จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 3

สตรีหลายคนนั้นสีหน้าซีดสลับเขียว ประหนึ่งกิ้งก่าก็ไม่ปาน มิต้องพูดเลยว่าน่าขันแค่ไหน

“พวกเจ้าทั้งหลาย พวกเราไป” หยุนถิงโอบซ้ายคนขวาคน พลางเดินเข้าไปข้างใน

สตรีคนอื่นรีบตามไป คุณหนูหยุนผู้นี้ใจป้ำกว่าบุรุษพวกนั้นเสียอีก วันนี้รวยแล้วพวกเรา

เยว่เอ๋อร์ที่อยู่ด้านหลังมองงง ทำไมนางไม่รู้มาก่อนว่าคุณหนูมีเงินมากขนาดนี้ พอเห็นคุณหนูโดนประคองเข้าไป เยว่เอ๋อร์กังวลมาก ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่สถานที่ดีอะไร แต่นางก็เป็นห่วงคุณหนู เลยตัดสินใจตามเข้าไป

ในห้องส่วนตัว หยุนถิงวางตั๋วเงินปึกนั้นลงบนโต๊ะ และให้แม่เล้าเรียกหญิงคณิกามาทั้งหมด ไม่ว่าจะเล่นพิณ ร้องเพลง เต้นรำ ป้อนเหล้าป้อนผลไม้ ดูสบายอารมณ์จริง

มิน่าคนโบราณชอบมาเดินหอคณิกา บริการนี้ไม่เลวเลย

เมื่อกี้ตอนออกจากจวนหลีอ๋อง ของประดับในห้องหยุนถิง พวกที่เอามาได้เธอก็จับยัดเข้าช่องว่างหมด แม้แต่ตั๋วเงินก็ยัดเข้าไปด้วย ถึงหลีอ๋องจะไม่ไยดีเธอ แต่ของพวกนั้นที่ประดับในห้องราคาไม่น้อยเลย หยุนถิงเลยไม่เกรงใจ

ช่องว่างติดตัวในยุคปัจจุบันของเธอก็ย้อนเวลาตามมาด้วย ไม่แค่เก็บของได้ ยังสร้างของ แบบก๊อบปี้เพลสได้อย่างแข็งแกร่งยิ่งอีกด้วย เงินและข้าวของที่อยู่ในนั้น อยากได้เท่าไหร่ก็กดก๊อบปี้ได้เลย มีเงินนี่มันรู้สึกดีจริงๆ

ห้องส่วนตัวเยื้องตรงข้าม

พอได้ยินเสียงร้องเพลงเต้นรำเฉลิมฉลองดังขั้นที่ชั้นสอง เสียงเฮฮาสรวลเสครึกครื้นไม่หยุด จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วน้อยๆว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“เรียนซื่อจื่อ หยุนถิงอยู่ในห้องส่วนตัวข้างๆ นางน่าจะเพราะโดนหลีอ๋องทำร้ายจิตใจ เลยมาดื่มเหล้าที่นี่” องครักษ์รั่วจิ่งรายงาน

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว หันไปก็เห็นห้องส่วนตัวที่อยู่เยื้องตรงข้าม

โดนหลีอ๋องหย่าร้างไม่เพียงไม่รู้สึกรู้สา ยังมาดื่มเหล้า กินเนื้อคำโตที่นี่ ซ้ายโอบขวาโอบ ดูอิสรเสรี สบายๆ เช่นนี้ นี่คือหยุนถิงที่เคยจะเป็นจะตายเพราะหลีอ๋องคนนั้นจริงรึ?

“ซื่อจื่อ พวกเราควรไปได้แล้ว” รั่วจิ่งเอ่ยเตือน

“ได้” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นเดินไปด้านนอก พอออกมา เหล่าสตรีด้านนอกห้องส่วนตัวพากันตกตะลึง

“สวรรค์ มีบุรุษรูปงามเช่นนี้ด้วย หน้าตาหล่อเหลานัก”

“ทำไมข้ารู้สึกว่าเขาดูหล่อเหลากว่าหลีอ๋อง อีกเล่า ใบหน้าเช่นนี้ ใจข้าแทบจะเต้นออกมานอกอกแล้ว”

“เขามองข้าแล้ว เขามองข้าแล้ว ตื่นเต้นนัก ข้าอยากโผหาเขานัก”

พอได้ยินเสียงร้องวี๊ดว้ายและชื่นชมของสตรีนอกห้องส่วนตัว หยุนถิงขมวดคิ้ว หรือมีผู้ชายที่หล่อเหลากว่าโม่ฉือหานจริงๆ เธอผลักสตรีข้างกายออก ลุกขึ้นเดินโอนเอียงออกจากห้องไป

สุดท้ายเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินมาทางเธอ ชุดขาวยิ่งกว่าหิมะ ไร้ซึ่งฝุ่นใดมากร้ำกราย ผมดำขลับส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ่งขาวใสมากขึ้น

คิ้วงามดุจภาพวาด สายตาเป็นประกาย กวาดมองซ้ายขวา มีเสน่ห์กระจายไปทุกทิศ

ในมือเขาถือพัดสีขาวอันหนึ่ง ดูสง่างามสูงส่ง รอบกายแผ่ซ่านกลิ่นอายความสูงส่งที่โดดเดี่ยวชนิดหนึ่งออกมา เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ต้องทำอะไร ก็เหมือนภาพวาดแล้ว

คุณชายตระกูลสูงงามดุจหยก ไร้ผู้เทียบเคียง

นี่เป็นสิ่งเดียวที่หยุนถิงนึกออกตอนนี้ ผู้ชายหล่อตรงหน้านี้หล่อเกินไปแล้ว ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันต้องฆ่าดาราและหนุ่มน้อยหน้าใสตายเรียบแน่

นี่มันหล่อกว่าโม่ฉือหานจมเลย หยุนถิงเต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม ก้าวพุ่งเข้าไปกอดจวินหย่วนโยวเอาไว้

“หนุ่มรูปงาม เจ้าหน้าตาดีนัก หากข้าจะต้องการเจ้า คิดเท่าไหร่กัน?”

หยุนถิงเข้ามาเร็วเกินไป จวินหย่วนโยวไม่คิดว่านางจะทำเช่นนี้ พอเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ที่กอดตนไว้ เขาก็ตกใจจนลืมผลักออก

และพอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนพากันตะลึง