จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2750

“ไม่มีทาง ข้าไม่ไหวแล้ว! ฝึกฝนเช่นนี้มันมีแต่ความสิ้นหวัง!”

“แข็งแกร่งเกินไปแล้ว! แข็งแกร่งจนทำข้าสิ้นหวังแล้ว!”

“หรือว่าน้องเย่นั้นจะมีร่างเป็นไม้? ทำไมพ่ายแพ้ไปขนาดนั้นแล้วเขากลับยังทนได้ไหวอีก?!”

…

ในห้องฝึกที่สิบนั้นมันมีเสียงร้องลั่นขึ้นมาตามๆ กัน

คู่ต่อสู้ของพวกเขานั้นมันสุดแสนแข็งแกร่งจนทำให้คนทั้งหลายสิ้นหวังลง

การพัฒนาของเย่หยวนนั้นมันทำให้คนทั้งหลายไม่อาจอยู่เฉยทำให้คนมากมายเลือกที่จะเข้ามาฝึกฝนในห้องฝึกนี้

ห้องฝึกนั้นมันใหญ่โตมากพอที่จะให้คนนับร้อยฝึกพร้อมๆ กันได้!

แน่นอนว่าคู่มือที่คนทั้งหลายเลือกมันย่อมจะเป็นอันดับหนึ่งพันหวางซีหยุน

แต่ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นอันดับหนึ่งพันพวกเขานั้นก็ยังถูกเล่นงานจนเจ็บปวดสาหัส

การถูกเล่นงานไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้มันย่อมไม่ส่งผลดีต่อจิตใจคน

พวกเขานั้นได้พบว่าไม่ว่าตนเองจะพยายามอย่างไรสุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีทางตอบโต้ใดๆ หวางซีหยุนไปได้เลย

ต่อให้จะเป็นหวางซีหยุนตอนมีพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกก็ตาม

แต่ว่าเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงการที่เย่หยวนต่อสู้ศึกนับร้อยๆ ครั้งติดต่อกันนั้นพวกเขาทั้งหลายก็อดกล่าวชื่นชมขึ้นไม่ได้

การบ่มเพาะนั้นมันต้องใช้ความมั่นใจ

หากพ่ายแพ้ติดๆ กันไปเช่นนี้แล้วนักยุทธผู้ที่เปี่ยมความมั่นใจทั้งหลายย่อมจะไม่อาจทนรับมันได้อีก

แต่จะอย่างไรมันก็ยังมีคนที่ดื้อด้านอยู่ในค่ายกลนี้อยู่

นักบุญสูงต้าหวง!

เวลานี้ต้าหวงได้คืนร่างเดิมกำลังรับมือกับพลังกดดันมหาศาลของหวางซีหยุนจนแทบไม่อาจยืนหยัดได้อีก

พวกเขาทั้งสองนี้ได้ประมือกันมาเกือบครบร้อยครั้งแล้วและต้าหวงก็ยังไม่เคยชนะได้แม้แต่ครั้ง!

“กระทิงโง่ เจ้าแข็งแกร่งกว่าพวกมันทั้งหลายก็จริงแต่เจ้าก็โง่กว่าด้วย! บ่มเพาะเช่นนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรกับเจ้าเลย ยอมแพ้ไปเถอะ!” หวางซีหยุนนั้นซัดฝ่ามือใส่ต้าหวงพร้อมกล่าวขึ้น

ต้าหวงกัดฟันแน่นตอบกลับไป “ข้ารู้ว่าตัวเองโง่ แต่ข้ายอมแพ้ไม่ได้! ยอมแพ้ไปตอนนี้ข้าคงไม่อาจจะติดตามอาจารย์เย่ไปไหนได้อีกแล้ว!”

หวางซีหยุนนั้นตอบกลับไปด้วยท่าทางตกใจไม่น้อย “อาจารย์เย่ของเจ้านี่เก่งกาจมาก?”

ต้าหวงตอบกลับไป “แน่นอนว่าเขาเก่ง! เขานั้นเก่งกาจกว่าเจ้าด้วยซ้ำ!”

หวางซีหยุนหัวเราะตอบกลับไปพร้อมซัดฝ่ามือกระแทกต้าหวงอีกครั้ง “พวกเจ้านี่นะ แต่ละคนมันแสนอ่อนแอ เขาจะเก่งได้แค่ไหนเชียว?”

ต้าหวงนั้นไม่คิดสนใจและค่อยๆ พยุงตัวลุก “ครึ่งเดือนก่อนนั้นเขาเอาชนะอันดับร้อยซุนฉีได้แล้ว! เจ้าคิดว่าเขาเก่งหรือไม่เล่า?”

คำพูดนี้มันทำให้หวางซีหยุนต้องผงะไปไม่น้อย นางร้องขึ้นมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “เขากลับเอาชนะซุนฉีลงได้!”

ต้าหวงพยักหน้ารับ “แน่นอนว่านี่มันคือเรื่องเมื่อครั้งเดือนก่อนแล้ว! เวลานี้เขาคงก้าวไปไกลกว่านี้แน่!”

หวางซีหยุนยิ้มตอบกลับไป “ยอดฝีมือร้อยอันดับแรกนั้นแต่ละคนต่างเป็นดั่งสัตว์ประหลาด เจ้าคิดว่ามันจะชนะได้ง่ายปานนั้น?”

ต้าหวงยิ้มไม่คิดอธิบายอะไร ยังคงมุ่งหน้าฝึกฝนต่อไป

…

อีกด้านเหล่าคนทั้งหลายที่ไม่อาจทนการฝึกฝนที่หนักหน่วงนั้นได้ต้องกลับมาดูเย่หยวนที่ห้องฝึกฝนแรกอีกครั้ง

วินาทีที่พวกเขามาถึงนั้นพวกเขาต่างก็ต้องสะดุ้งสุดตัว

“นี่…นี่มันอันดับแปดสิบเก้าชิวเฉิน?”

“เร็วแท้! เวลาแค่ครึ่งเดือนนี้น้องเย่กลับเอาชนะไปได้สิบคนแล้วหรือ?”

“ไม่มีทางหรอก! เขาคงข้ามอันดับไปสิบคนแหละ! พวกเจ้าดูสิว่าเขาทนได้ไม่กี่กระบวนท่าก็พ่ายแล้ว! ช่องว่างของคนทั้งสองมันใหญ่เกินไป!”

…

ในเวลานี้เย่หยวนกำลังประลองอยู่กับอันดับแปดสิบเก้าชิวเฉิน

ห้องฝึกฝนนี้มันไม่มีข้อจำกัดในการท้าทายใดๆ คนที่มาฝึกฝนสามารถเลือกใครก็ได้ตามต้องการ

แน่นอนว่าหากไปเลือกศัตรูที่แข็งแกร่งล้ำตัวเองเกินไปแล้วผลลัพธ์ที่ได้มันก็คงถูกจัดการลงด้วยกระบวนท่าเดียว มันมีแต่จะเสียเวลาและผลึกสวรรค์เปล่าๆ

ห้องฝึกฝนใหญ่เช่นนี้มันย่อมจะต้องใช้พลังจากผลึกสวรรค์มากมายไม่น้อย เย่หยวนเองก็ไม่ได้ร่ำรวยล้ำฟ้าดินถึงขั้นจะมีผลึกสวรรค์มาใช้เล่นได้

ปัง!

ในห้องนั้นเย่หยวนถูกฝ่ามือของชิวเฉินซัดเข้าจนทำลายค่ายกลดาบลงสิ้น