จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2654

“หวงห่าวหยาน เจ้าเอาหอยสังข์นั่นออกมาให้พวกเขาได้ดู” เย่หยวนสั่ง

เขานั้นไม่รู้จักแต่มันไม่ได้หมายความว่าเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกทั้งสามนี้จะไม่รู้

เพราะอย่างไรเสียพวกเขาทั้งหลายนี้ก็ทำสงครามกับเผ่าทะเลมานานหลายปีและมันย่อมจะไม่แปลกหากพวกเขานั้นจะเคยได้เห็นสมบัติของเผ่าทะเลมาบ้าง

หวงห่าวหยานนั้นได้แต่ต้องทำตามคำสั่งหยิบเอาหอยสังข์นั้นออกมา

“ผู้อาวุโสชุย ท่านรู้จักมันหรือไม่?” เย่หยวนถามขึ้น

เมื่อชุยถงได้เห็นหอยสังข์นี้ก็ต้องผงะไปทันที “นี่มัน…หรือว่าจะเป็นสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกในตำนาน?”

“สังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยก?” เย่หยวนถามขึ้นมา

ชุยถงนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าซีดขาว “สังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกนั้นมันคือสุดยอดสมบัติประจำราชวงศ์หนามใต้ ว่ากันว่ามันมีพลังไร้จำกัด! ข้าได้ยินมาว่ามันเป็นถึงสมบัติยอดหมอกขั้นต่ำ!”

“สมบัติยอดหมอก?” เย่หยวนถามขึ้นมาด้วยสีหน้ามึนงงเพราะเขานั้นไม่เคยจะได้ยินเรื่องของสมบัติยอดหมอกมาก่อน

ตอนที่ผู้นำพันธมิตรโอสถหยิบเอาสมบัติยอดหมอกออกมานั้นตัวเย่หยวนก็ถูกส่งลงหายไปในกระแสมิติไปแล้ว

ชุยถงจึงตอบกลับมา “เหนือจากสมบัติวิญญาณสวรรค์ไปมันคือสมบัติยอดหมอก! สมบัติยอดหมอกนั้นมันคืออาวุธของเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนทั้งหลาย มันมีพลังไร้ขีดจำกัด ไม่ผิดแน่ รูปร่างของหอยสังข์นี้มันเหมือนกับตำนานที่เฒ่าคนนี้เคยได้ยินได้ฟังมา! เพียงแค่ว่าเฒ่านี้เองก็ไม่อาจจะสัมผัสถึงพลังของมันได้ ไม่ทราบว่าด้วยเหตุใด”

หวงห่าวหยานและซูเป่ยหยุนนั้นหน้าซีดขาวลงทันทีที่ได้ยิน เวลานี้พวกเขาได้รู้แล้วว่าตัวหายนะมันคือพวกเขาเอง

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมก่อนนั้นเผ่าเงือกจึงได้ตามติดมามากมายไม่ยอมลดละปานนั้น

ดูท่าแล้วเผ่าเงือกเองก็คงรู้ถึงความสำคัญของมันและจึงกลับไปรายงานให้แก่ราชวงศ์หนามใต้จนเกิดเป็นสงครามครั้งนี้ขึ้นมา

เมื่อซูยี่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็ร้องลั่นขึ้นมา “หวงห่าวหยาน เจ้าทำอะไรลงไป!”

เขานั้นไม่นึกไม่ฝันว่ากลุ่มของหวงห่าวหยานและลูกสาวตนนั้นกลับจะไปเรียกหายนะเช่นนี้มา

เวลานี้เขาคิดอยากจะกระแทกฝ่ามือสังหารหวงห่าวหยานให้มันตายๆ ลงไปเสีย

หวงห่าวหยานนั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าซีดขาว ก้มคุกเข่าลงกราบทั้งน้ำตา “ทะ ท่านเจ้าเมือง ข้านั้นไม่รู้จริงๆ หากข้ารู้ว่ามันเป็นสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยก ข้าคงไม่กล้าแม้แต่จะบุกเข้าไปใกล้แล้ว!”

ซูยี่กัดฟันแน่นขึ้นมาอย่างเกลียดชัง “พูดตอนนี้มันจะได้ประโยชน์อันใดเล่า? หากเจ้ามีปัญญาก็ไปเจรจากับราชวงศ์หนามใต้เอาสิ!”

คนทั้งหลายรอบๆ ตัวเขาเองก็ต่างแสดงสีหน้าไม่เป็นมิตรออกมา

ดูท่าแล้วพวกเขานั้นย่อมจะไม่ชอบใจการกระทำของหวงห่าวหยานมาก

เพราะจะอย่างไรเสียมันก็สร้างหายนะขึ้นมาอย่างแท้จริง!

เวลานี้ทั้งแดนสวรรค์ใต้คงตกสู่ห้วงสงครามอันโหดร้ายแน่

“ท่านพ่อ มันไม่ใช่ความผิดพี่หยานเลยจริงๆ เป็นลูกเองที่หยิบเอาสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกนี้ออกมาจากศาลาเฝ้าสมบัติของเผ่าเงือก!” ซูเป่ยหยุนนั้นกล่าวขึ้นมาพร้อมคุกเข่าลงข้างกายหวงห่าวหยาน

“เจ้า!” ซูยี่นั้นโกรธแค้นจนแทบจะกระอักเลือดขึ้นมา

ก่อนที่เขาด่าว่าออกมารุนแรงราวกับว่าโลกหล้ามันจะจบสิ้นก็เพื่อคิดจะกันตัวลูกสาวออกมาให้พ้นความผิด

ซูยี่รู้ดีว่าการไปยังเผ่าเงือกในครั้งนี้มันเป็นความคิดของหวงห่าวหยาน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วเขาก็ย่อมจะต้องเป็นคนรับผิดชอบ

แต่เขากลับไม่นึกฝันว่าลูกสาวของเขากลับจะพุ่งเอาตัวเข้ามาร่วมรับผิดไปด้วย!

ภายใต้สายตาของคนทั้งหลายนี้เขาจะยังสามารถปกป้องนางได้หรือ?

หวงห่าวหยานนั้นหรี่ตาลงก่อนจะกล่าวขึ้น “ท่านเจ้าเมืองและผู้อาวุโสทั้งหลาย เรื่องนี้เดิมทีแล้วมันล้วนเป็นความผิดข้า ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนที่ติดตามไปด้วยเลย! เป่ยหยุนนั้นใช้มุกซ่อนน้ำบุกเข้าไปในเผ่าเงือกก็เพราะข้าสั่ง! เรื่องในวันนี้ห่าวหยานจะขอรับมันไว้ด้วยตัวเอง! ข้านั้นจะเอาสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกนี้ลงไปเจรจาอธิบายเรื่องราวกับราชวงศ์หนามใต้เอง!”

เวลานี้ตัวหวงห่าวหยานนั้นไม่เหลือร่องรอยของเด็กหนุ่มขี้ขลาดอีกแล้ว

สายตาของเขานั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยความมุ่งมั่นและรับผิดชอบ!

เมื่อซูยี่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างตกตะลึง

เขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าหวงห่าวหยานกลับจะเป็นคนขอแบกรับความผิดไว้ด้วยตัวเองเช่นนี้

ดูท่าแล้วเด็กหนุ่มคนนี้คงจะรักลูกของเขามากจริงๆ

แต่เรื่องระหว่างหวงห่าวหยานและลูกสาวของเขานั้นมันย่อมจะจบกันลงวันนี้แล้ว

“เอาเถอะ! ปัญหาที่เจ้าก่อนั้นเจ้าก็ต้องรับผิดชอบมันเอง!” ซูยี่กล่าวขึ้นมา

คนอื่นๆ นั้นก็ไม่คิดจะก้าวขึ้นมาหยุดใดๆ เพียงแค่มองดูเรื่องราวไปเฉยๆ

คนที่สร้างหายนะขึ้นมานั้นมันย่อมจะต้องเป็นคนรับผิดชอบแล้ว

“ท่านพ่อ!” ซูเป่ยหยุนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตานองหน้า

หวงห่าวหยานถือสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกไว้มั่นก่อนจะหันมายิ้มให้แก่ซูเป่ยหยุน “เป่ยหยุน อย่าได้ก่อเรื่องอีก! เรื่องนี้เดิมทีมันก็เป็นความผิดข้าแล้วย่อมจะต้องเป็นข้าที่ต้องรับผิดชอบ! ท่านเจ้าเมืองซูกล่าวไม่ผิดเลย เจ้าอย่าได้โกรธเคืองท่านเลย!”