จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3113

ตอนที่ 3113 หายนะเริ่มต้น!

ศิลาโลหิตนั้นมองดูเย่หยวนด้วยความสนใจไม่ได้แสดงท่าทีกังวลแม้แต่น้อย

“เจ้าอยากได้ชีวิตข้า? เต๋าผู้นี้อยากจะรู้นักว่าเจ้านั้นจะเอามันไปได้อย่างไร! เต๋าผู้นี้คือผู้ไร้เทียมทานบนสวรรค์นี้!” ศิลาโลหิตกล่าวขึ้น

เขานั้นมาได้โม้อวดตัวเองใดๆ เขาแค่พูดความจริง

เพราะใต้ฟ้าเหนือแผ่นดินนี้มันไม่มีใครเก่งกาจล้ำตัวเขาไปได้

ที่สำคัญเย่หยวนนั้นยังมีหายนะรอคอยอยู่ตรงหน้า!

“เจ้านั้นเข้าถึงเต๋าด้วยเลือดของชีวิตมากมายนับไม่ถ้วนเป็นภัยแก่สามสิบสามสวรรค์ หากเจ้าคิดรบกวนสมดุลของสวรรค์แล้วสวรรค์ย่อมจะต้องลงโทษเจ้า!” เย่หยวนตอบกลับไป

“ฮ่าๆๆ รบกวนสมดุลของสวรรค์? ใช้ชีวิตของมดปลวกแลกกับการเข้าถึงเต๋านั้นมันเป็นการรบกวนสมดุลอย่างไร? และข้าก็ไม่อยากจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากเจ้านักหรอก! เย่หยวน เจ้าคงยังไม่รู้สิว่าตัวเองนั้นจะต้องเผชิญหายนะเช่นไรกันแน่? สามสิบสามทุกข์แห่งหายนะนั้นมันคือหายนะที่ทำลายล้างสวรรค์! ตลอดกาลเวลาที่ผ่านมานี้คนที่แข็งแกร่งที่สุด ก็ยังรอดไปถึงแค่ระลอกหายนะที่เก้าเท่านั้น! เจ้านั้นมันคือคนที่ถูกสวรรค์ทอดทิ้งที่สุด! สวรรค์นั้นกำลังจะลงโทษเจ้าแล้วยังมีหน้ามาพูดเรื่องสมดุลของสวรรค์อีกหรือ?” ศิลาโลหิตนั้นหัวเราะลั่นขึ้น

หมี่เทียนและพวกต่างหน้าเปลี่ยนสีไป

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่ได้แสดงสีหน้าตกตะลึงใดๆ ออกมา

เขานั้นตอบกลับมาเบาๆ “หากสวรรค์คิดอยากทำลายมันก็ต้องลงมือก่อน! เจ้าคิดว่าตัวเองนั้นไร้เทียมทานแต่เจ้าไม่ได้รู้จักพลังของสวรรค์! เจ้านั้นจะไม่ได้ตายดีแน่นอน!”

ศิลาโลหิตนั้นยิ้มตอบกลับไป “เจ้าเด็กโอหัง! เต๋าผู้นี้คือทูตแห่งสวรรค์มีหรือที่สวรรค์จะมาลงโทษข้า? เย่หยวน เจ้านั้นทำให้เต๋าผู้นี้ต้องเสียหายมาหลายครั้งมากนัก เต๋าผู้นี้นับถือฝีมือของเจ้าและจะทำให้เจ้าได้ตายอย่างสมเกียรติ! ตอนนี้ในเมื่อเต๋าผู้นี้ได้กลายเป็นทูตของสวรรค์แล้วข้าก็จะขอช่วยงานสวรรค์ส่งเจ้าลงนรกแทนแล้ว! อย่าได้กังวลเลย… สวรรค์ที่เจ้าปกป้องนี้ข้าจะทำลายมันลงให้ด้วย!”

คนทั้งหลายที่ได้เห็นต่างต้องอ้าปากค้างไป

เย่หยวนนั้นไปยืนต่อปากต่อคำกับศิลาโลหิตเช่นนี้มันย่อมเหมือนเอาไข่ไปตีหิน!

ในเวลานี้เย่หยวนนั้นยังเป็นเพียงแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขั้นสุดมีหรือที่จะรับมือพลังของศิลาโลหิตได้?

“เย่หยวน รีบกลับมาเร็ว! เจ้าจัดการมันไม่ได้!” หมี่เทียนร้องตามหลังมา

“ไอ้บ้านี่มันคิดทำตัวเป็นวีรบุรุษ คิดจะทิ้งข้าไว้หรืออย่างไร!” หยางชิงนั้นพุ่งตัวหมายจะออกจากกำแพงเขตแดนไปกับเย่หยวน

ได้เห็นเช่นนั้นคนเผ่าเลือดทั้งหลายก็ต้องหัวเราะขึ้นมา

เพราะวันนี้ไม่มีใครจะหยุดหายนะนี้ได้แล้ว!

เผ่าเลือดนั้นจะก้าวขึ้นมาเป็นผู้ปกครองของสามสิบสามสวรรค์!

ทุกชีวิตที่เหลือจะเป็นแค่มดปลวก!

“นี่ พวกมดปลวกที่กำลังใกล้ตาย! มาอวดอ้างกำลังต่อหน้าบรรพบุรุษท่านเช่นนี้มันจะไม่น่าขันเกินไปหรือ?” ชือหูหัวเราะขึ้นมา

“แค่แมลงวันก็หวังจะเขย่าไม้ใหญ่! ทำอะไรเกินตัวดีนัก! มันคิดว่าเย่หยวนจะได้ตายอย่างวีรบุรุษหรือ? จากวันนี้ไปมันจะยังมีใครจำความตายของเย่หยวนได้? เพราะเผ่าเลือดของเรานั้นจะปกครองสวรรค์!” อี้เฉียนั้นหัวเราะลั่นขึ้น

ศิลาโลหิตนั้นสามารถสังหารคนได้โดยไม่ต้องขยับนิ้ว

เขานั้นแค่ยิ้มขึ้นมาพร้อมปล่อยเต๋าเลือดออกไปหมายสังหารเย่หยวนลง

พลังเต๋าเลือดนั้นมันล่องหนและไม่อาจจะสัมผัสได้ มันไม่มีทางใดที่จะขัดขืน!

แค่ความคิดเดียวของเขาก็สามารถระเบิดร่างของเย่หยวนออกได้

ตูม!

เงาร่างหนึ่งปลิวออกไปพร้อมเสียงกระอัก!

“นี่มัน…เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกัน? ในโลกนี้ทำไมมันยังมีคนที่ทำร้ายบรรพบุรุษท่านได้อีก?”

“เย่หยวนมันใช้เวทมนตร์ใดกันทำไมถึงไม่เป็นอันตรายใดๆ เลย? บ้าน่า!”

“บรรพบุรุษท่านนั้นสามารถฆ่าคนได้ด้วยความคิด! แต่นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? หรือว่าเย่หยวนนั้นจะทรงพลังว่าบรรพบุรุษท่านแล้ว?”

…

คนเผ่าเลือดทั้งหลายต้องผงะไปทันที!

เพราะว่าเสียงกระอักนั้นมันไม่ได้ดังขึ้นจากตัวเย่หยวนแต่เป็นตัวศิลาโลหิต!

ศิลาโลหิตนั้นเหมือนถูกโจมตีเข้าอย่างแรงต้องปลิวถอยกลับมาพร้อมกระอักเลือด

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นเย่หยวนไม่ได้ขยับแม้แต่ปลายนิ้ว!

หยางชิงและพวกที่กำลังพุ่งตัวออกมานั้นต้องหยุดเท้าลงมองดูภาพตรงหน้าอย่างมึนงง

นี่มัน…เกินจริงไปมากนัก!

ภาพนี้มันเหนือล้ำความคาดหมายของทุกผู้คน

ศิลาโลหิตที่แข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้นกลับปลิวลิ่วออกไป!

ปัญหาคือพวกเขาไม่อาจจะสัมผัสได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่