จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3026

ตอนที่ 3026 ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ!

ในวิหารโลหิตเทวานั้นเจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายต่างต้องนั่งพักด้วยหน้าเครียด

ไม่มีใครคิดฝันว่าสงครามล้างเผ่าพันธุ์ที่กำลังจะสำเร็จอยู่ตรงหน้านั้นกลับจะหลุดลอยออกจากมือไป!

“เฉียนั้ว เจ้ามันเป็นหมูหรือ? แพ้พ่ายขนาดนี้แล้วยังมีหน้าไม่คิดรายงานมาอีก?”

หวังจั่วที่ไม่มีใครให้ระบายอารมณ์จึงได้ร้องด่าเฉียนั้วออกมา

เฉียนั้วนั้นได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ตอบกลับมา “ท่านหวังจั่ว ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเย่หยวนมันจะพายอดฝีมือกลับมามากมายปานนั้น! เพราะตอนที่มันกลับมาทีแรกมันมีแค่เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นติดตามมาตัวเดียว”

“เจ้ายังมีหน้ามาเถียงกลับข้าอีกหรือ?” หวังจั่วนั้นลุกขึ้นกระทืบเท้าจนทำให้เฉียนั้วต้องหดคอก้มหน้าแทบติดพื้น

เมื่อเชี่ยคงได้เห็นสภาพอันน่าอึดอัดนี้เขาก็กล่าวขึ้นมาขัด “เอาล่ะๆ พี่หวังจั่ว เฉียนั้วมันเองก็ไม่ได้ทำไปเพราะคิดร้ายต่อเผ่าพันธุ์ ศิลามารดาเองก็กำลังจะจุติขึ้นแล้ว ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดคือการถ่วงเวลา เราต้องป้องกันวิหารโลหิตเทวาจากการโจมตีให้ได้นานที่สุด เย่หยวนพายอดฝีมือกลับมามากมายขนาดนี้มันย่อมคิดเข้ามาโจมตีวิหารโลหิตเทวาเราแน่”

หวังจั่วพยักหน้ารับและนั่งลงกลับที่เดิม

เขากัดฟันแน่นกล่าวขึ้น “เย่หยวนมันช่างเป็นพยาธิที่น่าชังนัก! หากมิใช่เพราะมันแล้วเราคงสามารถครองสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้เมื่อร้อยกว่าปีก่อนแล้ว ศิลามารดาท่านก็คงจะจุติขึ้นมาได้เร็วกว่านี้นัก! เจ้ามารร้ายนั่น

หลังจากศิลามารดาท่านจุติขึ้นแล้วข้าจะจับมันมาปั่นกระดูกให้สาสม!”

หวังจั่วนั้นเกลียดชังเย่หยวนจนถึงกระดูกดำอย่างแท้จริง

ตั้งแต่ที่เย่หยวนปรากฏตัวขึ้นบนทวีปสวรรค์แรกเขาก็ได้ทำลายแผนของเผ่าเลือดไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ครั้งนี้ยังได้พากำลังเจ้าโลกนับสิบกลับมาพลิกสถานการณ์สงครามอีก

แต่ตราบเท่าที่ศิลามารดายังไม่จุติขึ้นมา พวกเขาก็สิ้นปัญญาจะจัดการกับเย่หยวนจริงๆ

ตูม!

พูดยังไม่ทันขาดคำวิหารโลหิตเทวามันก็สั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง!

ห้วงมิติด้านบนของวิหารโลหิตเทวานั้นถูกโจมตีจนเปิดแยกออก พร้อมๆ กันนั้นมันก็มีเจ้าโลกกว่ายี่สิบคนพุ่งตัวเข้ามาภายในห้วงมิติแยกของวิหารโลหิตเทวา!

ที่ตั้งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้มันเป็นความลับที่มีแต่เผ่าเลือดระดับสูงรู้ แต่เย่หยวนนั้นเคยมายังที่แห่งนี้และย่อมจะหาทางกลับมาได้ไม่ยากเย็น

เขาบอกให้โจวซ่งฉวนพาพวกหยุนซานและเจ้าโลกคนอื่นที่บาดเจ็บหนักกลับไปรักษาตัวที่เมืองตะวันประจิมแล้ว และพาพวกหลงเจี้ยนทั้งหลายบุกมายังวิหารโลหิตเทวา

“ไอ้เย่หยวน ไอ้มารนรก!” หวังจั่วร้องลั่นขึ้นมา

เขานั้นยังไม่ได้ทันพักให้หายเหนื่อยเย่หยวนก็พาคนตามเข้ามาบุกแล้ว!

วินาทีที่เจ้าโลกยี่สิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นมานั้นพลังของมันย่อมจะทำให้ฟ้าดินแตกสลาย

การต่อสู้ของเจ้าโลกนั้นมันมักจะแยกกันไปสู้ไกลจากคนธรรมดาทั่วไป

แต่ศึกนี้มันคือศึกล้างเผ่าพันธุ์ พวกเขาย่อมจะไม่ต้องสนว่าจะมีใครถูกลูกหลงอีกหรือไม่

เดิมทีแล้วโฉปู้ฉุนนั้นใช้กำลังทั้งหมดรั้งเจ้าโลกเผ่าเลือดไว้ไม่ให้เข้าใกล้คนสวรรค์แรกก็เท่านั้น

หวังจั่วนั้นพากลุ่มเจ้าโลกทั้งหลายพุ่งตัวขึ้นไปรับและเมื่อเห็นหน้าเย่หยวนนั้นเขาก็อดร้องด่าขึ้นมาไม่ได้

“ไอ้เจ้ามารนรกเย่หยวน ข้าอยู่ร่วมฟ้ากับเจ้าไม่ได้จริงๆ! วันนี้ข้าจะต้องฉีกร่างของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ ให้ได้!”

เย่หยวนยิ้มกว้างตอบกลับไป “อย่านะ ท่านหวังจั่ว ข้าคือบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านแต่งตั้งขึ้นมาไม่ใช่หรือ?

ทำเช่นนั้นมันคงไม่ดีหรอกมั้ง?”

หวังจั่วนั้นแทบจะกระอักเลือดเฒ่าๆ ออกมาจากปากและร้องลั่นตอบกลับมา “ดีกับแม่เจ้าเถอะ!

พวกเจ้าทั้งหลายฟังคำข้า สังหารเจ้ามารน้อยนี้ลงให้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต!”

เขานั้นตกเป็นเป้าหมายสูงสุด

พริบตาเดียวนั้นเจ้าโลกมากมายก็พุ่งตัวขึ้นมาจากวิหารอย่างรุนแรงจนห้วงมิติสั่นไหว

มุมปากของหลงเจี้ยนเผยอขึ้นกล่าว “เจ้าเด็กนี่มันน่าชังแค่ไหนกัน? พวกมันไม่คิดรักชีวิตกันแล้ว!”

หลวนชิงเหอยิ้มตอบกลับไป “เจ้าเด็กนี่มันย่อมจะน่าชังมากแล้ว! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเด็กนี่สร้างเรื่องอะไร

ไว้ในคงคานิรันดร์จนทำให้คนทั้งสวรรค์เดือดร้อนกัน?”

หลงเจี้ยนยิ้มแห้งๆ ขึ้นเมื่อได้ยิน “จริงด้วยสิ แผลที่หายแล้วมันทำให้คนลืมไปว่าเคยเจ็บจริงๆ!

ข้าเกือบลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท!”

เจ้าเด็กคนนี้มันทำให้แม้แต่เจ้าโลกล้ำสวรรค์ยังต้องปรากฏตัวขึ้น

เขายอดเจ้าโลกคนนี้แทบจะต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าโลกล้ำสวรรค์ทั้งสองในตอนนั้น