จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2565

“เฉียว! ไค! หยวน!”

หลังจากที่เย่หยวนจากมาแล้วเฉิงฉงชานก็ต้องร้องลั่นจนแทบทำเอาตึกพังทลายลง

เขานั้นชี้หน้าเฉียวไคหยวนพร้อมด่าลั่น “นี่หรือคือราชครูของเจ้า? เฉียวไคหยวน เจ้าคิดจะกบฏแล้ว? เจ้ารอก่อนเถอะ ราชครูผู้นี้จะกลับไปรายงานที่นิกายให้พวกเขามาทำลายอาณาจักรตะวันออกลงแน่นอน!”

จักรพรรดิและองค์ชายรองนั้นได้แต่ต้องผงะไปด้วยใบหน้าซีดขาวรู้สึกราวกับว่าท้องฟ้าจะพังทลายลงมา

เมื่อท่านทูตโกรธพิโรธขึ้นมาแล้วอาณาจักรตะวันออกนั้นย่อมจะไม่มีทางต่อต้านได้!

พ่อลูกคู่นี้เองก็เป็นได้เพียงแค่เป้าที่ให้คนเขามาระบายความโกรธแค้น

‘ดูอย่างไรมันก็เจ้ามิใช่หรือที่ผิดไม่ยอมก้มหัวจนทำให้เย่หยวนขุ่นเคืองกลับไปเช่นนั้น เวลานี้เจ้ากลับยังจะมาโทษว่าเป็นความผิดคนอื่นอีก!’

เรื่องเช่นนี้จะไปถามหาความถูกต้องจากใครได้?!

ทั้งสองฝ่ายนั้นต่างยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะลบหลู่ได้!

องค์จักรพรรดินั้นได้แต่ต้องกล่าวมาด้วยใบหน้าเหยเก “ท่านทูตโปรดระงับโทสะก่อน! เย่หยวนผู้นั้นอาจจะมีท่าทางโอหังอยู่จริงแต่เขานั้นก็มีความสามารถเก่งกาจล้ำ! ท่านเองก็เห็นว่าเขานั้นมากฝีมือแค่ไหน! เขานั้นบอกว่าร่างกายของท่านทูตนั้นมีปัญหาอยู่ ทำไมท่านไม่ลดตัวลงไปขอร้องเขาสักครั้งเล่า?”

เฉิงฉงชานหัวงเราะขึ้นมาตอบ “หึๆ คำขู่กึ่งจริงกึ่งเล่นของมันนั้นคิดจะขู่ทูตผู้นี้ได้หรือ? ทูตผู้นี้รู้จักร่างกายตนเองดีที่สุด มีหรือที่จะต้องให้มันมาบอกอะไร?”

เขานั้นย่อมจะไม่เชื่อคำพูดทั้งหมดของเย่หยวนเพราะตอนนี้เขารู้สึกแข็งแรงอย่างมากล้น

เขานั้นไม่อาจจะทำใจเชื่อคำของเย่หยวนลง

เขานั้นหันไปบอกจักรพรรดิ “เฉียวไคหยวน เจ้านั้นอย่าได้มาหาว่าข้าไม่ไว้หน้าเจ้าแล้วกัน! ภายในครึ่งวันนี้เจ้าจงไปลากเจ้าเด็กคนนั้นมาขอโทษข้าเสียแล้วข้าจะถือว่าเรื่องมันจบกัน! ไม่เช่นนั้น… หึๆ เจ้าจะได้รู้ถึงผลที่ตามมา!”

องค์จักรพรรดินั้นหน้าซีดขาวลงจนไร้สีเลือดก่อนจะลากตัวองค์ชายรองออกมาจากห้อง

…

ในคฤหาสน์ราชครูนั้นเฉียวไคหยวนและองค์ชายรองกำลังพยายามโน้มน้าวเย่หยวนด้วยทุกสิ่งอย่างที่มี

แต่เขาย่อมจะไม่คล้อยตามแม้แต่น้อย

“พวกเจ้าทั้งสองอย่าได้เปลืองน้ำลายอีกเลย คำนวนแล้วมันคงใกล้ได้เวลาที่เจ้าทูตโอหังคนนั้นมันจะมา” เย่หยวนยิ้มขึ้น

ทั้งสองพ่อลูกนั้นได้แต่ต้องหันไปมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อมากนัก

“ท่านราชครู ทูตเฉิงนั้นมีท่าทางสมบูรณ์แข็งแรง ไม่เหมือนคนที่มีปัญหาเลยแม้แต่น้อย! ท่านมองผิดไปหรือไม่?” เฉียวไคหยวนกล่าวขึ้นมา

แต่เสียงของเขายังไม่ทันจางหายมันก็มีคนใช้ผู้หนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน

“นายท่านทั้งหลาย ไม่ดีแล้ว! มันมีคนอ้วกเป็นเลือดเดินมาทางคฤหาสน์ราชครูเรา! เรา… เราไม่กล้าจะไปหยุดเขา!”

เฉียวไคหยวน องค์ชายรองและหลินหลานต้องผงะไปทันทีที่ได้ยิน สั่นสะท้านไปทั้งร่างกาย

นี่มันจะไม่แม่นยำเกินไปหน่อยหรือ?

หรือว่าเฉิงฉงชานนั้นจะมาจริงๆ?

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเย่หยวนกลับพูดได้ถูกต้อง เฉิงฉงชานนั้นมีปัญหาจริง!

หลินหลานนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกาย ตัวเขาที่เป็นถึงนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองนั้นกลับไม่เห็นถึงร่องรอยใดๆ เลย!

เย่หยวนนั้นลุกขึ้นเดินออกไปดู

เฉียวไคหยวนและพวกเองก็ต่างเดินตามออกมาด้วยท้องไส้ที่ปั่นป่วน

หลังจากเดินมาได้ไม่ไกลพวกเขาก็ได้เห็นเฉิงฉงชานกำลังเดินโซซัดโซเซเข้ามาพร้อมกระอักเลือดออกจากปากตลอดทาง

กลิ่นเหม็นๆ นั้นมันเตะจมูกพวกเขาทันที

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นก่อนจะยกนิ้วขึ้นมากางค่ายกลปิดทางที่เฉิงฉงชานเดินมาทันที

เขานั้นได้อ้วกเอาพิษมากมายออกมาระหว่างทาง

เหล่าคนรับใช้ทั้งหลายนั้นไม่กล้าจะเข้าไปใกล้ตั้งแต่แรก ได้แต่ต้องมองดูอยู่ไกลๆ

พิษนี้มันรุนแรงเป็นอย่างมาก!

“พวกเจ้าถอยออกไปอีก! ป้องกันร่างกายไว้ด้วยปราณเทวะพิษนี้มันไม่ธรรมดา!” เย่หยวนร้องกล่าวขึ้นมา

คนทั้งหลายนั้นรู้สึกหวิวขึ้นในใจก่อนจะรีบเดินปราณเทวะทันที

“ช-ช่วยข้าด้วย! อ-อาจารย์เย่ ข้า… ข้าผิดไปแล้ว! ข-ข้าขอร้องท่านล่ะ ช่วยด้วย!”

ได้เห็นเย่หยวนออกมารับเฉิงฉงชานก็เหมือนได้เห็นทางรอดสุดท้ายร้องออกมาด้วยพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่วางท่าเป็นท่านทูตผู้ยิ่งใหญ่แล้วหรือ?”

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นพวกเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย!

“อาจารย์ อย่านะ!” หลินหลานร้องขึ้นมา

“ท่านราชครู!” เฉียวไคหยวนและองค์ชายรองร้องขึ้นมาพร้อมกัน

เลือดสีดำน้อยๆ นั้นมันติดขึ้นมาบนมือของเย่หยวน

และพริบตาเดียวกันนั้นเลือดมันก็ซึมหายเข้าไปในผิวหนังของเขาจนหมดสิ้น

เย่หยวนนั้นหน้าซีดขาวลงทันทีก่อนจะรีบนั่งลงและเริ่มหมุนวนปราณของตน

พิษนี้มันเหมือนดั่งไฟอันรุ่มร้อนที่แผดเผาเส้นชีพจรของเย่หยวนทั้งร่าง

มันเป็นพิษที่เหนือล้ำกว่าพิษใดๆ ที่เย่หยวนเคยพบเจอมา!

พิษของสามสิบสามสวรรค์นี้เย่หยวนย่อมจะไม่เคยศึกษามันมาก่อนแม้สักชนิด

แต่เย่หยวนนั้นมิใช่เป็นแค่บรรพกาลแห่งการโอสถ เขานั้นเป็นบรรพกาลแห่งพิษด้วยเช่นกัน!

ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่อาจจะสังหารนักยุทธอาณาจักรนภาสวรรค์นับแสนๆ ลงได้ในครั้งนั้น

เพื่อที่จะศึกษาพิษนั้น เย่หยวนย่อมจะต้องเคยสัมผัสกับพิษมานับไม่ถ้วน

เย่หยวนนั้นได้สร้างวิธีการของตนเองขึ้นมาเพื่อรับมือกับพิษ

พิษที่เขาได้รับมานั้นมันไม่มากนักแต่กลับยังถึงตายได้ง่ายๆ!

เย่หยวนนั้นจะเอาร่างกายของตัวเองทดสอบพิษทั้งหลายเพื่อตามหาทางรักษาต่อไป

ไม่นานนักบนร่างของเย่หยวนมันก็ได้ปรากฏจุดสีดำขึ้นมาทั่วหน้า

มันเป็นอาการเดียวกับเฉิงฉงชานไม่มีผิด

ได้เห็นเช่นนั้นคนทั้งหลายก็แทบจะหยุดหายใจลง

“นี่มัน… ท่านราชครูคิดทำอะไรกันแน่? ทำเช่นนี้มันก็แค่รนหาที่ตายมิใช่หรือ?” เฉียวไคหยวนกล่าวขึ้นมา

หลินหลานจึงตอบขึ้นมา “อาจารย์นั้นคงกำลังทดสอบพิษด้วยร่างกายตน มันเป็นวิธีที่จะเข้าใจพิษได้เร็วที่สุดเพียงแค่ว่าคนที่กล้าใช้มันคงมีไม่ถึงหยิบมือ เพราะว่าพลาดไปเพียงนิดพวกเขาก็คงต้องตายตกลงไปเพราะพิษนั้น! ที่สำคัญไปกว่านั้นนี่ยังเป็นพิษที่อันตรายมาก อาจารย์ท่าน… คงจะ… หมดหนทางอื่นแล้วจริงๆ!”