จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 2

“สามารถนำหนังสือหย่าร้างออกมาแปะได้ภายใต้สายตาของหลีอ๋อง ทำเอาคนทั่วทั้งเมืองเซิ่งจิงรับรู้กันทั่ว ฝีมือนี้น่าสนใจนัก ข้าให้การสนับสนุนเพื่อดูละครดีๆฉากหนึ่ง มิยิ่งดีรึ” แววตาจวินหย่วนโยวมีประกายเฉลียวฉลาดวาบผ่าน

จวนหลีอ๋อง ดูจะยิ่งสนุกมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

“ซื่อจื่อฉลาดนัก”

แค่ชั่วเวลาชงชาเสร็จ ในวังก็มีคนออกมาบอกว่า ฮ่องเต้เรียกหลีอ๋องเข้าวังอย่างรวดเร็ว ห้ามมิให้ล่าช้า

จวนหลีอ๋องในตอนนี้ โม่ฉือหานโกรธจัด ลูกน้องมารายงานแต่เช้าว่า หนังสือหย่าร้างฉบับนั้นถูกแปะไว้ที่หน้าประตูหอใต้หล้าตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ทำเอารู้กันทั้งเมือง

เมื่อคืนเขาพึ่งให้เหลยถิงเอาไปให้หยุนถิง หรือว่าเป็นฝีมือหญิงอัปลักษณ์หยุนถิงนั่น?

น่าตายนัก รอข้ากลับมาคิดบัญชีกับหญิงอัปลักษณ์ผู้นั้นเสียก่อนเถอะ โม่ฉือหานตามคนจากวังไปที่พระราชวัง

เรือนอีหลัน หยุนถิงกับเยว่เอ๋อร์กำลังเก็บข้าวของ

“คุณหนู พวกเราจะกลับไปตระกูลหยุนจริงรึ?” เยว่เอ๋อร์ถามอย่างหวั่นใจ

“แล้วจะยังไงเล่า ตระกูลหยุนเป็นบ้านเดิมข้านะ ข้าต้องกลับไปอยู่แล้วสิ” หยุนถิงไม่ได้คิดอะไรมากเลย

“ไอ้โหย โดนหย่าร้างแล้วยังมีหน้ากลับไปตระกูลหยุนอีก กลัวว่าเจ้าอยากกลับไป ตระกูลหยุนก็ไม่กล้ารับเจ้ากลับน่ะสิ นี่เป็นการแตกหักกับท่านอ๋องอย่างเปิดเผย บัดนี้เรื่องที่เจ้าถูกท่านอ๋องหย่าร้างนั้นลือไปทั่วเมืองเซิ่งจิงแล้ว ทำเรื่องอับอายให้กับตระกูลเช่นนี้แล้วยังมีหน้าอยู่ต่อ หากข้าเป็นเจ้านะ ข้าจะหาบ่อน้ำบ่อหนึ่งมุดหัวเข้าไปจมน้ำตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย” น้ำเสียงเย้ยหยันเสียดแก้วหูเสียงหนึ่งลอยมา

หยุนถิงมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาด้วยสายตาเย็นเยียบ จากความทรงจำของร่างเดิม นี่คือโจวอีเม่ย ซึ่งเป็นพระชายารองของหลีอ๋อง

บุตรสาวรองเจ้ากรมมหาดไทย หน้าตาเย้ายวน ได้รับการโปรดปรานจากหลีอ๋องมาก เลยทำให้เย่อหยิ่งจองหอง ดื้อดึงเอาแต่ใจ

“เจ้าอย่าพูดซี้ซั้วนะ คุณหนูมิได้ทำให้ตระกูลหยุนอับอายเสียหน่อย” ถึงเยว่เอ๋อร์จะหวาดกลัวพระชายารองคนนี้ แต่ก็ยังทำใจกล้าแข็งขึงใส่

“สาวใช้ตัวน้อยอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพล่ามต่อหน้าข้า ข้าจะสั่งสอนเจ้า” โจวอีเม่ยยกฝ่ามือขึ้นซัดใส่

หยุนถิงสีหน้าเย็นเยียบดุจน้ำค้างแข็ง สายตาวาบผ่านประกายมาดร้ายและเย็นเยียบ เธอไม่ใช่หญิงโง่งมไร้สมองที่ทำอันใดมิเป็นคนนั้นอีกแล้ว

ผู้ที่รังแกเธอ ต้องเอาคืนเป็นร้อยเท่า

“เพี๊ยะ!” เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้น ไม่ใช่เยว่เอ๋อร์แต่เป็นโจวอีเม่ย

“อ๊า! นังหยุนถิง หญิงอัปลักษณ์อย่างเจ้ากล้าตบข้า ข้าจะฆ่าเจ้า” มีมีดสั้นขึ้นมาในมือโจวอีเม่ย พุ่งแทงไปที่หยุนถิง

มีดนี้เต็มไปด้วยความอาฆาต

ยังไงซะท่านอ๋องก็หย่าขาดกับนางแล้ว ตระกูลหยุนเองก็ไม่กล้ารับหญิงม่ายผัวหย่ากลับไป อีกอย่างตัวหยุนถิงเองก็โง่งมไร้สมองผู้หนึ่งเท่านั้น ดังนั้นโจวอีเม่ยเลยเหิมเกริมเช่นนี้

“คุณหนู ระวัง!” เยว่เอ๋อร์ร้องเสียงดัง

หยุนถิงเหล่มองโจวอีเม่ยอย่างไม่แคร์ “หาเรื่องตาย!” เห็นเพียงเธอสะบัดมือ ผงสีขาวก็พัดเข้าหาโจวอีเม่ย

“นังหยุนถิง เจ้าทำอะไรกับข้า?” โจวอีเม่ยถามอย่างตกใจ

“ก็แค่ผงยาที่ทำให้คนเจ็บปวดไม่สู้ตายและเสียโฉมเท่านั้น ไม่มีใบหน้านี้ข้าจะดูสิว่าหลีอ๋องยังจะโปรดปรานเจ้าอยู่หรือไม่”

“ไม่ ข้าไม่อยากเสียโฉม หยุนถิงเจ้ามันหญิงอัปลักษณ์ชั่วร้ายอำมหิต เจ้าต้องไม่ตายดีแน่ โอ๊ย หน้าข้า เจ็บปวดนัก” โจวอีเม่ยครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ความเจ็บปวดที่แสบร้อนบนแก้มประหนึ่งเหมือนโดนมีดกรีดเนื้อก็ไม่ปาน เจ็บจนอยากตาย และยังคันมาก นางอยากจะเกา แต่ก็กลัวจะเสียโฉมจริงๆ เลยได้แต่ทนไว้

“หยุนถิง ข้าสู้ตายกับเจ้าแล้ว” โจวอีเม่ยกรีดร้องพลางฝ่าเข้ามา