จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 32

หยุนถิงซาบซึ้งใจมาก: “ซื่อจื่อดีมากจริงๆ”

จางเฉิงรีบรับเงินมา: “ขอบพระคุณจวินซื่อจื่อมาก ขอบพระคุณมาก”

“โฉนดและสัญญาทั้งหมดของฟาร์มเอามาให้หมด” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเย็นชา

“ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย” จางเฉิงรีบวิ่งไปที่บ้านหลังหนึ่ง ไม่นานก็เอากล่องกำมะหยี่ออกมา: “ของที่ซื่อจื่อต้องการอยู่ด้านในหมดแล้วขอรับ”

หลิงเฟิงรับมาแล้วเปิดออก ลองค้นดู: “ซื่อจื่อ ครบขอรับ”

“อืม”

“หากซื่อจื่อไม่มีปัญหาอันใดแล้ว ข้าน้อยขอตัวลาก่อนนะขอรับ” จางเฉิงเห็นจวินซื่อจื่อพยักหน้าแล้ว ก็รีบวิ่งออกไปทันที

เหล่าหลี่ตามมาดู ยังไม่รอเขาพูด หยุนถิงก็พูดขึ้นก่อนแล้วว่า: “เหล่าหลี่ พวกเจ้าทุกคนในนี้อยู่ต่อเลยนะ แบ่งงานเหมือนก่อนหน้านี้ ใครควรทำอะไร ต่อไปเจ้าเป็นหัวหน้าคุมงานนี้ นมวัวที่พวกเจ้ารีดมาทุกวันก็เก็บไว้ให้ดี ข้าจะสั่งให้คนในจวนซื่อจื่อมาเอาไป”

เหล่าหลี่กับทุกคนต่างก็คุกเข่าขอบคุณหยุนถิง: “ขอบพระคุณฮูหยิน ขอบพระคุณฮูหยินที่ให้พวกเราอยู่ต่อ”

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจไป รีบลุกขึ้นเถอะ ทุกคนได้เงินเดือนเท่าไหร่กันเหรอ?” หยุนถิงถาม

เหล่าหลี่ทำหน้าหดหู่: “เมื่อก่อนหัวหน้าจางตกลงว่าจะให้พวกเรา เดือนละครึ่งตำลึง พวกเราก็เลยมาทำงานที่นี่ แต่ตอนนี้ฟาร์มขายออกไม่ค่อยดี พวกเราไม่ได้เงินเดือนมาหลายเดือนแล้วล่ะ”

“ไม่เป็นไร ต่อไปฟาร์มนี้ข้าเป็นคนคุม ไม่มีทางเอาเปรียบทุกคนแน่นอน ข้าจะให้เงินทุกคนสิบตำลึงก่อน ถือเสียว่าเป็นของขวัญครั้งแรกที่เจอกัน ต่อไปทุกคนก็จะได้เดือนละสองตำลึง” หยุนถิงพูด

ทุกคนอึ้งกันหมด ตะลึงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

เงินสองตำลึงเป็นค่าใช้จ่ายครึ่งปีของชาวบ้านธรรมดาเลยนะ สำหรับคนที่ไม่ได้เงินเดือนมาหลายวันแล้ว จะไม่ตื่นเต้นได้ยังไงที่จะได้เงินสองตำลึงต่อเดือน

“ฮูหยิน ท่านให้พวกเราอยู่ต่อ พวกเราก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว พวกเรารับเงินไว้มากขนาดนั้นไม่ได้หรอก ท่านให้เงินพวกเราครึ่งตำลึงก็พอแล้ว” เหล่าหลี่รีบพูด

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจหรอก ถ้าต่อไปยุ่งขึ้นมา ถึงเวลาทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน ถือเสียว่าเป็นเงินค่าแรงแล้วกัน” หยุนถิงเอาเศษเงินออกมาจากกระเป๋าตัวเอง แล้วแจกจ่ายให้ทุกคน

ทุกคนดีใจกันมาก บ้างก็ร้องไห้ออกมา

จวินหย่วนโยวมองดูหยุนถิง เห็นใจราษฎร ไม่ถือตัว เข้าใจความลำบากของพวกเขา หยุนถิงที่ใจดีและใจกว้างขนาดนี้ เขาแปลกใจและรู้สึกชื่นชมมาก

แต่พอเห็นนางจ่ายเศษเงิน จวินหย่วนโยวก็ไม่พอใจ มองค้อนหลิงเฟิงด้วยสีหน้าเย็นชา: “ครั้งหน้าพกเศษเงินมาด้วยนะ”

“ขอรับ” หลิงเฟิงรับคำสั่ง การเอาเงินใหญ่ออกมา เป็นความผิดเขาเหรอ

หยุนถิงตั้งใจให้เหล่าหลี่สิบตำลึง: “กลับไปรักษาแม่ก่อน ถ้าหมอรักษาไม่ดี ก็ไปหาข้าที่จวนซื่อจื่อ ข้าพอรู้วิชาแพทย์บ้าง เจ้าไม่ต้องเกรงใจนะ”

เหล่าหลี่คุกเข่าลงอย่างซึ้งใจ: “ขอบพระคุณฮูหยินที่ช่วยชีวิต ข้าขอขอบคุณฮูหยินแทนท่านแม่ด้วย ขอบพระคุณมากขอรับ”

วินาทีนี้ เหล่าหลี่สาบานว่า ขอแค่ฮูหยินไม่ไล่เขา เขาก็จะทำงานให้ฮูหยินตลอดชีวิต

“อย่าคุกเข่าพร่ำเพรื่อสิ ข้าไม่ได้เคร่งขนาดนั้น ต่อไปเจ้ากับทุกคนมีอะไรก็บอกข้าได้เลยนะ ที่บ้านลำบากหรือมีคนในครอบครัวป่วยหนัก ถ้าข้าช่วยได้ ข้าจะช่วยเต็มที่เลย” หยุนถิงพยุงเขาขึ้นมา

ทุกคนซาบซึ้งใจมาก ต่างก็สาบานว่าจะรับใช้ฮูหยินตลอดไป

หยุนถิงให้เหล่าหลี่พาคนยกนมที่รีดเสร็จแล้วขึ้นรถม้า จากนั้นก็ถึงจากไปพร้อมกับพวกจวินหย่วนโยว

มีนมสิบถังได้ ภายในรถม้ามีนมเต็มไปหมด ขนาดที่นั่งก็แทบจะไม่มี หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเลยต้องนั่งบนถัง