จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2901

ตอนที่ 2901 ผนึกเมืองเข้าโจมตีอย่างไม่ให้ตั้งตัว!

นี่มันคือครั้งแรกที่กองทัพสวรรค์แรกได้ออกมาจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์!

ทหารนับแสนนั้นต่างแสดงอารมณ์ที่หลากหลายออกมาอย่างไม่อาจห้ามตัวเอง ต่างคนต่างรู้สึกภาคภูมิอย่างมาก

เพราะพวกเขานั้นคือทหารกลุ่มแรกที่ได้ออกจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์มา!

ที่แท้แล้วนอกเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์มันกลับมีภาพเช่นนี้อยู่ด้วย!

บางคนนั้นถึงกับต้องร้องไห้หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจห้ามตัว

“มันกว่าห้าพันปีแล้ว ในที่สุดข้าก็ได้กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิด! ฮือๆ…ขอบพระคุณอาจารย์เย่!”

จักรพรรดิเที่ยงคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาขอบคุณเย่หยวนพร้อมน้ำตาที่นองหน้า

เขานั้นต้องอพยพหนีเข้าไปอยู่หลังเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์และคิดว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่อาจจะกลับมาเหยียบ แผ่นดินเกิดได้อีกแล้ว

ไม่นึกฝันว่าวันนี้ตัวเขานั้นจะได้ออกมาจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์อีกครั้ง!

เขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์นั้นมันเป็นกำแพงที่สุดแสนทรงพลังสามารถป้องกันการรุกรานของเผ่าเลือดได้อย่างหนักแน่นแต่มันก็หยุดไม่ให้ยอดฝีมือทั้งหลายออกจากทวีปสวรรค์แรกเช่นกัน

ที่ผ่านๆ มานั้นทางสวรรค์แรกตั้งนครต่างๆ ไว้ปิดช่องโหว่แต่ฝ่ายเผ่าเลือดเองก็ส่งทหารมาตั้งค่ายปิดอีกด้านของเขตแดนไว้เช่นกัน

แต่หลังจากชัยชนะที่มหานครฉีใต้นั้นทหารเผ่าเลือดใดๆ ต่างต้องถอนกำลังกลับไปสิ้น

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงสามารถออกมาจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ได้อย่างไม่ต้องกังวลใดๆ

กองทัพนับแสนนั้นมุ่งหน้าเดินทัพลงใต้ไปเรื่อยๆ จนถึงเมืองข่ายยักษ์ในที่สุด!

เผ่าเลือดที่ได้เห็นกองทัพที่สุดขอบฟ้านั้นต่างต้องผงะไปตามๆ กัน!

คนฉีใต้มันบ้ากันไปหมดแล้ว?

เฉียนั้วยืนอยู่บนกำแพงเมืองมองหน้าเฟิงเสี่ยวเถียนที่นำทัพมาก่อนจะหัวเราะลั่น “เฟิงเสี่ยวเถียน สมองเจ้าพังไปแล้วหรือ? คิดอย่างไรถึงกล้ามาบุกเมืองข่ายยักษ์เราเช่นนี้?”

เฟิงเสี่ยวเถียนตอนกลับไปอย่างหนักแน่น “เฉียนั้ว หากข้าไม่บุกมาข้าก็สังหารเจ้าไม่ได้น่ะสิ!”

เฉียนั้วหัวเราะลั่นขึ้นมา “ก็ได้ เข้ามาสิ! ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะเอาอะไรมาสังหารข้า!”

เมืองข่ายยักษ์นั้นเป็นเมืองที่ไม่มีค่ายกลใดๆ ป้องกัน

แต่แน่นอนว่าเผ่าเลือดย่อมจะไม่ได้ตั้งกำแพงโง่ๆ ที่ไร้กลไกใดๆ ขึ้นมาล้อมเมือง

เพราะแท้จริงแล้วชิ้นส่วนต่างๆ ที่ประกอบขึ้นมาเป็นเมืองข่ายยักษ์นี้มันล้วนแล้วแต่เป็นของที่ถูกส่งมาจากเผ่าเลือดส่วนกลางทั้งสิ้น

หากมันมีศัตรูคิดบุกเข้ามาแล้วพลังของกำแพงป้องกันนั้นก็จะปะทุขึ้นมาฆ่าสังหารลงได้แม้แต่มหาจักรพรรดิ

พลังของมันนั้นเรียกได้ว่าไม่อ่อนแอกว่าค่ายกลเลย!

สิ่งนี้มันมีชื่อเรียกกันในเผ่าเลือดว่าแสงเนตรโลหิต!

“เฉียนั้ว เจ้าขยะ เห็นข้ามาแล้วทำไมยังไม่มากราบคารวะอีก?!” เย่หยวนร้องลั่นขึ้น

ได้เห็นหน้าเย่หยวนเฉียนั้วก็ต้องกัดฟันแน่นด้วยตาแดงก่ำ

เมื่อสองศัตรูร้ายเจอหน้ากันมันย่อมจะทำให้ไฟแค้นลุกโชน!

มีคนมากมายแค่ไหนที่ต้องตายไปเพราะมือของมันคนนี้!

เจ้าเมืองมู่ซู่ที่มองดูเรื่องราวอยู่ข้างๆ เองก็ปลดปล่อยคลื่นพลังเลือดล้นฟ้าออกมา

เขานั้นคิดอยากจะพุ่งไปฉีกร่างเย่หยวนเป็นชิ้นๆ

สหายของเขา เฉียเจียนคนนั้นกลับตายลงเพราะคนอย่างเย่หยวนนี้!

ในตอนนั้นเขาได้แต่ปลอบใจตัวเองไปว่าเฉียเจียนไปลบหลู่บุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ไม่มีทางจะช่วยอะไรได้

แต่ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าอีกฝ่ายนั้นคือเย่หยวน!

‘น้องเฉียเจียน ความตายของเจ้ามันช่างไม่ยุติธรรมนัก!’

“อึก!” เฉียนั้วที่ได้ยินนั้นต้องกระอักเลือดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

ในเมืองข่ายยักษ์นี้เขาถูกเย่หยวนทำให้ต้องอับอายมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง!

แต่ตอนนี้มันกลับยังกล้ามาพูดจาเย้ยหยันเขาอีก!

“เย่หยวน เจ้ามีหน้าออกมาจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ด้วยหรือ? ข้าจะสังหารเจ้าลงให้ได้!” เฉียนั้วร้องลั่นขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ขยะมันก็คือขยะ เจ้ามันไร้ค่าใดในสายตาข้า! โหยวจินเจ้าบังอาจสังหารท่านหวู่เฟิง วันนี้เราจะมาเอาหัวของเจ้ากลับไปเซ่นท่านแล้ว!”

ในเวลานี้โหยวจินเองก็ยืนอยู่บนกำแพงเมืองเช่นกัน

ได้ยินคำของเย่หยวนนั้นเขาก็เข้าใจถึงเป้าหมายขึ้นมาทันที

ทัพสวรรค์แรกมาเอาหัวเขา!

แต่เขาก็อดยิ้มเย้ยขึ้นไม่ได้ เจ้าบ้าพวกนี้มันจะไม่ประเมินตัวเองจนเกินไปแล้ว!

เจ้าโลกนั้นต่อให้จะบาดเจ็บแค่ไหนมันก็ยังเป็นเจ้าโลก มีหรือที่ขยะชั้นต่ำจะมาทำร้ายเขาได้?

เขามองหน้าเย่หยวนและตอบกลับไปอย่างดูถูก “เอาสิ! ข้าเอง…ก็อยากจะเห็นนัก!”

เฉียนั้วนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้ยิน “ไอ้เจ้าโง่โอหัง! เจ้าคิดว่าตัวเองกลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์แล้วจะเก่งกาจเหนือฟ้าดินหรือ? เจ้าโลกนั้นจะอย่างไรก็คือเจ้าโลก ใช่ตัวตนที่เจ้าจะแตะต้องได้?”

“อ่า คิดเช่นนั้น? อย่างนั้น…ข้าก็จะบุกแล้ว! พวกเราบุก!”

ได้ยินคำสั่งนั้นกองทัพนับแสนมันก็พุ่งตัวเข้าสู่เมืองอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉียนั้ว

หลังจากที่แสงเนตรโลหิตปะทุขึ้นมาแล้วกองทัพนับแสนนี้มันคงเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งแน่นอน!

มหาจักรพรรดิเองก็ไม่อาจจะรอดไปได้!

‘นี่คือไม้ตายของเจ้าแล้ว?’

‘หากมันตายลงสิ้นเจ้าโลกทั้งหลายคงปวดหัวตายแล้ว?’

คิดมาถึงตรงนี้เฉียนั้วและโหยวจินก็อดยิ้มกว้างขึ้นไม่ได้

ศึกที่ฉีใต้นั้นเป็นการสูญเสียที่รุนแรงจนเกินไป!

แต่ว่าเขาเองก็ไม่คิดฝันว่าทางสวรรค์แรกกลับจะเดินเข้ามาหาที่ตายเองเช่นนี้!

เย่หยวนนั้นเคยลอบเข้ามาใกล้ๆ กำแพงเมืองและใช้พลังของเลือดต้นออกมา

ผลลัพธ์คือแสงเนตรโลหิตนั้นกลัวเขาราวกับลูกแกะที่เจอเสือร้าย!

ตอนนั้นเย่หยวนได้เข้าใจแล้วว่าพลังเลือดต้นที่เขาได้รับมานี้มันเหนือล้ำกว่าแสงเนตรโลหิตของเมืองข่ายยักษ์

ต้องขอบคุณศิลามารดานั้นจริงๆ ที่ให้เลือดต้นอันมากประโยชน์นี้แก่เขา!

“อ่อก!”

เฉียนั้วต้องกระอักเลือดขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกอยากจะตายเสียให้ได้!

‘ศิลามารดา ท่านอย่าได้เล่นงานลูกหลานท่านเช่นนี้!’

แบบนี้มันจะไม่เท่ากับส่งลูกหลานไปตายหรือ?

เพราะแม้แต่ตัวเจ้าโลกโหยวจินนั้นเองก็ยังไม่รู้แน่ว่าเลือดต้นที่เย่หยวนได้มามันทรงพลังแค่ไหน

แต่อย่างน้อยๆ เจ้าโลกโหยวจินคนนี้ก็ไม่อาจจะผนึกพลังของแสงเนตรโลหิตได้ด้วยตัวคนเดียว!

แต่เย่หยวนกลับทำได้!

เพราะว่าเลือดต้นที่เขาได้รับมานั้นมันคือเลือดจากต้นกำเนิดที่บริสุทธิ์อย่างมาก!

ไม่ว่าจะอย่างไรเสียเผ่าเลือดนั้นมันก็เกิดขึ้นมาด้วยศิลามารดานี้

ในจิตใจของเฉียนั้วนั้นมันเกิดอารมณ์ความรู้สึกนับร้อยพัน

เผ่าเลือดนั้นกลับถูกศิลามารดาเล่นงานเข้าเอง!

เมื่อกองทัพสวรรค์แรกเห็นว่าพลังของแสงเนตรโลหิตค่อยๆ หดหายไปพวกเขาก็ยิ่งพุ่งตัวเข้าเมืองไปรวดเร็วขึ้นกว่าเก่า!

เฟิงเสี่ยวเถียนและมหาจักรพรรดิคนอื่นๆ นั้นยิ้มกว้างขึ้นมาทันที!

เพราะก่อนหน้านี้พวกเขายังมีเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง

เผ่าเลือดนั้นมีลูกไม้มากมายเกินกว่าจะเข้าใจ

แต่ตอนนี้พวกเขาเลิกที่จะลังเลอีกต่อไปแล้ว!

เห็นสีหน้าเฉียนั้วนั้นพวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร

บุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์มันไม่ธรรมดาจริงๆ!

เย่หยวนนั้นคือผู้กอบกู้สวรรค์แรกที่สวรรค์ส่งมาให้โดยแท้!

ยอดเยี่ยมนัก!

เจ้าโลกโหยวจินนั้นกัดฟันแน่นพร้อมปล่อยคลื่นพลังเตรียมลงมือ!

แม้ว่าจะบาดเจ็บแค่ไหนเขาก็ยังพอมีแรงสังหารเฟิงเสี่ยวเถียนได้ไม่ยากเย็นนัก

แต่ในเวลานั้นเองที่มันมีอีกเงาร่างหนึ่งพุ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาและยิ้มกว้างขึ้น “โหยวจิน ศัตรูของเจ้าคือข้า!”

…………………………