จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3043

ตอนที่ 3043 ให้เจ้าไปก็ไร้ค่า

“ฮ่าๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คนห้าหมื่นกว่าคนนี้ก็จะฟังมันหมดหรือ?”

“เจ้าเด็กนี่มันโง่เสียจริง! ข้ารู้จักเรื่องของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดอยู่บ้าง ที่แห่งนั้นมันเป็นดินแดนไร้เจ้านาย มีนิกายมากมายแก่งแย่งอำนาจกันไม่มีใครยอมก้มหัวให้ใคร!”

“มีสาวงามอยู่ข้างกายแล้วมันเหยิงจนลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองคือใคร?”

…

เมื่อเย่หยวนเปิดปากพูดขึ้นมันก็ย่อมจะทำให้เกิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากรอบด้านขึ้นมา

อย่าว่าแต่เย่หยวน แม้แต่คงถานหรือยู่หรานนี่เองก็ไม่อาจจะสั่งการคนของตนเองได้เต็มร้อยเช่นกัน

แต่ว่าหลังสิ้นเสียงของเขานั้นคนทั้งห้าหมื่นที่เดินตามหลังเย่หยวนมาก็พุ่งตัวออกมาโจมตีทันที

คงถานแทบลืมหายใจ!

หากเทียบฝีมือกันแล้วพวกเขาเผ่าปีศาจทั้งหลายย่อมจะเก่งกาจกว่าคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไปสิ้นเชิง

แต่ว่าจำนวนห้าหมื่นต่อสองพันนั้นมันเป็นอะไรที่มากเกินรับ!

ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนมันก็เปล่าประโยชน์!

ไหนจะเรื่องที่ว่าตั้งแต่ขึ้นวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมานี้คนทั้งหลายได้พัฒนาตัวเองไปอย่างมากล้นอีก

คงถานนั้นเข้าใจคำพูดของหยางชิงขึ้นมาในทันที

ปีศาจทั้งสองพันนั้นถูกกองทัพใหญ่ล้อมโจมตีในพริบตา!

ไม่กี่วินาทีต่อมาปีศาจมากมายก็ตายตกลงไป

“พอแล้ว! ข้าขอโทษแล้ว! ข้าจะขอโทษ!” คงถานร้องออกมา

เย่หยวนยิ้มขึ้นที่มุมปากและสั่งออกมา “หยุดมือ!”

คนทั้งห้าหมื่นนั้นหยุดมืออย่างไม่มีใครแตกแถวและเดินกลับมาเรียงแถวอยู่หลังเย่หยวน

ภาพนี้มันทำให้คนทั้งหลายแทบตาถลน

พวกเขานั้นยิ่งสงสัยมากขึ้นไปกว่าเก่าว่าเย่หยวนนั้นเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงสามารถควบคุมคนทั้งห้าหมื่นได้อย่างสิ้นเชิงเช่นนี้?

ปะทะกันครั้งเดียวนี้มันก็มีปีศาจตายลงไปมากมาย

คงถานเดินมาหาเย่หยวนด้วยใบหน้าดำมืดก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าจะขอโทษเท่านั้น ให้คุกเข่านั้นมันเกินไป!”

เย่หยวนยิ้มตอบไป “ก็ได้!”

คงถานก้มหัวลงต่อหน้าเฟิ่งชิงซวนและกล่าว “แม่นางเฟิ่งข้าขออภัย คงถานผิดไปแล้ว ข้าขอโทษเจ้าด้วย!”

เฟิ่งชิงซวนหัวเราะตอบกลับไป “ข้าก็บอกไปแล้ว! คนของข้านั้นมิใช่คนธรรมดา!”

เย่หยวนต้องกัดฟันแน่นขึ้นเมื่อได้ยิน

คงถานเองก็ต้องกัดฟันแน่นขึ้นเช่นกัน

แต่ตอนนี้คนทั้งหลายต่างหันมาสนใจเย่หยวนกันสิ้น

เจ้าเด็กลึกลับคนนี้มันเป็นใครมาจากไหน?

พวกเขาทั้งหลายนั้นต่างคิดว่าผู้นำของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันย่อมจะเป็นหยางชิง

แต่ดูท่าแล้วมันคงมิใช่!

หยางชิงกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “เจ้าทำไมไม่ฆ่าพวกมันให้หมด? ปกติเจ้ามีเมตตากับเขาด้วยหรือ?”

เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนมิใช่คนอ่อนหัดลังเลเรื่องจะฆ่าไม่ฆ่า

การกระทำและคำพูดของคงถานนั้นล้ำเส้นไปมาก ปกติแล้วเย่หยวนคงไม่ปล่อยให้เผ่าปีศาจทั้งหลายรอดชีวิตไป

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “หมาจนตรอกมันก็กัดสวนได้ เวลานี้มันยังไม่ควรจะมาเผยกำลังกันจริงๆ ที่แห่งนี้มีกฎของมัน หากเราข้ามมันไปแล้วมันก็คงจะกลายเป็นหายนะอย่างไม่อาจเลี่ยง”

หยางชิงที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจ

แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้สังหารคงถานลงแต่การบังคับให้นายน้อยของเผ่าปีศาจต้องก้มหัวขอโทษนี้มันก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่พอแล้ว

เพราะคงถานนั้นมิใช่แค่นายน้อยเผ่าปีศาจ เขานั้นยังเป็นถึงอันดับสองของทุกคนในที่นี้รองจากหยางชิงไป

หากมิใช่เพราะหยางชิงคนนี้แล้ว คงถานคงได้อันดับหนึ่งมาไม่ยาก

ยอดอัจฉริยะระดับนี้จะต้องเป็นคนเย่อหยิ่งแค่ไหน?

เย่หยวนหันไปมองหน้ายู่หรานและหวังหนิงเหยียนก่อนจะกล่าวขึ้น “พวกเจ้าด้วย!”

ยู่หรานกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าแดงก่ำ “พระเจ้าช่วย พี่ชายท่านนี้ช่างดุร้ายเสียจริง! ข้านั้นเป็นแค่หญิงตัวน้อย คนหนึ่งท่านจะต้องดุร้ายกับข้าปานนี้?”

หวังหนิงเหยียนนั้นหรี่ตามองสวนกลับไป “เจ้าเป็นมนุษย์ เจ้าน่าจะรู้ถึงตัวตนของสามสุดสวรรค์ของมนุษย์เรา! ศาลาสวรรค์ม่วงล้ำของข้านั้นมันมิใช่ตัวตนที่เจ้าจะลบหลู่ได้!”

เย่หยวนตอบกลับไปอย่างเย็นเยือก “เช่นนั้นพวกเจ้าต้องให้ข้าลงมือแล้ว?”