จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2731

เย่หยวนนั้นทำตามที่หมี่เทียนกล่าวพร้อมค่อยๆ เอาเขาเข้าไปชนกับกำแพงเขตแดน

วึด!

แต่เรื่องราวมันกลับไม่เป็นไปตามที่เย่หยวนคิดคาดเพราะว่าเขานั้นกลับพุ่งเข้ามาในกำแพงเขตแดนได้ทันทีจนแทบเสียหลักหน้าทิ่ม

เย่หยวนที่ได้เห็นเช่นนั้นต้องผงะไป ทีแรกเขานั้นก็คิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ยากเย็นต้องพยายามไม่น้อย ไม่นึกฝันว่ามันกลับจะง่ายดายไร้แรงต้านใดๆ เช่นนี้

“ผู้อาวุโส มันไม่ได้ยากอย่างที่คิดเลย” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้ามึนงง

หมี่เทียนนั้นเองก็มึนงงไม่น้อยเช่นกัน “ไอ้เด็กคนนี้ อ่า ข้าเข้าใจแล้ว เจ้านั้นฝึกวรยุทธบ่มเพาะของเจ้าโกลาหลมันทำให้ตัวเจ้านั้นมีความเข้ากันได้กับความโกลาหลเป็นทุน กอปรกับสายเลือดมังกรฟ้านั้นมันจึงทำให้การมุดเข้ากำแพงเขตแดนเป็นเรื่องง่ายดายยิ่ง เพียงแค่ว่าเจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไป ด้วยกำลังแค่นี้ของเจ้า เจ้าคงเข้าไปได้ไม่ลึกนัก”

เย่หยวนเดินไปถึงตรงหน้าก้อนอากาศสีเหลืองนั้นด้วยรอยยิ้ม “แต่มาถึงพลังงานยอดหมอกได้มันก็พอแล้ว ข้าจะสกัดมันออกมาอย่างไรดี?”

หมี่เทียนตอบกลับมา “เจ้าส่งเขาแดนอนันต์เข้าไปในพลังงานยอดหมอกจากนั้นก็ทำตามที่ข้าบอก ค่อยๆ ดึงเอาพลังงานยอดหมอกเข้ามาทีละน้อยแต่ระหว่างลงมือนั้นจะผิดพลาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วมันจะไปฉิบหายในวินาทีสุดท้ายนอกจากทำให้เขาแดนอนันต์ได้รับความเสียดายแล้วพลังงานยอดหมอกนี้ยังจะจางหายไปสิ้นด้วย”

พูดไปหมี่เทียนนั้นก็ได้สั่งสอนวิธีการออกมาให้เย่หยวนฟัง

เย่หยวนนั้นเดินเอาเขาแห่งถงเทียนมาวางตรงหน้าพลังงานยอดหมอกและทำตามที่หมี่เทียนสั่งสอน

อีกด้านนั้นเฒ่าที่กำลังปะทะกับต้าหวงอยู่ก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อได้เห็นภาพนี้

ดวงตาของเขานั้นมันจ้องมองไปยังเขาแห่งถงเทียนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“เขาแห่งถงเทียน! มันกลับมีเขาแห่งถงเทียนอยู่ในมือ!”

คนนิกายสวรรค์หยกแท้ทั้งหลายนั้นยอมลงทุนมากมายมหาศาลเพื่อหวังออกตามหาเขาหางถงเทียนไม่นึกฝันว่าวันหนึ่งมันกลับจะกลับมาที่นิกายด้วยตัวเอง!

ปัง!

แต่ระหว่างที่เฒ่าคนนั้นกำลังตื่นตะลึงต้าหวงก็ใช้กีบเท้าซัดเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

เฒ่าคนนั้นไม่ทันตั้งตัวและย่อมจะต้องรับพลังของกีบเท้านี้ไปเต็มๆ

จมูกของเขานั้นมีเลือดไหลอาบรู้สึกเหมือนโลกมันกำลังหมุนวนรอบตัว

ต้าหวงนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางเย้ยหยัน “สู้กันอยู่แท้ๆ ยังจะมีหน้าไปสนใจเรื่องอื่น เจ้าคิดดูถูกผู้คนแล้ว?”

ท่าทางตรงไปตรงมาของต้าหวงนั้นมันทำให้เวลาต่อสู้เขาช่างดูโอหังหลงตัวเอง

เฒ่าคนนั้นได้แต่ต้องกัดฟันทนความเจ็บปวดกล่าวออกมา “พวกเจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมเขาแห่งถงเทียนมันถึงไปอยู่ในมือพวกเจ้าได้?”

ต้าหวงกล่าวขึ้น “คิดอยากรู้ก็รอให้ข้าหักแขนขาเจ้าลงก่อนเถอะ! อีกไม่นานอาจารย์เย่ท่านคงออกมาบอกเจ้าเอง!”

เฒ่าคนนั้นจ้องมองหน้าต้าหวงอย่างเคียดแค้น “เจ้าผู้เป็นถึงนักบุญสูงคนหนึ่งกลับคิดไปเป็นขี้ข้าให้เด็กน้อยพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกหรือ?”

ต้าหวงนั้นยิ้มตอบกลับไป “ห่านมันจะเข้าใจหงส์ได้อย่างไร? เจ้าคิดว่าตัวเองผ่านเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนมาสามครั้งแล้วตัวเองจะเก่งกาจมากมาย? แต่หากข้าติดตามอาจารย์เย่ท่านไปวันหน้าข้าจะมีการพัฒนาที่ไร้สิ้นสุด! เอาล่ะ เลิกพูดจาไร้สาระเถอะ ระวังกีบเท้าข้าไว้ให้ดี!”

หลังจากพูดจบนั้นมันก็เป็นกีบทุเรศไหวอีกครั้ง

ไม่ว่ามันจะเป็นวิชาที่ทุเรศลูกตาแค่ไหนแต่ว่าวิชาที่หมี่เทียนสั่งสอนออกมานี้มันก็ช่างทรงพลัง

แต่ละเท้าที่เตะออกมานั้นมันช่างคาดเดาไม่ได้ ไม่มีทางหลบเลี่ยง

คิดอยากป้องกันเองมันก็ไม่ง่ายเช่นกัน

เฒ่าคนนั้นเพิ่งจะรับการโจมตีก่อนหน้าไปเต็มๆ ย่อมยังไม่มีสติพอที่จะรับมือกับการโจมตีระลอกสอง

ต้าหวงนั้นเองก็คิดลงมืออย่างไม่ยั้งเช่นกันทำให้พลังเท้านี้มันหนักหน่วงกว่าครั้งก่อนไปด้วยซ้ำ

การสกัดพลังงานยอดหมอกนั้นไม่ได้ถือเป็นเรื่องยากเย็นแก่เย่หยวนเลย

แม้ว่ากระบวนการของมันนั้นจะยุ่งยากและละเอียดอ่อน

แต่หากพูดถึงเรื่องความละเอียดอ่อนแล้วเย่หยวนย่อมจะไม่แพ้ใคร

การหลอมโอสถสวรรค์จักรพรรดิระดับสี่นั้นมันยากกว่านี้หลายเท่านัก ของเช่นนี้ย่อมจะไม่ทำให้เขาผิดพลาดไปได้

ก้อนพลังงานยอดหมอกนั้นมันค่อยๆ หดเล็กลงไปเรื่อยๆ

ส่วนคลื่นพลังจากเขาแห่งถงเทียนนั้นมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นมาแทน

จนที่สุดก็ผ่านขึ้นมาถึงระดับของสมบัติยอดหมอก!

เมื่อพลังงานยอดหมอกส่วนสุดท้ายถูกสกัดออกมาได้เย่หยวนก็ต้องถอนใจยาวอย่างโล่งอกและตื่นเต้นดีใจ

การเดินทางมานิกายสวรรค์หยกแท้ครั้งนี้มันไม่ไร้ค่าแล้ว!

แม้ว่าดาบมังกรวสันต์นั้นมันจะดีงามไม่น้อยแต่หากพูดถึงอนาคตแล้วเขาแห่งถงเทียนมันย่อมจะชนะขาด