จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 15

จวินหย่วนโยวไม่เลวเลยจริงๆ หน้าตาก็ดี ฐานะซื่อจื่อก็สูงส่ง แต่พิษร้ายในร่างเขา และพิษนั่นยังตามออกมาจากครรภ์มารดาอีก เห็นได้ชัดว่า คนที่วางพิษชั่วร้ายแค่ไหน ไม่แน่ตอนนี้ยังจับตาดูจวินหย่วนโยวอยู่เลย หยุนถิงไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

เธอแสร้งทำท่าเพ้อบุรุษ ก็เพื่อฐานะอนุ แบบนี้จะสะดวกกับการที่เธอทำงานต่อไป ส่วนเรื่องอื่นหยุนถิงยังไม่เคยคิด

รถม้าแล่นผ่านมาสองถนน หลิงเฟิงเห็นรถม้าของหลีอ๋องเข้ามาจากฝั่งตรงข้ามแต่ไกล

หลิงเฟิงรีบบอก “ซื่อจื่อ ด้านหน้าเป็นรถม้าของหลีอ๋อง ผู้คนเดินพลุ่งพล่าน พวกเราจะถอยให้หรือไม่?”

ยังไม่รอจวินหย่วนโยวเอ่ยปาก หยุนถิงผุดลุกนั่งตัวตรงทันที “ทำไมต้องถอย พุ่งเข้าไปเลย ทางที่ดีชนเขาให้ตายเลย”

จวินหย่วนโยวเห็นท่าทางขึงโกรธของนาง เขาเองก็อยากรู้ว่าหยุนถิงจะหมดใจกับโม่ฉือหานจริงหรือไม่ จึงเอ่ยปากว่า “ทำตามที่คุณหนูหยุนบอก”

“ขอรับ” หลิงเฟิงรีบควบรถม้าเข้าไป

หยุนถิงแกล้งเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น พอเห็นจะสวนทางกับรถม้าของหลีอ๋อง เธอคว้าจับหน้าของจวินหย่วนโยวพลางว่า “ซื่อจื่อ ขออภัยด้วย”

พูดจบ หยุนถิงจุมพิตริมฝีปากเขาทันที

จวินหย่วนโยวอึ้งตะลึงตัวแข็งทันที เบิกดวงตากว้างอย่างตกตะลึงมองคนที่อยู่ใกล้แค่เพียงปลายเอื้อม

นาง จุมพิตตน

เขารับรู้ถึงความอ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก จวินหย่วนโยวดวงตาหม่นหมอง มือที่อยู่ใต้ชายเสื้อกำแน่นอย่างไม่รู้ตัว

รถม้าสองคนสวนกันไป โม่ฉือหานเห็นภาพคนสองคนจุมพิตกันในรถม้าฝั่งตรงข้ามพอดี พลันเดือดดาลไฟทะลุ โกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด

สตรีน่าตายนี่พึ่งหย่าร้างกับตน ก็ทำเช่นนี้กับบุรุษอื่นแล้ว นางจงใจยั่วโมโหตนงั้นรึ

“ท่ามกลางสายตาผู้คน ทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ ไร้ยางอาย!”

เสียงไม่เบาเลย หยุนถิงที่อยู่ในรถม้าฝั่งตรงข้ามได้ยินเข้าพอดี เธอหันมามองอย่างไม่แยแสพลางว่า “ข้ากับซื่อจื่อได้หมั้นหมายและแลกสินสอดกันแล้ว จะโอบกอดจุมพิตก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลอยู่แล้ว เกี่ยวอันใดกับท่านด้วย อีกอย่าง หลีอ๋องท่านเองก็มีสัมพันธ์กับสตรีห้าคนพร้อมกัน รสนิยมแปลกกว่าพวกเรามากนัก ด้านนี้พวกข้ายังด้อยกว่าท่านนัก”

พอคำนี้ออกมา ผู้คนที่เดินไปมาด้านนอกรถม้าพร้อมกันตะลึง พากันหยุดฝีเท้าลงมาดูละคร

โม่ฉือหานสีหน้าดำมืด ดวงตาดำขลับพุ่งไอสังหารกระหายเลือด “หุบปาก หยุนถิงเจ้าหญิงอัปลักษณ์ไร้ยางอายจริง ต่อให้ได้เป็นพระชายาซื่อจื่อแล้วจะอย่างไรเล่า ในสายตาข้าเจ้ามิคู่ควรจะถือรองเท้าให้ข้าด้วยซ้ำ”

หยุนถิงไม่โกรธเลยสักนิด พูดเนิบช้าว่า “หลีอ๋องท่านพูดผิดแล้ว ข้าแต่งให้กับจวินซื่อจื่อ มิใช่เป็นพระชายาซื่อจื่อ แต่เป็นอนุ จะอย่างไรข้าก็เคยตบแต่งกับหลีอ๋องมาก่อน คนเคยเป็นพระชายาหลี จะคู่ควรเป็นพระชายาซื่อจื่อได้อย่างไร จวินซื่อจื่อเย็นชาหล่อเหลา ท่วงท่าองอาจ ฐานะสูงส่ง ข้ามิคู่ควรกับเขาดอก ซื่อจื่อมิรังเกียจข้า รับข้าเป็นอนุ ข้าก็พอใจแล้ว”

โม่ฉือหานโกรธจนกำสองหมัดแน่น เสียงดังกรอดกรอด ไอสังหารกระหายเลือดรอบตัวค่อยแผ่ซ่านออกมา

อันตราย ชั่วร้าย

นี่นางหมายความว่า หลีอ๋องอย่างเขายังสูงส่งไม่เท่าจวินหย่วนโยว สตรีที่เขาเคยตบแต่งด้วยคู่ควรเป็นแค่อนุของจวินหย่วนโยว น่าตายนัก นี่มันเท่ากับตบหน้าเขาชัดๆ

“หยุนถิง เจ้าสมควรตาย!” โม่ฉือหานตะคอกลั่นด้วยความเดือดดาล

“หลีอ๋องท่านช่างดุร้ายนัก ข้ากลัว ซื่อจื่ออ่อนโยน เขาไม่เคยเดือดดาลใส่ข้าเลย ซื่อจื่อกอดข้าที” หยุนถิงบอก และยังแกล้งเข้าหาอ้อมกอดจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวรับลูกอย่างดี ยื่นมือโอบไหล่นาง มองดูนางแสดงละครอย่างเงียบๆ