จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3070

ตอนที่ 3070 แปลงเป็นโกลาหล!

“เพลิงเที่ยงสุดเต๋าจงลุก!”

พรึบ!

หวูเทียนยื่นมือทั้งสองออกมาพร้อมด้วยเพลิงรุนแรงที่ปกคลุมฟ้าดินลุกขึ้นทั่วทั้งวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต!

ไฟนั้นมันลุกไหม้ไปทั่วทุกส่วนในห้วงมิตินี้

“อ้าก!”

คนที่อ่อนแอหน่อยนั้นต้องร้องครวญออกมาหลังถูกไฟนั้นเข้า

พวกเขานั้นยังไม่ตายลงแต่ถูกไฟนั้นคลอกเอา!

ส่วนคนที่ไม่ถูกไฟนั้นคลอกก็ต้องวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น

เจ้าโลกหลุนฮวยและชายหนุ่มชุดฟ้าคนนั้นทีแรกที่ได้เห็นก็ต้องกังวลไปไม่น้อยแต่เมื่อได้สัมผัสถึงไฟนี้พวกเขาก็ต้องยิ้มเย้ยหยันขึ้นมา

“ฮ่าๆ ข้าก็นึกว่าจะเป็นแผนใหญ่โตอะไร ที่แท้มันก็แค่เท่านี้? ไฟนี้มันเบาเกินไป!” เจ้าโลกหลุนฮวยนั้นหัวเราะพร้อมใช้มือปัดไฟนั้นทิ้งง่ายๆ

ชายหนุ่มชุดฟ้าเองก็ยิ้มกล่าวขึ้นต่อ “บรรพบุรุษหวูเทียน เจ้ามันแก่แล้ว! ไปตายเสียเถอะ พลังแค่นี้ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก!”

มิใช่แค่พวกเขาเท่านั้น ตอนนี้บรรพบุรุษหวู่หยาและยอดเจ้าโลกทั้งหลายเองก็หัวเราะเย้ยขึ้นมาพร้อมๆ กัน

พลังของเพลิงนี้มันอ่อนแอเกินกว่าจะทำอันตรายพวกเขาได้!

แต่เย่หยวนที่ได้เห็นนั้นต้องทำหน้าซีดขึ้นทันทีเพราะเขานั้นมองคลื่นพลังภายในไฟนี้ออก

“อะไร? ไฟแค่นี้มันคงไม่เป็นปัญหาหรอกใช่ไหม?” หยุนหนีถามขึ้นเมื่อได้เห็นสีหน้าเย่หยวน

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยใบหน้าเหยเก “ไฟนี้…มันเหมือนกับไฟที่ใช้ในการหลอมโอสถ!”

หยุนหนีที่ได้ยินต้องผงะไป “หลอมโอสถ? ใช้ชีวิตคนมากมายนี้เพื่อจะหลอมโอสถ?”

เย่หยวนพยักหน้าตอบกลับไปอย่างไม่อยากเชื่อตัวเองเช่นกัน “ใช่แล้ว! ข้าว่าข้าเข้าใจเป้าหมายของเขาแล้ว!

เจ้าหมอนี่มันบ้าดีจริง!”

“ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กนี่ เจ้ามันช่างฉลาดเกินหน้าเกินตาใครๆ เสียจริง! ข้าซ่อนอะไรจากเจ้าไม่ได้เลยแม้แต่น้อย! ใช่แล้ว ที่ข้านั้นเปิดวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตขึ้นมาและเชิญยอดอัจฉริยะจากทั่วทุกสวรรค์มาให้ได้เรียนรู้สิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์สมบัติลับของข้านั้นก็เพื่อที่จะขุนให้พวกเจ้าพัฒนาตัวเองขึ้นไปอย่างก้าวกระโดด เพราะข้านั้นจะหลอมโอสถสวรรค์โกลาหลที่ไม่เคยมีใครลองหลอมมาก่อน! ยิ่งพวกเจ้าเก่งกาจกันแค่ไหนฤทธิ์ของโอสถนี้มันก็ยิ่งจะรุนแรงขึ้นเท่านั้น! ข้านั้นจะใช้โอสถนี้ในการช่วยส่งตัวเองให้ก้าวข้ามล้ำสวรรค์ไป!” บรรพบุรุษหวูเทียนหัวเราะลั่นขึ้นมา

“อะไรนะ? เขา…เขากลับคิดจะใช้เราหลอมโอสถหรือ? นี่มัน…มัน…”

คงถานที่อยู่ไม่ไกลออกไปจากตัวบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นย่อมจะได้ยินทุกอย่างชัดเจน

มันน่าตกตะลึงจนเกินไป!

มันกลับยังมีคนที่บ้าขนาดนี้อยู่บนโลกด้วย!

เขานั้นคิดไปว่าตัวเองเอาชนะคนรุ่นเดียวกันได้สิ้นและได้รับการยอมรับจากบรรพบุรุษหวูเทียน วันหน้าเขาย่อมจะกลายเป็นผู้ปกครองสวรรค์ได้

แต่เป็นตอนนี้ที่เขาเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองมันโง่เง่าแค่ไหน!

ในสายตาของบรรพบุรุษหวูเทียนแล้วนั้นเขาไม่มีค่าใด!

เทียบกันแล้วบรรพบุรุษหวูเทียนบอกว่าอยากจะได้เย่หยวนเป็นศิษย์จริงๆ ย่อมจะเท่ากับให้โอกาสเขารอดชีวิต!

ความแตกต่างของพวกเขานั้นมันห่างชั้นกันราวฟ้ากับเหว!

“อ้าก! ข้าไม่อยากจะกลายเป็นโอสถสวรรค์ให้ใครกิน! ข้าจะออกไป!”

“ไม่มีทาง! ข้าจะยังตายไม่ได้! ข้าจะทลายโลกนี้และออกไปจากวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตให้ได้!”

“รีบๆ ออกไปเร็ว! จะอยู่รอความตายกันหรืออย่างไร!”

…

ยอดฝีมือจากทั่วทุกสวรรค์นั้นต่างร้องลั่นขึ้นมาเหมือนคนบ้า

พวกเขานั้นอยากจะหนีออกไปให้เร็ว

เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาจะออกไปอย่างไร?

“ฮ่าๆๆ หนี? พวกเจ้าจะหนีไปไหน? ข้านั้นได้แปลงตัวเองเป็นโกลาหลและเปลี่ยนโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้ให้กลายเป็นหม้อหลอมโอสถขนาดยักษ์ไปแล้ว! พวกเจ้านั้นมันก็แค่ส่วนประกอบที่ดิ้นอยู่ในหม้อ! หรือจะพูดว่าพวกเจ้านั้นอยู่ในท้องของข้าแล้วก็ไม่ผิด! หากข้าไม่ยอมแล้วพวกเจ้าคนใดจะออกไปได้กันเล่า?” หวูเทียนร้องขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะ

เย่หยวนเองก็ต้องผงะไปเมื่อได้ยิน

ดูท่าเขาคงยังอยากจะได้ตัวเย่หยวนไปอยู่

แต่เย่หยวนนั้นกลับส่ายหัวตอบกลับไป “ขออภัยด้วยแต่ข้านั้นมีอาจารย์แล้ว ข้าไม่คิดจะเปลี่ยนอาจารย์อีก ชั่วชีวิตนี้!”

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นหัวเราะตอบกลับไป “ในสามสิบสามสวรรค์นี้มันมีใครที่เก่งกาจกว่าข้าบ้าง? ด้วยพลัง บ่มเพาะของเจ้านี้ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกทั่วๆ ไปก็คงไม่มีปัญญาจะสอนอะไรเจ้าแล้วมั้ง?”

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “อาจารย์ของข้านั้นเป็นเจ้าโลกระดับสูงคนหนึ่งเท่านั้นแต่ท่านนั้นมีคุณสมบัติจะเป็นอาจารย์ของข้ามากกว่าเจ้า! พวกเจ้าเหล่ายอดฝีมือล้ำสวรรค์ขั้นสุดทั้งหลายนั้นต่างเป็นคนที่ยึดถือแต่ตัวเอง ทำไมถึงคิดจะรับศิษย์ขึ้นมาเล่า? หากข้าเดาไม่ผิดเจ้านั้นคงกลัวข้าอยู่ไม่น้อย? ที่จะรับข้าเป็นศิษย์นั้นก็เพราะว่าจะได้เก็บข้าไว้ใกล้ๆ มือไม่ให้ข้าก้าวล้ำหน้าเจ้าไป? ข้าพูดถูกหรือไม่เล่า?”

หยุนหนีและเฟิ่งชิงซวนที่อยู่ข้างนั้นต่างก็ต้องหันมามองหน้าเย่หยวนพร้อมกัน

คำตอบนี้มันเกินคาดพวกนางไปมาก

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นหัวเราะตอบกลับมา “ไอ้หนู เจ้าจะหลงตัวเองเกินไปแล้ว! ทำไมบรรพบุรุษผู้นี้ต้องเกรงกลัวเจ้า มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ตัวน้อยด้วย?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปทันที “เจ้านั้นแปลงตัวเองเป็นโกลาหลทำให้โลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้กลายเป็นหม้อหลอมโอสถ! เจ้ามันเก่ง เก่งกาจมากล้ำ เจ้าขังไว้ได้แม้แต่ร่างแยกของเจ้าโลกหลุนฮวยและศิลาโลหิตโกลาหลมัน! แต่น่าเสียดายที่เจ้านั้นรู้ดีว่าเจ้าขังข้าไว้ไม่ได้! เพราะข้านั้นเองก็บ่มเพาะพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์เช่นกัน! หากข้าเดาไม่ผิดการปรากฏตัวของข้านี้คงเป็นเรื่องนอกเหนือแผนการของเจ้าแล้ว? เจ้าคงไม่คิดสิว่าหลายแสนปีต่อมามันจะมีคนบ่มเพาะพลังโกลาหลจากคงคานิรันดร์ได้ปรากฏตัวขึ้น?”

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นต้องทำหน้าดำมืดเมื่อได้ยินไป

เพราะเจ้าเด็กนี่มันมีสายตาและความคิดที่เฉียบแหลมนัก!

ไม่มีอะไรจะปิดซ่อนมันได้เลย!

ความคิดของเขานั้นถูกเย่หยวนเดาได้ถูกต้องสิ้น!

ตั้งแต่ตอนที่เย่หยวนก้าวขึ้นวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมา ตัวหวูเทียนก็ตกตะลึงอย่างมากแล้ว

ในโลกนี้นอกจากตัวเขาแล้วมันกลับมีคนที่บ่มเพาะพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์ได้อีก?

แม้ว่าเต๋าของพวกเขาทั้งสองมันจะแตกต่างกันสิ้นเชิงแต่ว่าพลังปราณเทวะโกลาหลของเย่หยวนนั้นมันก็บริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด!

เขานั้นเปลี่ยนร่างเป็นโกลาหล เช่นนั้นแล้วพลังของเขามันย่อมจะเป็นพลังของคงคานิรันดร์

แล้วเขาจะสามารถเอาพลังของคงคานิรันดร์มาสังหารผู้บ่มเพาะพลังจากคงคานิรันดร์ได้หรือ?

ไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว!

………………………….