จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 16

“ซื่อจื่อ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนถิงร้องเสียงดัง รีบเข้าไปพยุงจวินหย่วนโยวไว้ และจับชีพจรให้เขาทันที

“จวินหย่วนโยว เขาไม่อาจใช้กำลังภายในได้” หลิงเฟิงที่อยู่นอกรถม้าพลันเปิดปาก เป็นกังวลอย่างมาก

หยุนถิงคิดถึงเมื่อกี้ที่จวินหย่วนโยวโจมตีม้าของโม่ฉือหาน สีหน้าพลันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดพลางว่า “ซื่อจื่อ ข้าขอโทษ ข้าทำร้ายท่าน เมื่อครู่ท่านไม่ควรออกหน้าให้ข้าเลย”

“บัดนี้เจ้าเป็นคนของข้า ข้าไม่มีทางยอมให้เจ้าถูกผู้อื่นรังแกแน่” จวินหย่วนโยวพูดอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็สลบไปเลย

หยุนถิงซาบซึ้งใจมาก จนสองตาแดงเรื่อ

เขารู้ทั้งรู้ว่าร่างกายอ่อนแอ จะใช้กำลังภายในไม่ได้ แต่พอเห็นโม่ฉือหานเหยียดหยามตน ก็ยังคงลงมือปกป้องตน จวินหย่วนโยวไม่สนใจชีวิตตัวเองแบบนี้ทำให้หยุนถิงประหลาดใจ ตกใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือซาบซึ้ง

“คุณหนูหยุน ซื่อจื่อมีอันตรายหรือไม่?” หลิงเฟิงถามอย่างเป็นห่วง

“ซื่อจื่อของเจ้าแค่เลือดลมพลุ่งพล่าน ลมปราณไม่ปกติ สูญเสียกำลังภายในทำให้หมดสติ ไม่เป็นอะไรมาก โชคดีที่เมื่อวานข้าช่วยถอนพิษให้เขาไปสองส่วน ร่างกายเขาเลยไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น วางใจเถอะ มีข้าอยู่ไม่มีทางให้เขาเป็นอะไรแน่” หยุนถิงบอก และหยิบเข็มเงินที่ซ่อนไว้ในมวยผมลงมาช่วยจวินหย่วนโยวสกัดจุดชีพจรใหญ่ของเขาทั่วร่าง

เมื่อเช้าเธอหยิบเข็มเงินหลายแท่งซ่อนไว้ในมวยผม เผื่อไว้ป้องกันตนเอง ไม่คิดว่าจะได้มาใช้ตอนนี้

หลิงเฟิงแอบถอนหายใจโล่งอก ถึงจะรู้จักกับคุณหนูหยุนไม่นาน แต่ก็เชื่อมั่นว่านางมีความสามารถเช่นนี้อย่างน่าประหลาด

เพียงแต่คุณหนูหยุนผู้นี้เหตุใดจึงหยิบเข็มเงินออกมาจากในมวยผมเล่า หรือว่าคิดจะใช้เข็มเงินเป็นอาวุธลับ?

หลิงเฟิงคิดอย่างนี้ได้ เขาย่นคออย่างไม่รู้ตัว ต่อไปอย่าได้ทำให้คุณหนุหยุนผู้นี้ไม่พอใจเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นจะตายอย่างไรยังไม่รู้เลย

รถม้าแล่นตรงไปยังจวนซื่อจื่อ หลิงเฟิงกับหยุนถิงช่วยพยุงจวินหย่วนโยวกลับห้อง และปิดประตูห้อง จากนั้นไม่ได้ออกมาอีก

พ่อบ้านได้ยินว่าซื่อจื่อโดนพยุงเข้ามา ก็เป็นห่วงมาก รีบเข้ามาถาม หลิงเฟิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทางให้ฟัง

ทำเอาพ่อบ้านเดือดดาล “หลีอ๋องน่าตายนี่ช่างตายยากจริงๆ เขาต้องไม่พอใจเพราะซื่อจื่อจะตบแต่งคุณหนูหยุนแน่ถึงได้ทำเช่นนี้ พรุ่งนี้เป็นวันมงคล ตอนนี้ซื่อจื่อยังหมดสติอยู่ แล้วพิธีแต่งงานวันพรุ่งนี้จะทำอย่างไรดี?”

“พ่อบ้าน พิธีแต่งงานพรุ่งนี้จัดตามเดิม เจ้าส่งคนไปบอกพ่อข้าที่จวนเฉิงเซี่ยง พรุ่งนี้หาสาวใช้คนหนึ่งมาขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนข้าก็ได้แล้ว ยังไงก็มีผ้าปิดหน้า คนอื่นมองไม่เห็น รอจนถึงจวนซื่อจื่อก็หาเหตุให้ข้าออกมาก็ได้แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ซื่อจื่อยังไม่ฟื้น งั้นก็ให้หลิงเฟิงเป็นตัวแทนซื่อจื่อกราบไหว้ฟ้าดิน เขาเป็นองครักษ์ใกล้ชิดซื่อจื่อ เป็นตัวแทนของซื่อจื่อก็ถือว่าสมเหตุสมผล” หยุนถิงตอบ

พ่อบ้านพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณหนูหยุน กรุณาอย่าหาว่าข้าน้อยพูดมากเลย เจ้าสาวสามารถแทนกันได้ แต่หากหลิงเฟิงกราบไหว้ฟ้าดินแทนซื่อจื่อ น่ากลัวคนนอกจะคิดว่าซื่อจื่อไม่ยินดีพบคุณหนู ขนาดแต่งงานยังไม่ยอมออกมากราบไหว้ฟ้าดินด้วยเลย”

“มิเป็นไร ยังไงชื่อเสียงข้าก็เสียหายหลายแสนแล้ว มิแยแสเรื่องนี้ดอก วันนี้ซื่อจื่อใช้กำลังภายในเพื่อปกป้องข้า ยังไงข้าก็ต้องช่วยเขาให้ฟื้น พิธีแต่งงานก็แค่พิธีการเท่านั้น ยังไงคนนอกก็รู้ว่าข้าหลับนอนกับซื่อจื่อแล้ว แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” หยุนถิงเบ้ปากบอก

พ่อบ้านคิ้วกระตุก คุณหนูหยุนช่างพูดตรงจริง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยจะทำตามที่คุณหนูบอก”

“ดี งั้นพรุ่งนี้ก็ลำบากพ่อบ้านแล้วนะ รบกวนพ่อบ้านให้คนไปตุ๋นน้ำแกงบำรุงมาหน่อย น้ำแกงไก่ น้ำแกงปลา น้ำแกงตุ๋นโสมได้ทั้งนั้น ขอเพียงบำรุงก็พอแล้ว”

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปจัดเตรียม” พ่อบ้านรีบไปทำ

ไม่นานพ่อบ้านก็ยกน้ำแกงตุ๋นเข้ามาด้วยตัวเอง พอหยุนถิงรับมาก็เทยาฉีดหลายขวดลงไปในน้ำแกง พ่อบ้านมองอย่างตกใจ เหล่มองหลิงเฟิง เห็นเขาพยักหน้าให้ตนน้อยๆ พ่อบ้านเลยไม่ได้ถามอะไรมาก

หยุนถิงทำเสร็จ ก็ยกเข้าไปป้อนให้จวินหย่วนโยว

เพียงแต่เขาสลบไม่ได้สติ ปากบางปิดแน่น หยุนถิงลองอยู่หลายครั้งก็ป้อนเข้าไปไม่ได้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนางข้ามพิภพ