จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2914

ตอนที่ 2914 โลกมันกลม!

ศิษย์แต่ละคนในนิกายโอสถประเสริฐนั้นต่างเกลียดชังศัตรูคนเดียวกันและหวังว่าจะแลกชีวิตกันไปให้จบสิ้น

รังแกผู้คนหนักเกินไป!

ทูตวิญญาณคนนี้ไม่เปิดช่องให้นิกายโอสถประเสริฐได้หายใจ!

“ยอมตายอย่างภาคภูมิดีกว่ายอมอยู่อย่างหมูหมา!”

“ใช่แล้ว เราไม่เคยกลัวตาย! อย่างมากก็แค่ตายเร็วขึ้นไม่กี่เดือน!”

“ท่านเจ้านิกาย เราหมดความอดทนมานานแล้ว! หลายปีมานี้เราอยู่อย่างสิ้นหวังยิ่งกว่าสุนัข! สู้กับมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเถอะ!” พูดไปเหล่ามหาจักรพรรดิหน้าใหม่ทั้งสามก็ไม่คิดละสายตาจากตัวจางจั่วซาน

…

ความคับแค้นที่สะสมมากกว่าพันปีนี้มันปะทุขึ้นแล้ว

เผ่าวิญญาณนั้นไม่เปิดช่องให้พวกเขาได้หายใจแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าคิดกวาดล้างจักรพรรดิเที่ยงทั้งหมดของพวกเขาลงสิ้น

หากไม่มีจักรพรรดิเที่ยงแล้วมันจะยังเรียกว่ามีนิกายโอสถประเสริฐใดๆ อีกหรือ?

จางจั่วซานนั้นยืนยิ้มอยู่หลังทูตวิญญาณอย่างพอใจ

นิกายโอสถประเสริฐนั้นคิดทำลายตัวเองตัวเขาย่อมจะพร้อมดูมัน

คิดย้อนกลับไปนั้นแต่ก่อนเขาเป็นได้แค่สุนัขต่อหน้านิกายโอสถประเสริฐ

ตอนนี้เขากลับมายืนอยู่ต่อหน้าพวกเขาอย่างยิ่งใหญ่

“พวกเจ้าหุบปากให้หมด!” หวังจุนนั้นร้องด่าขึ้นมากลบเสียงคนทั้งหลายไป

ในนิกายโอสถประเสริฐนั้นคำพูดของหวังจุนมันคือกฎ

เขานั้นกดความคับแค้นในใจลงและกล่าวขึ้น “ยอมแลกชีวิตไปแล้วมันจะได้อะไร? นิกายโอสถประเสริฐเรานั้นสืบทอดกันมายาวนานกว่าหมื่นๆ ปีจะให้มันพังทลายลงเช่นนี้ไม่ได้! เราแค่…ต้องไปก็พอ!”

หวังจุนนั้นใช้กำลังทั้งหมดที่เหลือฝืนพูดคำว่าต้องไปออกมา

เขานั้นรู้ดีว่าหากไปแล้วนิกายโอสถประเสริฐมันคงไม่เหลือซากแน่

แต่เขาไม่มีทางเลือก!

ต่อต้านไปตอนนี้จะได้อะไร?

เพราะต่อให้จะเป็นมหาจักรพรรดิทั้งสี่คนนี้มันก็ไม่แน่ว่าจะเอาชนะจางจั่วซานคนนี้ลงได้!

แทนที่จะเสี่ยงลงมืออย่างที่ไม่รู้ว่าจะได้ผลอะไรหรือไม่ สู้ให้นิกายโอสถประเสริฐทิ้งคำสอนไว้ด้านหลังบ้างจะดีกว่า!

หากจักรพรรดิเที่ยงทั้งหลายตายลงหมดสิ้นแล้วเผ่าวิญญาณก็ย่อมจะไม่ถึงขั้นมาเกณฑ์จักรพรรดิเซียนทั้งหลายไป

เพราะคนทั้งหลายนั้นต่อให้จะไปก็เป็นได้แค่หน่วยกล้าตายเท่านั้น

“หลิวซิน จากวันนี้ไปเจ้านั้นคือเจ้านิกายโอสถประเสริฐ!” หวังจุนหันมากล่าวกับจักรพรรดิเซียนขั้นสุดคนหนึ่งด้านหลัง

หลิวซินนั้นต้องเบิกตากว้างพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาพร้อมโขกหัวลงพื้น

แยกจากด้วยความตาย

ทูตวิญญาณคนนั้นยิ้มตอบกลับมา “ใช่แล้ว นี่แหละถึงจะเรียกว่าฉลาด! ที่สำคัญแค่ไปสนามรบเจาะชาดมันก็ใช่จะหมายถึงความตาย บางทีเจ้านั้นอาจจะโชคดีก็ได้! เจ้าก็รู้ดีว่ามันมียอดคนมากมายแค่ไหนที่แจ้งเกิดขึ้นบนสนามรบเจาะชาดนั้นและบรรลุกลายเป็นเจ้าคนปกครองสวรรค์! พวกเจ้าอย่าเพิ่งมองโลกแง่ร้ายไปก่อน เอาล่ะ มีของอะไรก็ไปเก็บกันมาให้หมด รีบๆ ออกเดินทางไปกันได้แล้ว!”

…

ครึ่งวันต่อมาทูตวิญญาณคนนั้นก็พาคนนิกายโอสถประเสริฐทั้งหลายมารวมตัวเตรียมตัวออกเดินทาง

ตอนนี้ในนิกายโอสถประเสริฐนั้นมันมีแต่เสียงร้องไห้และน้ำตา

ตอนนี้หวังจุนกลับมาตั้งสติได้หันกล่าวสั่งหลิวซิน “หลิวซิน ข้ามีเรื่องจะขอเจ้าแค่อย่างเดียว ไม่ว่าจะยากแค่ไหนเจ้าก็ต้องทำให้นิกายโอสถประเสริฐนี้อยู่รอดไปให้ได้!”

ระหว่างที่พูดไปนั้นเขาก็นึกไปถึงหน้าเย่หยวนขึ้นมา

มีท่านผู้นั้นอยู่ด้วยแล้วนิกายโอสถประเสริฐย่อมจะไม่มีวันตาย!

ไม่มีจักรพรรดิเที่ยงแล้วทำไม?

มีท่านผู้นั้นอยู่ด้วยนิกายโอสถประเสริฐคงสามารถสร้างจักรพรรดิเที่ยงขึ้นมาใหม่อีกนับร้อยๆ ได้ในพริบตา!

มหาจักรพรรดิเองก็ใช่เรื่องยากเกินมือเช่นกัน!

เย่หยวนในตอนนี้กำลังเก็บตัวอยู่ในถ้ำเดิมและจนถึงตอนนี้คนทั้งนิกายโอสถประเสริฐนั้นก็ต่างไม่มีใครพูดถึงตัวเย่หยวน

อย่างแรกเลยคือพวกเขานั้นซาบซึ้งในคุณของเย่หยวนจึงไม่คิดจะลากเขามาเกี่ยวข้องด้วย

อย่างที่สองคือพวกเขานั้นเข้าใจกันดีว่าหากบรรพบุรุษเย่หยวนยังอยู่แล้วนิกายโอสถประเสริฐจะไม่มีวันตาย!

แน่นอนว่าหวังจุนนั้นย่อมจะไม่คิดว่าเย่หยวนจะมาเปลี่ยนอะไรได้