จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2931

ตอนที่ 2931 ควัน!

“ยินดีด้วยพี่ฉิน! จากวันนี้ไปท่านคงได้ผงาดล้ำฟ้าเหมือนมังกรที่ได้กลับสู่สวรรค์แน่แล้ว!” โจวหยูนั้นเดินเข้ามากล่าวด้วยใบหน้าไม่จริงใจเท่าไหร่นัก

เพราะแค่ไม่กี่วันก่อนนั้นตัวเขาและฉินซื่อเถียนยังอยู่ในระดับเดียวกัน

แต่ไม่กี่วันมานี้คนทั้งสองต่างทิ้งระยะห่างกันออกไปจนเหมือนฟ้าและเหว

เหอเฉินเองก็ต้องทำหน้าเหยเกเข้ามากล่าวแสดงความยินดีด้วย

แต่ใครจะคิดฝันว่าตัวฉินซื่อเถียนกลับทำหน้าไม่พอใจออกมาพร้อมปล่อยคลื่นพลังรุนแรงล้ำขึ้น

โจวหยูและเหอเฉินทั้งสองคนนั้นต้องกระอักและถูกซัดกระเด็นออกมาทันที

“ไอ้เจ้าสุนัข! เจ้าคิดว่าตัวเองก็มีค่ามาเรียกข้าเป็นพี่น้องหรือ?” ฉินซื่อเถียนร้องลั่นขึ้นมาอย่างไม่พอใจทันที

เมื่อถูกตบหน้ากลางฝูงชนเช่นนี้คนทั้งสองย่อมจะได้รับความอับอายมากกว่าความบาดเจ็บ

พวกโจวหยูนั้นทั้งอายและทั้งแค้นใจแต่ก็ไม่กล้ากล่าวอะไรสวนกลับไป ได้แต่ต้องก้มหัวลงตอบ “ย…ยินดีด้วยมหาจักรพรรดิหนุ่ม!”

สิบรูปนั้นมันเป็นตัวตนที่สูงส่งในเผ่าวิญญาณมากนัก มันเทียบได้กับว่าที่มหาจักรพรรดิล้ำ

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงได้เรียกอีกฝ่ายว่ามหาจักรพรรดิหนุ่ม

ฉินซื่อเถียนนั้นเป็นคนเย่อหยิ่งอยู่แล้ว

ดังนั้นในสายตาของเขาจะมีแค่คนที่อยู่ในระดับเดียวกันเท่านั้นที่จะมาเรียกเขาเป็นพี่น้องได้

ก่อนหน้านี้คนทั้งสองมีฝีมือไม่ด้อยไปกว่าเขา ตัวฉินซื่อเถียนจึงไม่ได้คิดถือสาอะไร

แต่ตอนนี้คำว่า ‘พี่ฉิน’ มันกลับฟังดูเหมือนคำดูถูก

แต่ว่าต่อให้ฉินซื่อเถียนจะโอหังล้ำปานนี้มันก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับเขา

เพียงแค่ว่าคนทั้งหลายที่คิดจะเข้ามาแสดงความยินดีด้วยในตอนแรกนั้นเริ่มจะหมดความกล้าลงไปแล้ว

เพราะว่าตัวเขาในตอนนี้มีทั้งพลังฝีมือและสถานะที่แตกต่างจากเดิมสิ้นเชิง!

ไม่นานจากนี้ฉินซื่อเถียนคงได้เข้าถึงเผ่าวิญญาณส่วนหลักและยิ่งพัฒนาตัวห่างไกลพวกเขาไปเรื่อยๆ

นี่มันคือตัวตนที่เหนือล้ำยิ่งใหญ่!

มหาจักรพรรดิล้ำซีเฉินนั้นเองก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกกล่าวขึ้นมาแก้ตัว “หลานศิษย์อย่าโกรธพวกมันไปเลย ตอนนี้เจ้านั้นสูงส่งล้ำแล้ว ทำไมต้องมาสนใจถกเถียงกับพวกมันด้วย?”

หลินฟางกล่าวขึ้นตาม “ใช่แล้วๆ สำหรับเด็กที่ไม่รู้กาลเทศะนั้นหลานศิษย์ไม่ต้องไปสนใจให้มากหรอก”

สิบรูปนั้นมันคือตัวตนที่เรียกได้ว่าเป็นเกียรติแห่งโถงวิญญาณนิพพานกล้วยไม้สงบ

ต่อให้จะเป็นมหาจักรพรรดิเองก็ยังไม่กล้าเสียมารยาทด้วยมาก

ฉินซื่อเถียนตบหน้าพวกโจวหยูท่ามกลางสายตาคนเช่นนี้มันจะไม่เท่ากับตบหน้าอาจารย์ของพวกเขาไปด้วย?

แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือก

จากนี้ไปโถงวิญญาณนิพพานกล้วยไม้สงบยังต้องให้ฉินซื่อเถียนช่วยอีกมาก

ฉินซื่อเถียนในตอนนี้ผงาดล้ำฟ้าดินขึ้นไปแล้วอย่างแท้จริง!

ฉินซื่อเถียนหัวเราะขึ้นตอบ “หากไม่เห็นแก่หน้าอาจารย์ลุงทั้งสองแล้วข้าคงต้องลงมือสั่งสอนพวกมันแน่!”

แต่วินาทีจากนั้นเขาก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้และหันไปมองเตาหลอมวิญญาณของเย่หยวนและยิ้มขึ้น “มันคิดว่ามันจะใช้สี่สิบสองเต๋าไฟสังหารข้าลงแต่คงไม่คิดว่าจะช่วยให้ข้าพัฒนาขึ้นมาแทนหรอกใช่หรือไม่? สุดท้ายแล้วมันก็เป็นคนที่ตายลงไปเอง! แท้จริงแล้วหากยอมรับเดิมพันแค่สามสิบห้าเต๋าไฟแต่แรกมันก็คงไม่มีทางจะตายลงได้แน่ ต่อให้มันจะไม่บรรลุสิบรูปมันก็คงออกมาได้อย่างปลอดภัย”

มหาจักรพรรดิตงหยางพยักหน้ารับด้วยความเสียดาย “แม้ว่าเขานั้นจะด้อยกว่าเจ้าไปมากแต่ว่าเขาเองก็เป็นยอดอัจฉริยะ! น่าเสียดายที่ต้องเสียไปเช่นนี้”

ฉินซื่อเถียนหัวเราะลั่นขึ้นมา “คนตายไปแล้วจะยังสนใจอะไรมันอีก?! จากวันนี้ไปมันคือยุคสมัยแห่งฉินซื่อเถียนคนนี้!”

สภาพของฉินซื่อเถียนในตอนนี้มันเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ จะมีใครยิ่งใหญ่ไปกว่าเขาได้?

ผู้เข้าทดสอบทั้งหลายนั้นต่างไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะเข้ามายินดีกับความสำเร็จของเขา

เหล่ามหาจักรพรรดิของโถงวิญญาณนิพพานนั้นต่างเข้ามาแสดงความยินดีด้วยตามๆ กัน

ฉินซื่อเถียนนั้นกลายเป็นจุดกลางความสนใจทันที

แม้แต่มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางนั้นเองก็ยังเทียบเขาไม่ได้

แต่มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางนั้นไม่คิดมากมายอะไรเพราะจะอย่างไรฉินซื่อเถียนก็คือศิษย์ของเขา

เขาไม่มีทางเดินเข้ามาเหยียบหน้าอาจารย์แน่นอน

แต่ว่าวินาทีเดียวกันนั้นหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นว่าเตาหลอมวิญญาณนั้นยังไม่หยุดทำงาน

จนเขาต้องขมวดคิ้วขึ้น

เพราะว่าตอนนี้เต๋าไฟที่สี่สิบสามมันกำลังปะทุขึ้นอีก!

“หือ? แปลกจริง หากดูแล้วเย่หยวนคงตายไปแล้ว เต๋าไฟในเตาหลอมวิญญาณมันก็ควรจะดับลงแล้วเช่นกันมิใช่หรือ? ทำไมเต๋าไฟยังปะทุขึ้นมาใหม่ได้?”

มหาจักรพรรดิล้ำซีเฉินและหลินฟางที่ได้ยินคำของตงหยางนั้นก็ต้องหันมามองพร้อมๆ กันทันที

ภายในเตาหลอมวิญญาณนั้นร่างวิญญาณของเย่หยวนมันได้เลือนหายไปสิ้นเชิงแล้ว