จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2278

ท่านซินหยู่ผู้นั้นกลับกำลังก้มหัวขอโทษเทพสวรรค์!

ในจิตใจของเหล่าลูกน้องทั้งหลายนั้นท่านซินหยู่ผู้นี้ย่อมจะเป็นตัวตนที่สูงล้ำฟ้าดินควบคุมชีวิตของผู้คนได้ด้วยแค่ลมหายใจ

แต่ตัวตนเช่นนั้นกลับกำลังก้มหัวขอโทษเทพสวรรค์!

ที่สำคัญนี่ยังเป็นเทพสวรรค์ที่เพิ่งสังหารจักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้เป็นลูกน้องเขาลงถึงสองคน

หากตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูและจักรพรรดิเทพสวรรค์เฟิงหวู่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งพวกเขาก็คงต้องอกแตกตายเมื่อได้เห็นภาพนี้

พวกเขานั้นมั่นใจเต็มที่ว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ซินหยู่จะทวงถามแก้แค้นให้

แต่จักรพรรดิเทพสวรรค์ซินหยู่กลับมาขอโทษแทน!

พื้นที่รอบเขาแห่งถงเทียนนี้มันอยู่ห่างไกลจากแดนใต้ไปมากมายเหล่าคนทั้งหลายย่อมจะไม่อาจเข้าถึงข้อมูลตัวตนยิ่งใหญ่ของรองมหาปราชญ์ได้

ที่ด้านข้างนั้นตัวเฒ่าขี้เมาไม่อาจจะหุบปากที่อ้าค้างลงได้พักใหญ่ๆ แล้ว

จักรพรรดิเทพสวรรค์สามดาวกลับมาก้มหัวขอโทษยอมรับผิดต่อเย่หยวน

เรื่องราวก่อนหน้านี้เองเขาก็ยังไม่อาจจะทำใจเชื่อลงไปได้

เขานั้นคิดว่าแค่การฆ่าสังหารพวกจักรพรรดิเทพสวรรค์ซุนหยูลงมันก็คงเป็นที่สุดที่เย่หยวนจะทำได้แล้ว

แต่การขอโทษของจักรพรรดิเทพสวรรค์ซินหยู่นี้มันยิ่งทำให้สมองของเขาไม่อาจเข้าใจเรื่องราวได้อีก

“ช่างเถอะ พวกมันก็ตายไปแล้ว เรื่องราววันนี้ก็ให้มันจบเท่านี้! เป็นเรื่องของเฒ่าขี้เมาคนนี้ต่างหากที่ข้ากังวล เขานั้นเป็นสหายเก่าแก่ของเย่ผู้นี้ เย่ผู้นี้อยากขอร้องให้พี่ซินหยู่คืนประทับเสี้ยวจิตให้เขาได้หรือไม่?” เย่หยวนถามขึ้น

ซินหยู่หันมามองที่เฒ่าขี้เมาจนทำให้ร่างกายของเฒ่าขี้เมาสั่นสะท้าน

เมื่อถูกจักรพรรดิเทพสวรรค์สามดาวจ้องมองเช่นนั้นตัวเขาย่อมจะรู้สึกหวาดกลัวเป็นธรรมดา

“ได้แน่นอน!” จักรพรรดิเทพสวรรค์ซินหยู่ยิ้มตอบ

เฒ่าขี้เมานั้นมองดูภาพตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง นี่เขาจะได้ประทับเสี้ยวจิตกลับมาง่ายๆ เช่นนี้?

เขานั้นต้องทนอยู่มานับสิบๆ ปีอย่างที่แม้อยากไปที่อื่นก็ไม่อาจไปได้

ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนกลับจะแก้ไขมันได้ด้วยคำพูดเดียว

นี่มันแตกต่างจากสิ่งที่เขาเข้าใจจนเกินไปแล้ว!

เพราะแท้จริงแล้วถังยู่เฉิงก็เข้าใจโลกได้ถูก

ต่อหน้าจักรพรรดิเทพสวรรค์แล้ว นักยุทธทั้งหลายย่อมเป็นแค่มดปลวกไร้ค่า

จะช่วยหรือฆ่ามันก็ไร้ซึ่งปัญหาใดๆ เพียงแค่ว่าคนที่จะพูดกล่าวขอคนเช่นนี้ได้มันย่อมต้องเป็นคนระดับเดียวกัน

ดูท่าตัวเย่หยวนคงก้าวขึ้นไปถึงจุดนั้นแล้ว

เฒ่าขี้เมานั้นมองดูเย่หยวนและพยายามนึกย้อนกลับไปถึงเด็กหนุ่มเมื่อสองพันปีก่อน

เขานั้นได้เห็นอย่างชัดเจนว่านี่ยังเป็นคนเดียวกัน แต่กลับเปล่งประกายแตกต่างจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง

มันมิใช่ตัวเย่หยวนที่เปลี่ยน แต่เป็นมุมมองของตัวเขาเองที่เปลี่ยนไป!

“ท่านรองมหาปราชญ์มาที่นี่คงเพื่อจะขึ้นเขาแห่งถงเทียนไปศึกษาเต๋าแล้ว?” ซินหยู่ถาม

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ข้ามาเพราะคิดจะขึ้นเขา”

ซินหยู่จึงกล่าวขึ้น “ในเมื่อรองมหาปราชญ์ท่านอยากขึ้นเขาก็มาที่เมืองบัวเขียวเถอะ ที่แห่งนั้นมันเป็นที่สำหรับเหล่าคนที่อยู่เหนือราชันพระเจ้าขึ้นไป”

แต่เย่หยวนกลับตอบไปด้วยท่าทางไม่สนใจ “ไม่ต้องหรอก ข้าจะขึ้นไปจากตรงนี้แหละ”

ซินหยู่ผงะไปเล็กน้อยก่อนจะร้องขึ้น “รองมหาปราชญ์ ท่านขึ้นไปจากทางนี้ไม่ได้”

เย่หยวนยิ้มรับแต่ก็ไม่คิดจะพูดกล่าวใดๆ กับซินหยู่และหันไปหาเฒ่าขี้เมาแทน “ผู้อาวุโสขี้เมา ท่านเดินทางไปกับพวกเขา ไปเอาประทับเสี้ยวจิตคืนและรอข้ากลับลงเขามา”

พูดจบเย่หยวนก็ไม่คิดสนใจใครๆ เดินมาถึงทางขึ้นเขาแห่งถงเทียนทันที

จากนั้นเย่หยวนก็เดินทะลุผ่านทางขึ้นนั้นไป

โดยที่เขาแห่งถงเทียนไม่แสดงท่าทีปฏิเสธใดๆ แม้แต่น้อย

ซินหยู่เบิกตากว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ

“นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไรกัน? การไม่คิดสนใจกฎของเขาแห่งถงเทียนนี้มันคงมีแต่เหล่าเจ้าฟ้าดินที่ทำได้! เขา… จะดูอย่างไรเขาก็แค่เทพสวรรค์แท้ๆ! หรือว่าเต๋าของเขานั้นมันลึกล้ำจนถึงระดับนั้นไปแล้ว? แต่ในเมื่อเขาขึ้นถึงระดับนั้นไปแล้วเหตุใดยังต้องขึ้นเขาด้วยทางนี้อีก?” ซินหยู่มองดูอย่างมึนงง