จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3024

ตอนที่ 3024 กองทัพเทพจากสวรรค์!

บนท้องฟ้านั้นมันมีปราณดาบพุ่งตวัดไปมาอย่างดุดัน!

โฉปู้ฉุนนั้นถือดาบในมือยืนสง่าราวต้นไม้ใหญ่ไม่ไหวลม แต่เขานั้นจะอย่างไรก็มิใช่ต้นไม้ใหญ่

หวังจั่วและเชี่ยคงสองยอดเจ้าโลกเผ่าเลือดนั้นร่วมมือกันจนทำให้เขาแทบไม่อาจจะหายใจได้!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าโลกเชี่ยคงนั้นที่บรรลุเต๋าด้วยคลื่นกำเนิดห้วงมิติ ทำให้พลังต่อสู้ของเขานั้นจึงเหนือล้ำจนเกินบรรยาย ต่อให้ดาบของโฉปู้ฉุนนั้นจะทรงพลังจนทำลายโลกลงได้มันก็ไม่อาจจะทำอันตรายใดๆ เขาคนนี้ได้เช่นกัน

ภายใต้การร่วมมือของคนทั้งสองนั้น โฉปู้ฉุนไม่มีโอกาสที่จะเอาชนะได้เลย

ตูม!

หลังจากปะทะกันไปอีกหลายกระบวนท่าเชี่ยคงก็ได้ทำลายดาบโลกของโฉปู้ฉุนลงด้วยพลังคลื่นกำเนิดกระแทกเข้าร่างของเขาอย่างรุนแรง

โฉปู้ฉุนนั้นกระอักเลือดออกมาพร้อมปลิวไปไกลลิบตา

แล้วมีหรือที่หวังจั่วจะปล่อยโอกาสนี้ผ่านไปได้ง่ายๆ? เขานั้นใช้พลังเลือดพุ่งตัวตามออกไปในทันที

ฟุบ!

ดาบแสงนั้นแทงออกมาจากร่างของโฉปู้ฉุน กระแทกเข้าใส่ร่างหวังจั่วอย่างรุนแรง

หวังจั่วนั้นแตกสลายกลายเป็นแค่หมอกเลือดในพริบตา แต่ไม่นานหมอกมันก็รวมตัวกลับมาเป็นร่างหวังจั่วมองที่มองหน้าโฉปู้ฉุนอย่างคับแค้น

เจ้าหมอนี่มันเป็นตัวปัญหา!

มนุษย์ที่บ่มเพาะฝึกฝนดาบนั้นมันมีมากมายจนเกินกว่าจะนับได้แต่ไม่มีใครสามารถทำได้ถึงระดับของเขาคนนี้เลย ปราณดาบที่บริสุทธิ์และทรงพลังเช่นนี้มันเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างถึงที่สุด

“โฉปู้ฉุน เจ้าไม่มีทางชนะพวกเราได้หรอก! สู้ต่อไปมันก็มีแต่จะตายเปล่า!” หวังจั่วกล่าวขึ้น

“หวังจั่ว เจ้าไม่ต้องเสียเวลาพูดให้มากความหรอก! ก่อนที่คนเราจะฝึกดาบได้นั้นเราต้องฝึกใจตนเองเสียก่อน

ไม่ว่าคำพูดของเจ้ามันจะดูดีสวยหรูแค่ไหนมันก็ไม่มีทางทำให้จิตใจของข้าหวั่นไหวได้! เพราะยังไงคนเรานั้นก็ต้องตาย

ผู้บ่มเพาะนั้นจะยังกลัวตายอีกหรือ?” โฉปู้ฉุนตวาดกลับไป

เพราะตอนนี้หลังผ่านศึกต่อเนื่องยาวนานตัวโฉปู้ฉุนนั้นก็บาดเจ็บอย่างหนักหน่วง แต่ว่าเขากลับไม่ได้อ่อนแอลงมากมายนัก

หวังจั่วและเชี่ยคงนั้นเกรงกลัวเขาอย่างมากคิดจะใช้คำพูดไล่เขาให้หนีไปตั้งหลักที่สวรรค์อื่น แต่โฉปู้ฉุนนั้นไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

อีกด้านนั้นเจ้าโลกหยุนซานและเจ้าโลกเฮยหยางเองก็กำลังตกที่นั่งลำบากเช่นกัน! เพราะว่าพวกเขาทั้งสองนั้นกำลังถูกเจ้าโลกระดับสูงถึงเจ็ดคนล้อมโจมตี!

แท้จริงแล้วตัวพวกเขาทั้งสองนั้นก็ใกล้ตายเต็มที ถึงตอนนี้พวกเขาได้แต่ต้องพึ่งกำลังใจสู้เท่านั้น

“เฒ่าเฮยหยาง เราต่อสู้กันมาไม่รู้กี่ปี ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายจะได้มาตายด้วยกันเช่นนี้ โชคไม่ดีเสียจริง!”

เจ้าโลกหยุนซานกล่าวขึ้นมาอย่างเศร้าใจ

เจ้าโลกเฮยหยางนั้นแทบต้องกระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยิน

เขาร้องลั่นตอบกลับมา “ไอ้ฉิบหายหยุนซาน! เจ้าเฒ่าไม่ยอมตาย ปากเจ้านี่มันเหม็นดีเสียจริงๆ!”

หยุนซานหัวเราะตอบกลับไป “เฒ่าเฮยหยาง เจ้ามีความปรารถนาสุดท้ายอะไรหรือไม่?”

เฮยหยางตอบกลับ “ไม่มีความปรารถนาอะไรหรอก เพียงแค่…เมื่อใกล้ตายเช่นนี้ข้ากลับนึกถึงหญิงที่ข้าได้พบตอนยังอยู่ในภพเบื้องล่าง อ่า…ในที่สุดข้าก็จะได้ไปหานางเสียที!”

หยุนซานนั้นอดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “พบกับปู่เจ้าสิ! เจ้าอยู่บนสวรรค์มากี่หมื่นกี่แสนปีแล้ว! นางคนนั้นคงเข้าออกสังสารวัฏเป็นว่าเล่นแล้ว!”

แต่เฮยหยางก็ไม่คิดเถียงและถามกลับมา “แล้วเจ้าเล่า เจ้าเฒ่า?”

หยุนซานนั้นหัวเราะขึ้น “ข้าไม่มีความปรารถนาสุดท้ายใดๆ มีเพียงแค่ความเศร้าใจที่ไม่ได้เห็นวันที่ศิษย์คนเล็กของข้าได้บรรลุถึงจุดสูงสุดเท่านั้น!”

“เฮ้อ เจ้ายังคิดถึงไอ้เด็กนั่นอยู่อีก? ข้ารับประกันให้เลยว่ามันคงถูกศิลาโลหิตโกลาหลควบคุมไปเรียบร้อยแล้ว เลิกคิดเรื่องนั้นเถอะ!” เฮยหยางกล่าวขึ้นอย่างมั่นใจ

“คำพูดเจ้ามันเหลวไหลจริงๆ!”

หยุนซานได้แต่ต้องด่าตอบกลับไปแต่จู่ๆ เขาก็ต้องถอนหายใจยาวออกมา “เฒ่าเฮยหยาง ได้เวลาแล้ว!”

เฮยหยางพยักหน้ารับ “อ่า ถึงเวลาแล้ว! หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเราคงไม่มีโอกาสจะได้ใช้มันด้วยซ้ำ!”

ตูม!

ตูม!

หลังหยุนซานและเฮยหยางนั้นมันปรากฏประตูแห่งชีวานิรันดร์ขึ้นมา

จากนั้นคนทั้งสองก็สละพลังชีวิตของตนแต่พลังปราณในร่างกลับพุ่งทะยานขึ้น!

“พวกมันกำลังสละชีวิตเพื่อแลกกับพลังชีวานิรันดร์! พวกเจ้าระวังด้วย! หลังจากที่พลังชีวิตมันหมดลงแล้วมันคงได้แต่นอนรอความตายแน่!” เจ้าโลกชิงเหยากล่าวขึ้นเตือนเจ้าโลกเผ่าเลือดคนอื่นๆ

“ตายห่าไปเสีย! หลอมให้ข้า!”

บนท้องฟ้านั้นหยุนซานขยายมือตัวเองขึ้นบีบหลอมเจ้าโลกเผ่าเลือดคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายนั้นยังไม่ตายและรอดกลับออกไปได้

เมื่อมาถึงระดับนี้แล้วการจะสังหารเจ้าโลกเผ่าเลือดมันย่อมจะเป็นเรื่องยากเย็นยิ่ง

เฮยหยางเองก็ปะทุพลังขึ้นมาทำลายร่างของเจ้าโลกเผ่าเลือดไปอีกคน