จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3072

ตอนที่ 3072 อัศจรรย์เกินอธิบาย!

เย่หยวนนั้นหยิบเอาคัมภีร์หนังแพะออกมาวางให้ทุกคนได้เห็น

พวกเขานั้นหันมามองหน้ากันด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา

“นี่คือสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์ของจริง? มันไม่เห็นจะเหมือนของวิเศษใดๆ เลย!”

“สิ่งนี้มันจะธรรมดาเกินไปหรือไม่? หากเอามันให้ข้าไว้ข้าคงเผลอทิ้งอย่างไม่ทันรู้ตัวแน่”

“ที่น่าขันที่สุดก็คือคงถานนั้นคิดว่าตัวเองได้รับการยอมรับจากสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์ ที่แท้แล้วมันก็แค่ของปลอมเท่านั้น!”

…

คัมภีร์หนังแพะนี้มันดูธรรมดาจนเกินไป

ต่อให้จะได้เห็นแก่สายตาแล้วมันก็ยังไม่อยากเชื่อว่านี่คือสิบสองภาพวาดเต๋าสวรรค์

เพราะว่าสภาพของมันนั้นมิใช่ของวิเศษใดๆ ทั้งสิ้น

หากบรรพบุรุษหวูเทียนไม่ยอมรับออกมาเองแล้วพวกเขาทั้งหลายก็คงไม่เชื่อว่าคัมภีร์ในมือเย่หยวนนี้คือของจริง

เมื่อรู้จักหน้าตาแล้วคนทั้งหลายก็แยกย้ายกันออกไปหาคัมภีร์เอกภพ

เย่หยวนนั้นมีกฎห้วงมิติที่เหนือล้ำ ไม่ไกลจากอาณาจักรคลื่นกำเนิดมากนัก

ตอนนี้ด้วยพลังของเขา ตัวเขาย่อมจะสามารถหนีออกไปด้วยตัวเองได้

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นแปลงกายเป็นโกลาหลหรือก็คือโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของโกลาหลในคงคานิรันดร์ไปแล้ว

สิ่งที่เย่หยวนต้องทำนั้นก็แค่ฉีดปราณเทวะโกลาหลของตัวเองเข้าสู่ความโกลาหลนี้และใช้วิชาห้วงมิติออกมาเขาก็จะสามารถกลายเป็นหนึ่งเดียวกับโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตได้เช่นกัน

จากนั้นค่อยทิ้งตัวหนีออกไปจากโลกศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต

แต่ด้วยวิชาห้วงมิติของเขาในตอนนี้ เขาไม่อาจจะพาใครออกไปด้วยได้เลย

เย่หยวนนั้นไม่กล้าจะชักช้าไปแม้แต่วินาทีเดียวในการหาคัมภีร์เอกภพ

ยิ่งผ่านไปนานเท่าใดพลังของเพลิงเที่ยงสุดเต๋ามันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ต่อให้จะเป็นไฟที่อ่อนแค่ไหนสุดท้ายมันก็ยังย่างให้เนื้อสุกได้

ตอนนี้มีคนอีกมากมายค่อยๆ ตายตกลงไป

บนท้องฟ้านั้นมันยังมีเสียงระเบิดดังขึ้นไม่ขาดสาย

ศึกอันดุเดือดระหว่างบรรพบุรุษหวูเทียนและเจ้าโลกทั้งหลายนั้นกำลังถึงจุดเดือด

เจ้าโลกมากมายนั้นกำลังอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ภายใต้การหลอมของเพลิงเที่ยงสุดเต๋านั้นพวกเขาย่อมจะเริ่มสูญเสียพลังไปอย่างไม่อาจหยุดตัวเองได้

เจ้าโลกหลุนฮวยและศิลาโลหิตโกลาหลนั้นเองก็ย่อมจะได้รับบาดเจ็บไปเช่นกัน

ในโลกใบนี้พลังส่วนมากของเพลิงเที่ยงสุดเต๋านั้นมันกำลังเผาผลาญร่างพวกเขาอยู่

คนทั้งสองนั้นมีรอยแผลไหม้ทั่วกาย

แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุดมือ!

แม้ว่าจุดห้วงมิติที่โจมตีนั้นมันจะค่อยๆ คืนสภาพได้แต่มันก็ไม่ได้เร็วเหมือนก่อนแล้ว

นี่มันทำให้คนทั้งหลายเริ่มมีความหวัง!

เดิมทีแล้วมันคืนกลับสภาพเดิมในไม่กี่อึดใจ

แต่ตอนนี้มันต้องใช้เวลาซ่อมแซมหลายร้อยอึดใจ

นอกจากนั้นการโจมตีมันก็ยังไม่มีหยุดลงไป

เพื่อความหวังน้อยๆ นี้พวกเขาเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายไม่คิดจะเก็บกักพลังใดๆ ไว้กับตัวอีก

เพราะอย่างไรเสียพวกเขานั้นก็ไม่มีใครอยากจะตายลงและกลายเป็นโอสถสวรรค์ให้คนอื่นกิน!

ผลลัพธ์เช่นนั้นมันน่าสมเพชจนเกินรับ

ในโถงข้างนั้นเย่หยวนกำลังเงยหน้ามองดูสุดเพดานเพื่อตามหาภาพวาดเต๋าสวรรค์

แต่วินาทีนั้นเองที่มันปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้นด้านหลังเย่หยวน

มันคือบรรพบุรุษหวูเทียน!

“เย่หยวน ยอมแพ้เถอะ! เจ้าไม่มีทางจะหาคัมภีร์เอกภพเจอหรอก! แม้ว่าเจ้านั้นจะหาภาพวาดเต๋าสวรรค์ไปเจอถึงสี่คัมภีร์แต่ว่าต่อให้เจ้าจะมีดวงเจอมันเพิ่มอีกอัน เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันคือคัมภีร์เอกภพ?” บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นยืนมองดูเย่หยวนด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

เงาร่างนี้มันจางจนมองทะลุได้ง่ายๆ ชัดเจนเลยว่ามันไม่มีพลังใดๆ

เขานั้นไม่เหลือพลังงานพอที่จะมาจัดการเย่หยวนในตอนนี้

เย่หยวนไม่คิดหันกลับไปมองแต่ก็ยังตอบกลับไป “ที่เจ้ามาหาข้านี้คงเพราะว่าข้าใกล้จะเจอคัมภีร์เอกภพแล้ว?”

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นผงะไปในใจแต่ใบหน้าของเขานั้นย่อมจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างเขาย่อมจะไม่แสดงสีหน้าให้คนอื่นจับได้ง่ายๆ

แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญกับเย่หยวน

เพราะเขานั้นเชื่อในดวงชะตาของตนเอง!

“ฮ่าๆ เจ้าจะคิดอย่างไรก็แล้วแต่เถอะ! บรรพบุรุษผู้นี้แค่มาบอกเจ้าว่าพวกมันใกล้จะถูกหลอมแล้วเต็มที หากมันถูกหลอมไปแล้วจริงๆ ต่อไปจะเป็นตาเจ้าที่ต้องตายลง! เจ้านั้นยังมีเวลาพอหนีออกไปได้เองในตอนนี้!” หวูเทียนกล่าวขึ้นมา

“เจ้านั้นมองการบ่มเพาะของข้าออก เจ้านั้นมองปราณเทวะโกลาหลของข้าออก แต่เรื่องบางเรื่องเจ้านั้นก็ยังมองข้าไม่ออกหรอกเช่นดวงชะตาของข้า!” เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป

เขานั้นไม่คิดกลัวเกรงใดๆ