จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 17

ถึงปากนางจะพูดอย่างนี้ แต่กลับไม่ได้ยกมือขึ้นดึงเสื้อผ้ากลับที่ ตรงกันข้ามนางกลับแนบร่างเบียดอ้อมกอดโม่ฉือหานมากขึ้น

ปกติท่านอ๋องชอบอย่างนี้ที่สุด ดังนั้นลั่วโรวเอ๋อร์เลยลองมาหมดแล้วรับรองไม่มีพลาด

โม่ฉือหานมองใบหน้าน้อยเย้ายวนงดงามตรงหน้า ผิวนางงามขาวดุจหิมะ ผิวเรียบลื่นมีแรงสะท้อน ดวงตางามงอนขึ้นเย้ายวน เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้างดงามกว่าครึ่ง ทำให้คนเลือดลมพลุ่งพล่าน

โม่ฉือหานพลันหายใจหนักหน่วง สายตาทุ้มลึกขึ้น มือใหญ่โอบเอวลั่วโรวเอ๋อร์ไว้ และจูบนางอย่างดุดัน

เรียกร้องเอาแต่ใจ ไม่ทะนุถนอมเลยสักนิด รุนแรงแข็งแกร่ง

ริมฝีปากลั่วโรวเอ๋อร์เจ็บมาก ปกติท่านอ๋องอ่อนโยนมาก ไม่เคยรุนแรงแข็งแกร่งอย่างนี้ โม่ฉือหานทำให้นางตกใจ หวาดกลัว แต่ก็รอคอยไม่น้อย

ลั่วโรวเอ๋อร์ทำใจกล้ายื่นมือไปโอบรอบคอโม่ฉือหาน ตอบสนองเขา

สายตาโม่ฉือหานฉายแววพอใจ สตรีควรจะเป็นเช่นนี้ แนบร่างใต้ร่างบุรุษ พอคิดถึงหญิงอัปลักษณ์หยุนถิงคนนั้น โม่ฉือหานยิ่งเดือดดาลและไม่แยแส และระบายความไม่พอใจในใจออกมาจนหมด

กาเหล้าและจอกเหล้าบนโต๊ะไม่รู้ว่าโดนโม่ฉือหานปัดตกพื้นตอนไหน ตัวลั่วโรวเอ๋อร์เอนนอนบนโต๊ะ ในตอนที่อารมณ์ของทั้งสองคนถึงจุดเดือด จะเข้าสู่จุดสำคัญ สีหน้าโม่ฉือหานพลันเย็นชาลงมา สีหน้าดำมืด

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรรึ?” ลั่วโรวเอ๋อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไสหัวไป ไสหัวออกไป!” โม่ฉือหานตะคอกดังด้วยความโกรธ และผลักนางลงพื้น

ลั่วโรวเอ๋อร์ไปกระแทกกับขอบโต๊ะพอดี ขาเจ็บแทบตาย สีหน้าซีดเผือด แต่นางไม่กล้ารอช้า รีบคว้าหยิบเสื้อผ้าที่พื้นมาคลุมกาย และถอยออกไปทันที

โม่ฉือหานซัดกำปั้นใส่โต๊ะอย่างเดือดดาล โต๊ะยาวตัวนั้นพลันแตกออกเป็นสองเสี่ยง

“น่าตายนัก!” โม่ฉือหานดวงตาคมปลาบ สบถด่าออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ สีหน้าขมวดมุ่น

เวลาสำคัญ เหตุใดเขากลับใช้การไม่ได้ขึ้นมาล่ะ?

ปกติเขาแข็งแกร่งเร่าร้อน อยู่กับลั่วโรวเอ๋อร์ ต่อให้ไม่พักผ่อนทั้งคืนก็มิเป็นไร ครั้งนี้เหตุใดจู่ๆก็เป็นเช่นนี้ได้?

โม่ฉือหานคิดไม่ตก ในสมองพลันวาบผ่านใบหน้าอัปลักษณ์ยิ่งนักของหยุนถิง ยิ่งเดือดดาลหนักขึ้น

ต้องเป็นเพราะโดนหญิงอัปลักษณ์นางนั้นทำเขาขยะแขยงแน่ โม่ฉือหานปลอบตัวเองในใจ

....

เช้าวันต่อมา จวนซื่อจื่อตีฆ้องร้องป่าว ครึกครื้นยิ่งนัก ขบวนเจ้าบ่าวขบวนใหญ่หามกล่องแดงมงคลหลายร้อยกล่องเดินไปบนถนนอย่างเอิกเกริก ช่างดูอลังการนัก เรียกได้ว่าสินสอดเจ้าสาวยาวนับสิบลี้

ชาวบ้านออกมารุมดูกันแต่เช้าแล้ว อดอิจฉาซื่อจื่อที่ร่ำรวยยิ่งนักไม่ได้

ทุกคนมองไปที่คนนำหน้า คนที่อยู่บนม้าตัวใหญ่มิใช่จวินหย่วนโยว แต่เป็นหลิงเฟิง ชาวบ้านก็พากันพูดคุยกระซิบกระซาบ

“ซื่อจื่อแต่งงาน ไม่มารับด้วยตัวเอง แต่กลับให้องครักษ์ใกล้ชิดมาแทน หรือว่าจริงๆแล้วซื่อจื่อมิได้อยากแต่งงานกับหยุนถิง?” หนึ่งในชาวบ้านพูดขึ้น

“เจ้าเองก็ไม่คิดเลย จวินซื่อจื่อเป็นใครกัน จะรักใคร่หญิงอัปลักษณ์หยุนถิงได้อย่างไร แถมยังเป็นหญิงม่ายผัวหย่า”

“เมื่อคืนยังพลอดรักกับซื่อจื่อกลางถนน สุดท้ายวันนี้ซื่อจื่อไม่มารับขบวนเจ้าสาวด้วยตัวเอง เท่ากับโดนตบหน้าแล้ว หยุนถิงช่างอับอายเสียจริง”

รั่วจิ่งที่ขี่ม้าอยู่ ได้ยินชาวบ้านวิพากษ์วิจารณ์หยุนถิง ก็เดือดดาล ตอนกำลังจะย้อน ก็โดนสายตาหลิงเฟิงปรามไว้

“ทำตามที่พ่อบ้านบอก” หลิงเฟิงกำชับ

“ก็ได้” รั่วจิ่งเปิดกล่องใหญ่ด้านหลังออก จากนั้นตะโกนเสียงดังว่า