จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 33

จวินหย่วนโยวชะงัก เห็นหยุนถิงที่จ้องมองร่างกายตัวเองตาไม่กะพริบ ใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวไปถึงใบหู

นางสำรวมหน่อยได้ไหม ผู้หญิงทั่วไปถ้าเห็นแบบนี้แล้วก็ต้องกลับหลังหัน หรือไม่ก็เขินจนเดินหนีไป แต่ดูนางสิ กลับมองตาค้าง

แต่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายวัน จวินหย่วนโยวก็รู้ว่าหยุนถิงไม่เหมือนคนทั่วไป

“เจ้ามาได้ยังไง?”

“ข้ามาส่งชานมให้ซื่อจื่อไง เพิ่งต้มเสร็จแล้ว ลองชิมดูสิ” หยุนถิงยกไป

“ได้”

รั่วจิ่งรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซื่อจื่อ จวินหย่วนโยวสวมชุดน้ำเงิน เข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาที่เย็นชาจนไร้เยื่อใส

หยุนถิงมองตาค้าง เจ้าหมอนี่หล่อไม่พอ ถ้าอยู่ในโลกปัจจุบัน นั่นเป็นถึงสามีแห่งชาติเชียวนะ ใช้ประโยชน์จากหน้าหาเงินเลยก็ว่าได้ แค่ได้ดูก็สบายตาแล้ว

รั่วจิ่งที่อยู่ข้างๆเห็นฮูหยินจ้องมองซื่อจื่อแบบนี้ ก็รู้สึกเขินจนต้องถอยออกไปก่อน

จวินหย่วนโยวรับถ้วยมาแล้วชิมดู

“ซื่อจื่อ รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนถิงถาม

“รสชาติเป็นเอกลักษณ์ เข้มข้น กลิ่นชากลบกลิ่นคาวของนม และยังมีความหวานด้วย รสชาตินี้พิเศษมากจริงๆ” จวินหย่วนโยวเอ่ยชม

“งั้นซื่อจื่อคิดว่าจะขายในโรงเตี๊ยมของได้หรือเปล่า?” นี่เป็นประเด็นที่หยุนถิงสนใจที่สุด

“ได้สิ ดีกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะ”

“จริงเหรอ ดีจังเลย ขอบคุณซื่อจื่อมาก” หยุนถิงดีใจจนโผล่เข้ากอดเขาไว้

ชานมที่อยู่ในมือจวินหย่วนโยวเกือบกระเด็นลงพื้น เห็นนางดีใจขนาดนี้ จวินหย่วนโยวก็ดีใจ

หยุนถิงกอดเขาไม่นานก็ปล่อยออก: “ซื่อจื่อ ข้าไปทำชานมนะ ตอนเย็นคนที่มากินข้าวที่โรงเตี๊ยมก็มีเยอะ ไม่แน่ ทุกคนอาจจะชอบก็ได้นะ”

มองดูนางรีบวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน จวินหย่วนโยวก็หัวเราะอย่างเหนื่อยใจ แล้วเดินตามออกไป

หลังครัว มีคนเบียดกันแน่นไปหมด ทุกคนต่างก็กำลังชิมชานมที่หยุนถิงทำ ขนาดองครักษ์เงามังกรยังดื่มเลย

“ฮูหยินทำชานมนี้ได้อร่อยมากจริงๆ ข้าไม่เคยดื่มชานมที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน” ข้ารับใช้คนหนึ่งพูด

“นั่นสิ ข้าก็ไม่คิดว่าฮูหยินจะมีฝีมือเช่นนี้” พ่อบ้านเอ่ยชม

“พวกเจ้าไม่เรียกกันเลยนะ ไม่เก็บไว้ให้ข้าหน่อย ข้าได้ดื่มแค่ก้นหม้อ” รั่วจิ่งบ่น

เขารับใช้ซื่อจื่อเสร็จ อยากจะมาชิมชานมดู แต่สุดท้ายทุกคนกลับตักไปดื่มจนหมด มองไปยังหม้อก็เหลือแค่ก้นหม้อแล้ว

“เจ้าต้องโทษหลงเอ้อนะ เขาดื่มเยอะที่สุด ดื่มไปตั้งสามถ้วย” หลิงเฟิงเบะปาก

หลงเอ้อสะอึก พูดอย่างพึงพอใจว่า: “วันๆข้าเอาแต่ปกป้องพวกเจ้าอยู่บนหลังคา ข้าก็เหนื่อยเป็นนะ ดื่มเยอะหน่อยจะเป็นอะไรไป?”

หยุนถิงกลับมาได้ยินที่ทุกคนพูดพอดี ก็พอใจกับผลลัพธ์มาก: “ถ้าทุกคนชอบ ต่อไปข้าจะทำทุกวันเลยนะ”

ทุกคนหันไปมองก็รู้สึกดีใจมาก ต่างก็ชื่นชมฝีมือของฮูหยิน

“เมื่อกี้ข้าบอกกับซื่อจื่อแล้ว เขาอนุญาตให้วางขายในโรงเตี๊ยม ดังนั้นวันนี้พวกเราต้มเยอะๆแล้วส่งไปให้โรงเตี๊ยมนะ พวกเจ้ามาเรียนกับข้าสิ เดี๋ยวต่อไปจะได้ต้มกินเอง” หยุนถิงพูด

จวินหย่วนโยวเองก็ไม่ทันสังเกต เขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ไม่นาน หยุนถิงก็ต้มชานมหม้อใหญ่เสร็จ แล้วตักชานมลงถัง: “ซื่อจื่อ ให้คนส่งไปที่โรงเตี๊ยมได้เลย คนที่ไปกินข้าวทุกคน ได้ดื่มคนละแก้วไม่คิดเงิน ยังไม่ขาย”

ยังไม่รอจวินหย่วนโยวพูด พ่อบ้านก็รู้สึกปวดใจ: “ฮูหยิน ชานมที่อร่อยขนาดนี้ไม่เก็บเงินเหรอ?”

“ไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบทดลองของใหม่ ถ้าตอนแรกเก็บเงินเลย พวกเขาไม่เคยดื่มก็จะไม่ซื้อและสงสัย แต่ถ้าให้ดื่มโดยไม่เก็บเงิน ทุกคนก็อยากลองชิมกันทั้งนั้น รอพวกเขาได้ชิมแล้วรู้ว่าอร่อย ก็ถึงอยากซื้อไง” หยุนถิงอธิบาย

“ฮูหยินฉลาดจริงๆ ข้าน้อยนับถือจากใจจริง” พ่อบ้านรีบให้คนส่งไป

จากนั้นหยุนถิงก็ให้ทุกคนต้มเอง นางมองข้างๆ รับผิดชอบปรุงรสชาติ

ชานมที่ต้มเสร็จแล้วถูกส่งออกไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงชานมสิบกว่าถังก็ถูกส่งกลับมา เหลือแค่หม้อสุดท้าย

“หม้อนี้ต้มเสร็จ พวกเราเก็บไว้กินเองนะ” หยุนถิงพูดจบ ทุกคนก็ดีใจกันมาก

มองดูหยุนถิงที่เข้ากับข้ารับใช้ได้ จวินหย่วนโยวก็ยิ่งชื่นชอบไปกันใหญ่

นางเป็นบุตรีในภรรยาเอกของจวนเฉิงเซี่ยง เกิดมาส่งสูง แต่กลับไม่ถือตัวเลย สามารถเข้ากับข้ารับใช้และเป็นมิตรกับพวกเขาได้ ยากมากที่จะเจอแบบนี้ โม่ฉือหานตาบอดจริงๆ

ข้ารับใช้เข้ามารายงาน: “ซื่อจื่อไม่ได้การแล้ว องค์ชายสี่บุกมา บอกว่าจะมาคิดบัญชีกับท่าน พวกเราขวางยังไงก็ขวางไม่อยู่ขอรับ”

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา: “ไล่เขาไป”

“ขอรับ!” ข้ารับใช้รีบไปจัดการทันที

จากนั้นหยุนถิงก็ได้ยินมีคนตะโกนด่าเสียงดัง: “จวินหย่วนโยวเจ้ามันสมควรตาย เก่งจริงก็ออกมาสิ หลบอยู่ในบ้านเป็นเต่าหัวหดหรือไง เจ้ามันขี้ขลาด จวินหย่วนโยวเจ้ามันชาติชั่ว กล้าเหยียดหยามข้า ถ้าเจ้าไม่ออกมา ข้าจะด่าให้ถึงเช้าเลย”