัน!”

เมื่อคนทั้งสองได้ยินพวกเขาก็ต้องมีใบหน้าแดงก่ำขึ้น

เจ้าเด็กคนนี้มันโอหังนัก!

“เด็กน้อย หลังจากเจ้าฟ้าดินผู้นี้จับตัวเจ้าได้แล้วข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ถึงชะตากรรมที่โหดร้ายยิ่งกว่าความตาย!” ซุ่ยหยวนร้อง

จากนั้นระยะห่างของทั้งสองฝ่ายก็ยังคงลดลงมาเรื่อยๆ!

ราวเจ็ดหมื่นกิโลเมตร!

หกหมื่นกิโลเมตร!

…

สองหมื่นกิโลเมตร!

หนึ่งหมื่นกิโลเมตร!

ในระยะนี้แล้วคนทั้งสองย่อมจะเล็งเป้าโจมตีได้แม่นยำพอที่จะถูกตัวเย่หยวนได้อย่างแน่นอน

“เด็กน้อย เจ้าจะไม่ได้ตายดี!” กู้หวนร้อง

พูดจบเขาก็ยกมือขึ้นมาปล่อยคลื่นพลังโจมตีทะลุมิติออกมาด้านหน้า

แต่ในวินาทีนั้นเองสีหน้าของพวกเขาทั้งสองก็ต้องเปลี่ยนสี

เพราะจู่ๆ เย่หยวนกลับหายไปต่อหน้าต่อตา!

เทียนหยานนั้นเบิกตากว้างกล่าวขึ้น “มากเล่ห์นัก! พื้นที่ด้านหน้านี้มันมีมิติบิดเบี้ยว ในที่เช่นนี้แนวคิดแห่งห้วงมิติของมันคงได้ใช้ประโยชน์ออกมาจนถึงที่สุด! ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดจู่ๆ มันก็หักทิศหันหน้าหนีมาทางนี้! ที่แท้ก็เพื่อมายังสถานที่เช่นนี้!”

เป็นตอนนั้นเองที่ซุ่ยหยวนรับรู้ถึงมันได้บ้างและกล่าวออกมาด้วยใบหน้าหนักใจ “เจ้าเด็กนรก เล่ห์เหลี่ยมจัดนัก!”

กู้หวนนั้นตอบกลับมา “หลังจากจับมันได้เจ้าฟ้าดินผู้นี้จะต้มมันทั้งเป็นให้ดู!”

ไก่ที่คาบอยู่ในปากกลับบินหลุดหนีหายไป มีหรือที่คนทั้งสองจะยังใจเย็นได้

แต่เท่านี้ระยะห่างที่เคยสิ้นลงมันก็ค่อยๆ เพิ่มกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง