จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1

จวนหลีอ๋อง

“ท่านอ๋องท่านช่างร้ายนัก เบามือหน่อยสิเจ้าคะ” เสียงเย้ายวนอ่อนหวานของสตรีดังขึ้น

“พวกเจ้ามิใช่ชอบความร้ายของข้ารึ?” เสียงเย็นชาของบุรุษมีแววล้อเลียน

หยุนถิงรู้สึกว่าหนวกหูมาก จนทนไม่ไหว ถึงลืมตาขึ้น

สิ่งที่เข้าสู่สายตาคือเครื่องเรือนทำจากไม้หนานรูปแบบโบราณ ผ้าไหมสีแดงห้อยแขวนเต็มห้อง การตกแต่งในห้องหรูหรางดงามนัก รวมถึงเตียงที่อยู่ไม่ไกล มีผู้ชายคนหนึ่งถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้หญิงแต่งตัวเสื้อผ้าน้อยชิ้น พากันรุมแย่งให้เขารักใคร่ สถานการณ์ดูเละเทะจริงๆ

แถมบนตัวเธอยังใส่ชุดเจ้าสาวที่มีแค่ในยุคโบราณ

หยุนถิงงงเป็นไก่ตาแตกเลย

ตนเองอยู่วิจัยยาถอนพิษตัวใหม่ล่าสุดในห้องวิจัยแท้ๆ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

และคนพวกนี้คือใคร?

ในตอนนี้เอง มีความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอโจมตีเข้ามาในหัว ทำให้หยุนถิงปวดหัวแทบระเบิด

ที่แท้เจ้าของร่างนี้ก็ชื่อหยุนถิง ชื่อแซ่เดียวกับตน เป็นพระชายาของหลีอ๋อง ลูกสาวเมียเอกของเฉิงเซี่ยง หน้าตาอัปลักษณ์ เย่อหยิ่งจองหอง ดื้อดึงเอาแต่ใจ เป็นสตรีไร้แก่นสารที่เลื่องชื่อของเมืองหลวง เพราะว่าหลงรักหลีอ๋องโม่ฉือหาน ใช้ชีวิตบีบพ่อตนเองให้ยอมเข้าวังไปขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้

คืนนี้เป็นคืนสมรสของพวกเขา โม่ฉือหานพาหญิงนางโลมหลายคนมามีสัมพันธ์กันในห้องหอของพวกเขา นอกจากนี้แล้ว ยังเยาะเย้ยร่างเดิมว่า “ข้ายินดีจะรักใคร่หญิงนางโลม ก็ไม่ยอมแต่งงานกับพระชายาอัปลักษณ์!”

การเหยียดหยามแบบนี้ทำให้ร่างเดิมที่เย่อหยิ่งทระนงตกสิ้นหวังทุกข์ทรมาน พุ่งหัวชนมุมโต๊ะจนตาย จากนั้นตนก็ย้อนเวลามา ส่วนโม่ฉือหานกลับไม่สนใจความเป็นความตายของร่างเดิม บอกว่านางเสแสร้งแกล้งทำ ต่อให้นางตายไปจริงๆ เขาก็ไม่คิดจะชายตาแลนางสักนิด

หยุนถิงพึมพำคำที่หลีอ๋องพูดกับร่างเดิม อดยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาไม่ได้

หันไปเห็นของกินพวกพุทราแดงถั่วลิสงข้างๆ เธอลุกเดินเข้าไปหยิบพุทราแดงลูกหนึ่งยิงไปที่จุดชีพจรจุดหนึ่งของโม่ฉือหาน

โม่ฉือหานที่กำลังสนุกสนานพลันรู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่บางส่วนของร่างกาย เขาไม่ได้ใส่ใจ กลับบ้าคลั่งต่อ สุดท้ายก็มีสีหน้าสะท้านเยือก คิ้วขมวดน้อยๆ

“ท่านอ๋อง เป็นอะไรรึ?” สตรีเหล่านั้นถามอย่างห่วงใย

“ไสหัวไป!” โม่ฉือหานตะคอกดัง

สตรีเหล่านั้นตกใจกลัว รีบหยิบเสื้อผ้าวิ่งหนีไป

แววตาหยุนถิงฉายแววเย็นชาและเยาะหยันวาบผ่าน ดูสิว่าต่อไปเขาจะมีผู้หญิงอีกได้ไหม

จำต้องยอมรับจริงๆว่า โม่ฉือหานหล่อมาก ใบหน้าเด่นชัด หน้าตาทุ้มเข้ม คิ้วหนาดกดำ ดวงตาสุกสกาวดุจดวงดาว ต่อให้โกรธจัด ก็ไม่กระทบกระเทือนต่อความหรูหราและบ้าอำนาจของเขาเลยสักนิด

บุรุษงามอันดับหนึ่งของเมืองเซิ่งจิง น่าเสียดายที่เป็นบุรุษชั่วช้า

พอคิดถึงการกระทำของเขาที่ทำต่อร่างเดิม แววตาหยุนถิงมีประกายเย็นเยียบวาบผ่าน แกล้งเขยิบเข้าไปใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “ท่านอ๋อง พวกนางทำให้ท่านไม่พอใจใช่หรือไม่ เปลี่ยนเป็นข้าดีหรือไม่ ข้ารับรองจะรับใช้ท่านให้สบายๆ....”

“ไสหัวไปซะ เจ้าคู่ควรรึ!” โม่ฉือหานมองดูใบหน้าอัปลักษณ์ที่พลันชิดเข้ามา เขาผลักนางออกไปอย่างรังเกียจ

หยุนถิงโดนผลักตกพื้น เจ็บมาก แต่ใบหน้ากลับใสซื่อและเป็นห่วงเป็นใยต่อว่า “ท่านอ๋อง ท่านอย่ากริ้วสิ ข้าทำให้ท่านพึงพอใจได้นะ?”

“หุบปาก ชาตินี้ข้าไม่อยากเจอเจ้าอีก!” หลีอ๋องลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่เตียงมาใส่ จากนั้นออกไปโดยที่ไม่มองหยุนถิงที่พื้นเลยสักนิด

หยุนถิงมองตามแผ่นหลังหลีอ๋องอย่างเย็นชา แววตามีประกายสาแก่ใจและไม่แยแสวาบผ่าน

หลังจากโม่ฉือหานออกจากเรือน ก็โกรธจัด

เดิมยังดีๆอยู่ เหตุใดใช้การไม่ได้แล้วเล่า ต้องเป็นเพราะโดนหญิงอัปลักษณ์หยุนถิงทำเอาสำรอกแน่

แววตาโม่ฉือหานมีแววรำคาญและรังเกียจ เขาหยิบพู่กันและกระดาษมาเขียนหนังสือหย่าร้างหนึ่งฉบับ

“ใครก็ได้! เอาหนังสือหย่าร้างนี้ส่งไปให้หญิงอัปลักษณ์นั่น ให้นางไสหัวกลับไปจวนเฉิงเซี่ยงภายในสามวัน ไม่เช่นนั้นข้าไม่ถือสาจัดส่งซากศพหนึ่งกลับไป” โม่ฉือหานตะคอกอย่างโกรธจัด