จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2752

“ชนะจริง…ข้าไม่อยากจะเชื่อ!”

“จากรอดไม่ถึงยี่สิบกระบวนท่าจนตอกหน้ากลับจนหงาย หรือว่าเจ้าหมอนี่มันจะไม่มีขีดจำกัดกัน?”

“แล้วพวกเรายังมีหน้าไปดูถูกเขาก่อนหน้าอีก น่าอับอายเสียจริง!”

“บางทีนี่มันอาจจะเป็นความหมายของอัจฉริยะที่แท้จริง!”

จื่อหยางนั้นได้แต่ต้องถอนใจยาวออกมาพร้อมกล่าวยอมรับว่าตนเองมองผิดไป

พวกเขานั้นปกครองทวีปพิรุณใสมานับหมื่นๆ ปี ได้พบเจอเหล่ายอดอัจฉริยะมากมายนับไม่ถ้วน

แต่เหล่ายอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นมันต่างเหมือนเป็นแค่หิ่งห้อยน้อยต่อหน้าแสงจันทร์หากเทียบกับเย่หยวนผู้นี้

การที่เย่หยวนเอาชนะซุนฉีไปเมื่อหลายเดือนก่อนมันยังไม่น่าตกตะลึงเท่าภาพตรงหน้านี้

เพราะว่าพวกเขานั้นเข้าใจว่าซุนฉีตอนมีพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกนั้นมันไม่เก่งกาจพอจะเป็นคนรับใช้ของชิวเฉินคนนี้ด้วยซ้ำ!

หนึ่งนั้นเป็นสุดยอดฝีมือในหมู่จักรพรรดิหยก แต่อีกหนึ่งนั้นเก่งกาจพอที่จะรับมือจักรพรรดิเซียนได้! ช่องว่างนี่มันห่างจนไม่อาจเทียบ แต่เย่หยวนนั้นกลับตอกกลับเอาชนะคนระดับนั้นได้ในเวลาสั้นๆ แค่สามเดือนครึ่ง!

ชิวเฉินนั้นมองหน้าเย่หยวนก่อนจะกล่าวขึ้น “เอาชนะข้าตอนเป็นจักรพรรดิหยกมันไม่มีค่าอะไรหรอก! ระบบการฝึกของห้องนี้มันนับตั้งแต่ชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนขึ้นไปเท่านั้น! จักรพรรดิหยกไปสู่จักรพรรดิเซียนนั้นมันเป็นช่องว่างที่กว้างใหญ่ เจ้าคิดว่าตัวเองเก่งมากหรือที่ชนะข้าตอนนี้ได้?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “วางใจเถอะ หลังข้าบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนได้แล้วข้าจะกลับมาแน่!”

พูดจบเย่หยวนก็เดินออกมาจากห้องและนั่งลงปรับลมหายใจ

แต่ว่าเขานั้นก็ไม่ได้คิดเลือกคนอื่นเป็นคู่ซ้อมใดๆ เขายังคงเลือกชิวเฉินต่อไป

แม้ว่าเขาจะชนะชิวเฉินมาได้แต่ชัยชนะนั้นมันก็ได้มาอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด

แน่นอนว่าหลังจากนั้นต่างฝ่ายต่างก็ผลัดกันแพ้ชนะไปเรื่อยๆ

แต่ยิ่งผ่านเวลาไปนานเท่าไหร่เย่หยวนก็มีความได้เปรียบเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

จนถึงตอนที่รูปแบบที่สี่ของเย่หยวนมันบรรลุขั้นกลางไปแล้ว ชิวเฉินก็ไม่อาจจะเอาชนะเขาได้อีก

เวลานี้การเอาชนะชิวเฉินนั้นมันเป็นเรื่องแสนง่ายสำหรับเย่หยวนแล้ว

นี่มันคือการพัฒนาอย่างเหนือล้ำ!

หลังจากเอาชนะชิวเฉินลงได้สิ้นเชิงแล้วเย่หยวนก็เริ่มขยับไปท้าทายยอดฝีมืออันดับสูงๆ ขึ้นไป

จื่อหยางนั้นได้พบว่าเย่หยวนกลับเอาชนะทุกคนได้สิ้น

จนไปถึงอันดับที่หกสิบสี่ที่เย่หยวนได้เจอคนที่มีฝีมือเทียบเคียงกัน

เป็นตอนนี้เองที่คนทั้งหลายได้เข้าใจว่าตนคิดผิดไปเรื่องเย่หยวนข้ามอันดับ

เย่หยวนนั้นไม่ได้ข้ามอันดับใดๆ เลย เขานั้นแค่ท้าทายและเอาชนะได้อย่างรวดเร็วเท่านั้น

พริบตาเดียวเวลามันก็ผ่านไปกว่าสามปี

เวลาสามปีนั้นสำหรับจักรพรรดิหยกและจักรพรรดิเซียนมันย่อมจะเป็นเวลาแค่อึดใจ

แต่ตอนนี้พวกเขาทั้งหลายต่างมองดูเย่หยวนฝึกฝนจนลืมไปด้วยซ้ำว่าผ่านไปถึงอึดใจแล้ว

หลังจากชิวเฉินนั้นเย่หยวนก็เอาชนะมาได้เรื่อยจนถึงอันดับที่สี่สิบเจ็ด!

สามปีมานี้เย่หยวนไม่หลับไม่พักใดๆ และเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่ง

ศัตรูที่เขาได้เจอนั้นมันมิใช่ว่าจะมีแต่คนอ่อนแอ

กลับกันเลย เขานั้นได้เจอแต่สุดยอดฝีมือที่ไม่มีวันได้พบในทวีปพิรุณใส!

คนที่เข้ามาเป็นศิษย์วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตได้นั้นมันล้วนเป็นยอดคนมาตั้งแต่สมัยเป็นจักรพรรดิหยก

พวกเขาแต่ละคนนั้นคืออัจฉริยะของสามสิบสามสวรรค์!

หลายคนนั้นเป็นเหมือนชิวเฉิน เอาชนะเย่หยวนได้ขาดลอยในตอนแรก

แต่เย่หยวนนั้นไม่คิดกลัวความพ่ายแพ้และเข้าไปฝึกฝนเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เอาชนะอีกฝ่ายลงได้ในที่สุด!

ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหน ไม่ว่าเขานั้นจะพ่ายแพ้อย่างหนักหนาเช่นไร แต่เขานั้นก็จะยอมแพ้

ที่สำคัญไปกว่านั้นเขานั้นยังเข้าต่อสู้เสี่ยงตายทุกครั้ง

ตอนที่เขาต่อสู้กับอันดับห้าสิบเอ็ดจ้าวเยว่เซิงนั้นเย่หยวนต่อสู้กับอีกฝ่ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสติดๆ กันถึงสิบครั้งแต่ละครั้งนั้นเขาบาดเจ็บจนจวนตาย

แต่เมื่อรักษาตัวหายดีแล้วเขาก็จะกระโดดลงไปรนหาที่ตายใหม่อีกครั้ง

ศึกนี้มันทำให้คนทั้งหลายใจหายใจสั่นไปตามๆ กัน

แต่สุดท้ายแล้วเย่หยวนก็สามารถบรรลุรูปแบบที่สี่ขั้นปลายได้ระหว่างต่อสู้และพัฒนาตัวไปจนถึงระดับเหนือล้ำ!

แปลงยอดเต๋ารูปแบบที่สี่นั้นหากคิดจะพัฒนามันย่อมยากเย็นยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงคอขวดของแต่ละขั้นนั้น หากคิดบรรลุสามกฎขึ้นพร้อมกันมันย่อมจะยากเกินจินตนาการ

แต่เย่หยวนนั้นกลับยังคงพัฒนาได้ระหว่างที่ต่อสู้เสี่ยงชีวิตนั้น

เวลานี้ต่อให้จะไม่ใช้สมบัติยอดหมอกเขาก็คงเอาชนะจักรพรรดิหยกคนอื่นๆ ได้สิ้นเชิง

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะไปเจอยอดอัจฉริยะไร้เปรียบอย่างศิษย์วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตทั้งหลายนี้

แต่หากเขาเอาสมบัติยอดหมอกออกมาใช้แล้ว ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นจักรพรรดิเซียนเขาก็ยังพอต้านทานไหว!

เย่หยวนหลับไปนานถึงสิบวันเต็ม

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าคนทั้งหลายได้มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องหมายเลขหนึ่งนี้ครบแล้ว

ต้าหวงเองก็กำลังนั่งเฝ้าเขาอยู่

เย่หยวนมองดูต้าหวงด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลว ดูเหมือนเจ้าจะพัฒนาไปไม่น้อย!”

ต้าหวงยิ้มตอบกลับมา “เทียบกับอาจารย์เย่แล้ว มันยังห่างไกลกันนัก!”

เย่หยวนถามขึ้น “ไปถึงอันดับที่เท่าไหร่?”

“เก้าร้อยเก้าสิบแปด!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ไม่เลว! คนทั้งหลายนี้ต่างเป็นยอดอัจฉริยะของสวรรค์ กำลังฝีมือของพวกเขานั้นมันวัดกันตอนจักรพรรดิหยกไม่ได้มากมายแต่ตอนเป็นจักรพรรดิเซียนแล้วนั้นคือของจริง การที่เจ้าเอาชนะไปได้ถึงสามคนนั้นมันย่อมจะสุดยอดมากแล้ว!”

ต้าหวงหัวเราะขึ้นมาด้วยความพึงพอใจเช่นกัน

สามปีมานี้ต้าหวงเองก็แทบคลั่งไปเช่นกัน

หลายครั้งที่เขานั้นท้อหมดแรงฝึกต่อ

แต่ทุกครั้งที่เขารู้สึกเช่นนั้นเขาก็จะกลับมานั่งมองเย่หยวนที่ห้องหมายเลขหนึ่ง

ได้เห็นความบ้าคลั่งของเย่หยวนนั้น เขาเองก็เริ่มมีไฟกลับขึ้นมาทุกครั้ง

สามปีที่ผ่านมานี้เขามีความคิดแค่อย่างเดียวคือการตามรอยเท้าเย่หยวนให้ได้แม้สักนิดก็ยังดี

ไม่เช่นนั้นแล้ววันหนึ่งเขาคงไม่มีสิทธิ์จะติดตามเย่หยวนไป

และวันนั้นมันก็คงอยู่ไม่ไกลแล้ว

ห้องฝึกฝนนั้นมันจะบันทึกยอดฝีมือผู้เอาชนะไว้ได้และดันคนแพ้ลงอันดับไป

เวลานี้ในห้องฝึกฝนหมายเลขสิบนั้น อันดับที่เก้าร้อยเก้าสิบแปดมันปรากฏชื่อของต้าหวงขึ้นมาชัดเจน

…..