จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2323

“มันเป็นไปได้อย่างไรกัน? มันกลับหลบรอดออกไปได้!”

“มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์นั้นสามารถสังหารฆ่าได้แม้แต่เหล่าเจ้าฟ้าดิน แต่มันผู้นี้กลับหลบรอดออกไปได้!”

“มันเป็นใครมาจากที่ไหนกัน? เหตุใดมันจึงมีแนวคิดแห่งห้วงมิติที่เก่งกาจปานนี้?”

…

เมื่อยอดฝีมือเผ่าเทวาทั้งหลายได้เห็นภาพตรงหน้านี้พวกเขาทั้งหลายต่างก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกตะลึงไม่คิดเชื่อสายตา

มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์นั้นมันเป็นวิชาห้วงมิติที่บรรพบุรุษของเผ่าเทวาสร้างขึ้นมา มันมีพลังเหนือล้ำ

ด้วยคนมาถึงสามหมื่นหกพันคอยดูแลควบคุมมันไว้ มันจึงเพิ่มพูนพลังขึ้นไปได้อีกมากจนถึงพลังต้นกำเนิด

เพราะจะอย่างไรเสียนี่มันก็คือแนวคิดระดับสูง มันคือแนวคิดแห่งห้วงมิติ

เมื่อขึ้นไปถึงระดับต้นกำเนิดได้นั้นมันจะต้องมีพลังน่าหวาดกลัวถึงขั้นใด?

แต่เจ้าหนุ่มตรงหน้านี้กลับหลบรอดจากมันไปได้

แต่อีกด้านทางตัวเย่หยวนก็ต้องกระอักเลือดขึ้นมาเล็กน้อย

เพราะแม้เขาจะหลบรอดออกมาได้แต่พลังงานของแรงระเบิดนั้นมันก็ยังทำให้เขาบาดเจ็บ

“สมชื่อเป็นวิชาที่ใช้พลังแห่งต้นกำเนิด น่าสนใจเสียจริง!”

มุมปากของเย่หยวนนั้นยิ้มขึ้นเบาๆ ก่อนจะขยับร่างกายพุ่งเข้าไปยังข่ายดวงดาวอีกครั้ง

“หึ! เจ้าโง่เง่าไม่ประเมินตน คิดอยากเรียนรู้ความลึกล้ำของมหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์หรือ? เช่นนั้นก็จงจ่ายมาด้วยชีวิตเสีย!” หยวนเจิ้นขยับขึ้นมาด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม

เขานั้นเป็นหนึ่งในสิบสองผู้ดูแลมหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์และสามารถใช้พลังของสามพันจุดห้วงมิติทำการโจมตีพร้อมๆ กันได้

แน่นอนว่าเขาย่อมจะเป็นคนใหญ่คนโต เพราะเขานั้นเป็นถึงหนึ่งในเก้าผู้อาวุโสของตระกูลสายเลือดลึก!

ก่อนหน้านี้เย่หยวนหลบรอดจากมือเขาไปได้มันจึงทำให้เขารู้สึกอับอายไม่น้อย

เขานั้นย่อมเข้าใจได้ว่าเย่หยวนนั้นพยายามที่จะหาช่องโหว่ของมหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์และหนีออกไปจากที่แห่งนี้

ท่าทางโง่เง่านี้มันย่อมจะไม่ทำให้เขากังวลมากมาย

เขานั้นขยับมือขึ้นพร้อมปล่อยลายพระเจ้ามากล้ำพุ่งทะยานลงห้วงมิติไป

พริบตาเดียวนั้นมันก็เกิดแสงขึ้นรับพันสายพร้อมพลังห้วงมิติที่รุนแรงพุ่งทะยานใส่เย่หยวน

ปัง ปัง ปัง…

เสียงระเบิดนับพันๆ ครั้งนั้นดังขึ้นแทบพร้อมๆ กันราวกับพลุที่ถูกจุดฉลองครั้งใหญ่สวยงามตระการตา

เพียงแค่ว่าความสวยงามนี้มันแฝงด้วยจิตสังหารหนักแน่น!

“หึๆ ยอดห้วงมิติล้างนั้นเป็นวิชาโจมตีห้วงมิติที่ไม่มีจุดบอด! ไม่ว่ามันจะมีฝีมือเก่งกาจปานใดมันก็คงได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว!” หยวนเจิ้นหัวเราะลั่น

“ฮ่าๆ สมแล้วที่เป็นท่านหยวนเจิ้น!”

“ท่านหยวนเจิ้นนั้นช่างสมชื่อเก้าผู้อาวุโส เก่งกาจเสียจริงๆ!

“มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์ที่ท่านหยวนเจิ้นควบคุมนั้นมันมีแต่จะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ!”

…

ในห้วงมิตินั้นมันเกิดเสียงร้องชื่นชมของเหล่าสมาชิกเผ่าเทวาทั้งหลาย

การสังหารมนุษย์คนหนึ่งลงมันย่อมจะไม่ได้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่น่าชื่นชมใดๆ แต่พลังของยอดห้วงมิติล้างนี้มันรุนแรงจนเหนือการโจมตีใด

ภายใต้พลังนี้ต่อให้จะเป็นเจ้าฟ้าดินทั้งหลายเองก็คงไม่อาจรอดชีวิต!

“พวกเจ้าดูนั่นสิ! เจ้าเด็กคนนั้นมันยังไม่ตาย! มัน… มันถอยกลับไปได้!”

จู่ๆ ก็เกิดเสียงร้องหนึ่งดังขึ้น

ทุกผู้คนต่างต้องหันไปมองตามและพบว่าเย่หยวนนั้นกำลังยืนอยู่นอกระยะการโจมตีอีกครั้งหนึ่ง ราวกับว่าการโจมตีนั้นมันไร้ความหมาย

หยวนเจิ้นนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาทันที “บ้าน่า! ภายใต้พลังของยอดห้วงมิติล้างนี้แล้วมันจะหลบรอดออกไปได้อย่างไรกัน? ไม่สิ เดี๋ยวก่อน! มันไม่ได้หลบรอดออกไป เขาได้รับบาดเจ็บไปไม่น้อย!”

เขานั้นดูไม่ผิด เวลานี้เย่หยวนกำลังบาดเจ็บและที่สำคัญคือมันมิใช่บาดแผลน้อยๆ

ยอดห้วงมิติล้างนั้นมันรุนแรงล้ำ เย่หยวนนั้นต้องใช้ทุกสิ่งอย่างออกมาเมื่อป้องกันมันแต่ก็ยังไม่อาจจะหลบรอดได้สิ้น

เพราะจะอย่างไรเสียนี่มันก็คือพลังโจมตีของระดับต้นกำเนิด มีพลังเหนือล้ำจินตนาการ

หากมิใช่เพราะเย่หยวนนั้นมีแนวคิดแห่งห้วงมิติที่เหนือล้ำด้วยแล้ว ต่อให้จะเป็นเจ้าฟ้าดินมันก็คงไม่อาจจะรอดชีวิตกลับออกมาได้!

แค่เย่หยวนรอดชีวิตกลับออกมาได้นี้มันก็นับว่าน่าเหลือเชื่อล้ำแล้ว

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้มันดูเละเทะมาก กระอักเลือดออกมาอย่างไม่หยุดด้วยท่าทางสาหัส

แต่มันย่อมจะไม่อาจหยุดเย่หยวนลงได้ เขานั้นเริ่มทำการหลอมโอสถรักษาตนเองทันที

เว้นเสียแต่ว่าการยิงธนูสาบานสังหารเทพก่อนหน้านั้นมันได้ทำให้สมุนไพรวิญญาณระดับแปดของเย่หยวนนั้นลดหายลงไปอย่างมาก เวลานี้เขามีสมุนไพรติดตัวอยู่แค่ไม่กี่อย่างแล้ว

แต่ถึงจะอย่างไรเขาก็ยังเข้าไปท้าทายมหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์อยู่อย่างไม่คิดหยุด

ร่างกายของเขานั้นยิ่งได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่อาจจะหาทางหลุดพ้นออกไปจากที่แห่งนี้ได้

“ฮ่าๆ… เจ้าเด็กโอหังหลงตัวเอง รู้แนวคิดแห่งห้วงมิติแล้วมันทำไม? มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์นั้นมันคือวิชาระดับต้นกำเนิด ไม่ว่าเจ้าจะพยายามคิดมากมายปานใดมันก็ไม่มีทางหนีไปได้! รอความตายเงียบๆ ไปเถอะ!” หยวนเจิ้นนั้นกล่าวหัวเราะ

“เจ้าโง่โอหัง ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะทนไปได้อีกสักกี่น้ำ!”

“เจ้ามนุษย์แสนต่ำต้อย ชะตาของพวกเจ้ามันคือความตาย! เป็นแค่มดปลวกกลับคิดหยุดทางเดินรถ!”

…

มหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์นั้นมันเป็นสุดยอดวิชาที่ผสานพลังของยอดฝีมือกว่าสามหมื่นคน มันเหมือนกับว่าเย่หยวนต้องเผชิญกับยอดคนระดับเดียวกันกว่ายี่สิบหกคนในคราเดียวนี้ มันจะต้องเป็นความยากระดับใด?

แต่เขานั้นกลับไม่คิดลังเล!

เขานั้นยังคงพุ่งตัวเข้าไปยังข่ายดวงดาวนั้นอีกเรื่อยๆ จนอาการบาดเจ็บบนร่างหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

เวลานี้ร่างกายของเขานั้นอาบไปด้วยเลือดแดงฉานใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มที

แต่เขาก็ยังคงฝืนทนไว้!

จากด้านนอกดวงดาวทั้งหลายนี้มันเกิดเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในความไม่ประเมินตนของเย่หยวน

แต่เย่หยวนไม่คิดสนใจ

เขานั้นเคยบอกไปแล้วว่าเขาจะพาเหล่ามนุษย์ทั้งหลายออกไป เขาจะทำตามที่ได้ให้คำสัญญาไว้!

“เด็กน้อย เจ้าคิดมีปัญญาก็เข้ามาอีกสิ! ครั้งหน้าข้าจะทำให้เจ้าไม่อาจกลับไปได้แน่!”

หยวนเจิ้นนั้นหัวเราะลั่นออกมาจากอีกฟากของมหาศาสตร์ผนึกลายสวรรค์

เย่หยวนนั้นเข้าออกข่ายดวงดาวนี้มานับร้อยๆ ครั้งแต่พวกเขาก็ยังไม่อาจจะสังหารเย่หยวนลงได้

แน่นอนว่าเรื่องนั้นมันย่อมทำให้เผ่าเทวาเสียหน้า!

สภาพของเย่หยวนในเวลานี้หากเขายังดึงดันจะเข้าไปอีกครั้ง เขาจะต้องได้ตายลงอย่างแน่นอน!

ฟุบ!

เสียงของหยวนเจิ้นนั้นยังไม่ทันจางหายเย่หยวนก็พุ่งตัวหายไปจากจุดที่ยืนทันที

แน่นอนว่าเขาพุ่งเข้าไปยังข่ายดวงดาวนั้นอีกครั้งแล้ว!