จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2588

ในเวลานี้เย่หยวนก็ผุดตัวลุกขึ้นมากล่าว “เอาล่ะเจ้าเฒ่า ถึงเวลาของพวกเราแล้ว”

คนทั้งหลายที่ได้ยินต่างหันมามองด้วยความสนใจเพราะเจ้าคนที่สุดแสนเย่อหยิ่งโอหังนี้มันจะลงมือแล้ว!

ความเข้ากันได้ขยะๆ ของเขานั้นมันจะเก่งกาจจริง หรือว่าแท้จริงแล้วเขาจะมีดีแค่ลมปาก? คนทั้งหลายจะได้เห็นมันก็คราวนี้

ความโอหังก่อนหน้าของเขานั้นมันได้ทำให้คนทั้งหลายต่างตั้งตารอ

แต่ในสายตาของคนทั้งหลายนั้นพวกเขาย่อมจะคิดว่าเย่หยวนแค่อวดอ้างตัวเกินจริง

มาถึงเวลานี้เขาย่อมควรจะกังวล

แต่เวลานี้เย่หยวนกลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นกล่าวเรียก มันย่อมจะเหนือล้ำความคาดหมายของคนส่วนใหญ่ไปมาก

ฉินชุนนั้นหรี่ตาลงกล่าว “เด็กน้อย เจ้าคงไม่ได้คิดว่าแค่เจ้าหมอนั่นเอาชนะจิงซวนลงได้เจ้าก็จะเอาชนะข้าได้หรอกนะ? หึๆ เฒ่าคนนี้อยากจะเห็นเหมือนกันว่าโอสถสวรรค์ที่หลอมขึ้นมาด้วยค่าความเข้ากันได้แค่สี่แต้มมันจะเป็นอย่างไร!”

เย่หยวนหันไปมองเขาก่อนจะค่อยๆ หันไปทางเจ้านิกาย “ท่านเจ้านิกาย เด็กคนนี้มากพรสวรรค์เสียเหลือเกิน ปล่อยให้อยู่กับเจ้าเฒ่านี้ไปมันก็มีแต่จะเสียของเปล่า ทำไมไม่ให้นางมาอยู่ใต้การสอนของข้าเอาเล่า?”

เจ้านิกายนั้นผงะไปทันทีที่ได้ยิน ฉินชุนเองก็เช่นกัน

พวกเขานั้นไม่นึกฝันว่ายังไม่ทันจะได้ลงมือประลองใดๆ กันเย่หยวนก็คิดจะแย่งชิงศิษย์ไปต่อหน้าอาจารย์เช่นนี้แล้ว!

ฉินชุนนั้นร้องลั่นขึ้นมาอย่างไม่พอใจทันที “เด็กน้อย เจ้าเองก็ช่างหลงตัวเองเหลือเกิน! เจ้านั้นควรจะหาทางรอดไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้ก่อนเถอะ!”

เย่หยวนตอบกลับไป “ข้านั้นคิดว่ามันไม่ต้องประลองใดๆ กันแล้วล่ะ มันยุ่งยากเกินไป”

ฉินชุนที่ได้ยินจึงหัวเราะขึ้นมา “เด็กน้อย เจ้าคิดจะใช้ไม้ไหนอีกเล่า? คิดจะหนีการประลองหรือ? หึๆ ข้าจะบอกเจ้าให้ การประลองนี้เจ้าต้องทำไม่ว่าจะอยากหรือไม่ก็ตาม!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ที่ข้าจะบอกก็คือว่าให้เจ้าเลือกโอสถสวรรค์ระดับหนึ่งมาสามชนิด ข้าจะหลอมก่อนแล้วเมื่อข้าหลอมเสร็จหากเจ้าคิดว่าเจ้าหลอมได้ดีกว่าเจ้าก็ค่อยลงมาหลอม หากมันมีโอสถสวรรค์ใดที่เจ้าหลอมได้ดีกว่าข้าแล้วก็ให้ถือว่าข้าแพ้ได้เลย!”

“หะ?! เจ้าหมอนี่มันจะไม่โอหังเกินไปหรือ?”

“อาจารย์ฉินนั้นจะอย่างไรก็เป็นถึงนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสาม เจ้าหมอนี่กลับไม่คิดสนใจมองเขาอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย!”

“เยี่ยมจริง! เยี่ยมเสียจริง! พ่อเจ้าอยู่มาจนแก่เฒ่าป่านนี้แล้วยังไม่เคยจะเจอใครที่โอหังได้ถึงขั้นนี้มาก่อน! เพียงแค่ว่าเขาจะมีฝีมือพอรองรับความโอหังนี้หรือไม่ก็เท่านั้น!”

…

คำพูดของเย่หยวนนั้นมันทำให้คนทั้งหลายต้องแตกตื่นขึ้นอีกครั้ง

คำพูดสุดแสนโอหังนี้มันย่อมจะเรียกได้ว่าเป็นความหลงตัวเองอย่างถึงที่สุด

เจ้าคนที่ยังไม่แน่ด้วยซ้ำว่าจะเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับหนึ่งได้หรือไม่กลับกล้าไม่คิดสนใจนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสาม!

“โอหัง! อวดดี! อวดเก่ง! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

ฉินชุนนั้นร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืด

เวลานี้ปอดของเขานั้นแทบจะระเบิดออกมา!

ไม่กี่วินาทีก่อนนั้นเย่หยวนกล่าวจะแย่งชิงศิษย์ไปต่อหน้าต่อตาของเขา

วินาทีต่อมานั้นเขากลับไม่คิดสนใจตัวเขาแม้แต่น้อย!

นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสามอย่างเขานั้นมากศักดิ์ศรีแค่ไหน? เขาเคยจะถูกใครมาหยาบหน้าเช่นนี้มาก่อนหรือ?

แต่เย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบฉินชุนไป “แท้จริงแล้วข้าก็แค่จะช่วยประหยัดเวลาคนทั้งหลายเท่านั้น! เจ้าเฒ่า หากข้าหลอมโอสถสวรรค์แรกไม่ได้แล้วทั้งผู้อาวุโสฉือทั้งตัวเจ้าก็คงจะจัดการข้าได้ง่ายๆ เลยมิใช่หรือ? ที่สำคัญไปกว่านั้นโอสถสวรรค์ระดับหนึ่งมันยังมีตั้งมากมายหลายชนิด เจ้าย่อมจะทำให้ข้าลำบากได้ง่ายดาย! หากเจ้าเอาสูตรโอสถสวรรค์ลับของตัวเองออกมาแล้วเจ้าย่อมจะทำให้ข้าต้องอับอายได้ไม่ยาก เท่านี้มันก็จะประหยัดเวลาทุกผู้คน ไม่ดีหรืออย่างไร?”

คนทั้งหลายนั้นต้องอ้าปากค้างขึ้นมาเมื่อได้ยิน

เย่หยวนนั้นทำให้คนทั้งหลายได้รู้จักคำว่าโอหังอย่างแท้จริง

เขานั้นบอกว่ามันเพื่อประหยัดเวลาผู้คน

แต่หากคนผู้นั้นยังมีสมองอยู่ในหัวแล้วพวกเขาย่อมจะเข้าใจได้ทันทีว่าเย่หยวนนั้นกล่าวแฝงนัยว่าต่อให้เจ้าจะเอาโอสถสวรรค์ใดออกมาพ่อเจ้านี้ก็จะกระทืบเจ้าจนจมดิน!