จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3079

ตอนที่ 3079 วางแผนอนาคต!

นกร้องอย่างคร่ำครวญก่อนตาย แต่มนุษย์พูดอย่างเปี่ยมเมตตาเมื่อความตายมาเยือน

บรรพบุรุษหวู่หยามิใช่คนใจกว้างเปี่ยมเมตตาใดๆ ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่อาจจะปกป้องตระกูลโจวมาจนถึงวันนี้

แต่ครั้งนี้เขาบาดเจ็บหนักจริงๆ

ศึกในวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นมันทำให้รากฐานเต๋าของเขาเสียหายและชีวิตนี้คงไม่อาจจะก้าวผ่านล้ำสวรรค์ไปได้แล้ว

เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องจัดแจงอนาคตของตระกูลโจว

ในตระกูลโจวนั้นมันมีเพียงแค่โจวเซียนเฉินที่ฉลาดเหนือล้ำคนอื่นไปกลายเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูล

“บรรพบุรุษ ท่านจะต้องฟื้นตัวกลับมาได้แน่นอน! ตระกูลโจวเราจะไม่มีทางพังทลายลงแน่!” โจวเซียนเฉินกล่าวขึ้นทั้งน้ำตา

แต่บรรพบุรุษหวู่หยานั้นกลับยิ้มตอบไป “ร่างกายข้า ข้ารู้สภาพมันดีที่สุด ครั้งนี้หลังจากเกือบถูกหลอมโดยมือของเฒ่าหวูเทียนแล้วข้ายังถูกพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์กัดแซะอย่างรุนแรง รากฐานเต๋าของข้านั้นมันเสียหายหนักแล้ว ต่อให้จะฟื้นตัวกลับมาได้มันก็คงไม่ถึงจุดสูงสุดที่เคยยืน ข้าว่าบางทีพลังของข้านั้นมันอาจจะไม่ถึงระดับล้ำสวรรค์อีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ! ฮ่าๆ มันเพราะความโลภแท้ๆ! เซียนเฉิน จดจำบทเรียนของเฒ่าคนนี้ไว้ให้ดีเล่า!”

โจวเซียนเฉินคุกเข่าลงตอบรับ “ข้าจะจดจำมันให้ขึ้นใจ!”

บรรพบุรุษหวู่หยานั้นพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวขึ้นต่อ “เซียนเฉิน เจ้านั้นบรรลุเจ้าโลกมาได้แล้ว ข้าไม่มีอะไรจะสอนเจ้าได้อีกต่อไป การบ่มเพาะจากวันนี้ไปเจ้าคงต้องพึ่งตัวเองสิ้นแล้ว ตอนนี้บรรพบุรุษผู้นี้จะมอบหมายภารกิจให้เจ้า จงทำมันให้ดี!”

ได้เห็นท่าทางจริงจังจังของบรรพบุรุษหวู่หยานั้นโจวเซียนเฉินก็ทำหน้าเครียดตอบกลับไปทันที “บรรพบุรุษท่านโปรดวางใจ ต่อให้ข้าจะต้องแลกชีวิตเซียนเฉินก็จะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จแน่นอน!”

บรรพบุรุษหวู่หยาจึงกล่าวขึ้นต่อ “วันพรุ่งนี้เจ้าพาคนราชวังสวรรค์โจวเราครึ่งหนึ่งไปยังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดเพื่อช่วยเหลือเย่หยวน!”

โจวเซียนเฉินสั่นสะท้านไปทั้งกายเมื่อได้ยิน “หะ?! เรื่องนั้น…จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?”

คำสั่งนี้มันทำให้โจวเซียนเฉินตกตะลึงจนเกินไป

เขานั้นไม่คิดฝันว่าบรรพบุรุษของเขานั้นกลับจะลงมือครั้งใหญ่เช่นนี้ออกมา

ครึ่งหนึ่งของราชวังสวรรค์โจวนั้นมันย่อมจะเป็นกองกำลังที่ยิ่งใหญ่มหาศาล

กำลังนั้นมันคงพอที่จะกวาดล้างทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดลงได้!

ไม่ว่าจะอย่างไรเสียราชวังสวรรค์โจวนั้นก็มียอดเจ้าโลกถึงสามคน เจ้าโลกระดับสูงอีกเจ็ดคนและเจ้าโลกทั่วๆ ไปอีกมากมาย

นี่มันคือรากฐานของตระกูลโจว

แต่ตอนนี้บรรพบุรุษของเขากลับจะขุดรากฐานของตัวเองไปฝังไว้ที่สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด

นี่มันคือการเดิมพันครั้งใหญ่!

บรรพบุรุษหวู่หยานั้นยิ้มตอบกลับไป “บรรพบุรุษผู้นี้รู้ดีว่าเจ้าคิดอยากจะพูดอะไรแต่ตอนนี้บนสามสิบสามสวรรค์นั้นมันกำลังจะเข้าสู่สภาวะโกลาหล มันถึงเวลาต้องเลือกข้างแล้ว แน่นอนว่าด้วยกำลังของสามสัตว์ประหลาดเฒ่านั้น ตัวเย่หยวนในตอนนี้คงยังไม่อาจจะต่อต้านพวกมันได้แต่หากเขาบรรลุโซ่ตรวนและกลายเป็นเจ้าโลกได้จริงๆ ต่อให้จะเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าทั้งหลายนั้นมันก็คงต้องตัวสั่นไปเช่นกัน!”

โจวเซียนเฉินนั้นกล่าวขึ้นอย่างมึนงง “ข้ารู้ดีว่าเย่หยวนนั้นมากพรสวรรค์ที่สุดในประวัติศาสตร์แต่สุดท้ายเขานั้นก็เป็นผู้บ่มเพาะนอกรีต! แม้ว่าตอนนี้เขาจะบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ได้แล้วแต่มันก็ยังอยู่ห่างไกลจากระดับของสามยอดฝีมือนั้นมิใช่หรือ?”

ได้ยินเช่นนั้นบรรพบุรุษหวู่หยาก็ยิ้มออกมาพร้อมพยักหน้ารับ “ข้านั้นไม่เข้าใจเย่หยวนมันหรอก แต่ข้านั้นเข้าใจเฒ่าหวูเทียนมัน! คนที่แม้แต่มันยังเกรงย่อมจะมีค่าพอให้เราไปเข้าร่วมด้วย! เฒ่าหวูเทียนมันไม่รู้หรือว่าเย่หยวนเป็นผู้ บ่มเพาะนอกรีต? แต่มันก็ยังกลัวเย่หยวนมิใช่หรือ? ในอดีตที่ผ่านมานั้นมันไม่เคยมีผู้บ่มเพาะนอกรีตคนใดบรรลุเจ้าโลกได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าในอนาคตวันหน้ามันจะไม่มีเกิดขึ้น เข้าใจหรือไม่?”

โจวเซียนเฉินนั้นต้องผงะไปก่อนจะพยักหน้ารับ

เขาไม่นึกว่าบรรพบุรุษนั้นกลับจะมองเย่หยวนด้วยมุมนี้

บรรพบุรุษหวูเทียนนั้นคือใคร?

เขานั้นคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเผ่ามนุษย์นับแต่บรรพกาลมา เป็นยอดอัจฉริยะที่สุดในประวัติศาสตร์!

แต่ตอนนี้บรรพบุรุษหมี่เทียนนั้นกลับมาตัดสินใจแทนพวกเขา

“บรรพบุรุษหมี่เทียน นี่มันจะบ้าเกินไปหรือไม่? ครั้งนี้ท่านช่วยพวกเราสามเผ่าไว้จริงแต่ท่านช่วยแล้วจะเอาชีวิตพวกเราไปทิ้งในสวรรค์ระดับต่ำกว่าหรือ?” หลวนชิงเหอกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ

“คิดจะไปพวกท่านเผ่ามังกรฟ้าก็ไปกันเองเถอะ! เผ่าพยัคฆ์ขาวเรานั้นจะไม่ขอออกจากสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างเด็ดขาด! หากท่านอยากจะพาเราไปจริงๆ ท่านก็ลากศพของพวกเราไปเถอะ!” ไป๋จือกล่าวขึ้น

หลวนชิงเหอกล่าวขึ้นเสริม “บรรพบุรุษ คิดอยากจะให้เราย้ายถิ่นฐานนั้นท่านควรจะโน้มน้าวพวกหลงเจี้ยนมันก่อนไหม? แม้แต่คนของท่านเองท่านยังทำให้พวกเขายอมรับไม่ได้ คิดหรือว่าจะทำให้คนนอกเผ่าอย่างเราคล้อยตามได้?”

หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “ข้าว่าพวกเจ้าทั้งหลายคงได้ยินเรื่องของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตแล้ว? ตอนนี้แผนการของมันปรากฏชัดเจนแก่สายตา จริงอยู่ว่าสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนั้นคือบ้าน คือรากฐานของพวกเราแต่หากรังมันแตกแล้วจะยังมีไข่ใดที่ไม่สลายได้? หากกองทัพเผ่าเลือดมันเริ่มบุกแล้วเจ้าคิดหรือว่าแค่พวกเราสี่เผ่านี้จะปกป้องสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างไว้ได้? ก่อนนั้นในตอนหายนะของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตที่เจ้าหวูเทียนมันไม่คิดบุกสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างเราก็เพราะว่ามันเห็นแก่หน้าบรรพบุรุษผู้นี้ พวกเจ้าคิดว่าหากกองทัพวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันบุกมาจริงพวกเจ้าจะหยุดมันได้?”

คนทั้งหลายต่างผงะหน้าเปลี่ยนสีไป

เพราะคำพูดนี้มันคือความจริง!

หมี่เทียนและอาจารย์ของหวูเทียนนั้นเป็นสหายสนิทกัน หวูเทียนจึงไว้หน้าหมี่เทียนและไม่เข้ามาบุกโจมตีสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่าง

แต่หลังจากนั้นตอนที่เจ้าโลกหลุนฮวยนำกองทัพจากทั่วทุกสวรรค์เข้าบุกฐานใหญ่ของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้น นอกจากเผ่ามังกรแล้วเผ่าอื่นๆ ที่เหลือทั้งสามต่างไปร่วมด้วยสิ้น

หวูเทียนย่อมจะไม่ลืมความแค้นในครั้งนั้นแน่นอน!

“หึ! ไม่ว่าจะอย่างไรแต่จะให้สี่เผ่าเราย้ายไปเพื่อปกป้องนักยุทธผู้บ่มเพาะนอกรีตคนหนึ่งที่ไม่อาจจะบรรลุเจ้าโลกได้มันก็เกินไป! บรรพบุรุษท่านขออภัยด้วยแต่เราคงไม่อาจทำตามคำสั่ง!” ไป๋จือกล่าวขึ้น

แต่เวลานั้นเองที่มันก็มีเงาร่างหนึ่งเดินเข้าห้องประชุมมา

เขามองหน้าหมี่เทียนก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเย็นเยือก “หมี่เทียน เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เพื่อไอ้เด็กเย่หยวนนั่นคนเดียวเจ้ากลับจะลากคนทั้งเผ่ามังกรไปลงนรกด้วยกันหรือ? หากเจ้าอยากจะไปก็สังหารข้าลงก่อนเถอะ! หลังจากสังหารข้าแล้วเจ้าอยากจะทำอะไรกับเผ่ามังกรก็ทำไป!”

…………………………