จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 34

หยุนถิงหยุดงานในครัวแล้วเดินออกไป มองไปยังจวินหย่วนโยว: “ซื่อจื่อ องค์ชายสี่มาคิดบัญชีเหรอ?”

“ไม่ต้องสนใจหรอก หิวแล้วสินะ อาหารเย็นทำเสร็จแล้ว พวกเราไปกินกันเถอะ” จวินหย่วนโยวพูดอย่างเป็นห่วง

“ได้เลย”

หยุนถิงเดินตามจวินหย่วนโยวไปที่ห้องโถง มองดูอาหารอันโอชะที่วางอยู่บนโต๊ะ: “ซื่อจื่อ เจ้าให้คนทำอาหารเมื่อไหร่กัน?”

“อาหารพวกนี้ส่งมาจากโรงเตี๊ยมของข้า คืนนี้ออกไปกินก็คงดึกมากเกินไป ก็เลยให้พวกเขาส่งมา เข้ามาชิมก่อนสิ” จวินหย่วนโยวตอบ

“ซื่อจื่อใส่ใจจริงๆ” หยุนถิงรีบไปล้างมือ

จวินหย่วนโยวยิ้มกว้าง แล้วตามไปนั่ง หยิบตะเกียบกลางขึ้นมาแล้วคีบอาหารให้หยุนถิง

นางคีบขึ้นมากิน: “รสชาติไม่เลวเลย”

หยุนถิงชิมอาหารทุกจาน แล้วเอ่ยชมไม่หยุด เริ่มกินอาหารประเภทเนื้อ นางเป็นพวกไม่มีเนื้อคืออยู่ไม่ได้

จวินหย่วนโยวเห็นนางกินเนื้อเยอะมาก หยิบตะเกียบกลางแล้วคีบผักให้นาง: “กินแต่เนื้อจะไม่ย่อยเอานะ”

“แต่ว่าซื่อจื่อ ข้าชอบกินเนื้อนี่” หยุนถิงตอบ แล้วมองไปยังจวินหย่วนโยวที่อยู่ตรงข้าม จ้องเขม็งเขาอย่างไม่เกรงกลัว พูดเหมือนมีนัยยะอื่นแฝงอยู่

จวินหย่วนโยวถูกนางมองจนรู้สึกกระอักกระอ่วน ทำไมนางพูดจาให้ชวนคิดตลอดเลย

“อย่ามองข้า รีบกินข้าว”

“ซื่อจื่อหน้าตาดีขนาดนี้ น่าลิ้มรสมากเลยนะ” หยุนถิงเอ่ยชม

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไม่ต้องกินแล้ว ให้คนเอาอาหารลงไปให้หมดเลย” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“อย่าสิซื่อจื่อ ข้าไม่มองแล้ว” หยุนถิงหยิบขาหมูขึ้นมาแทะกิน รสชาตินั้นดีมากจริงๆ

มองดูนางกินอย่างไม่สนใจใคร ปากมีน้ำซุปเปื้อนหมด จวินหย่วนโยวก็หัวเราะอย่างเหนื่อยใจ แล้วเขาก็กินอาหารตาม

อาหารมื้อนี้ หยุนถิงกินอร่อยมาก หลังจากกินอิ่มแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงด่าขององค์ชายสี่แล้ว: “ซื่อจื่อ องค์ชายสี่ไปแล้วเหรอ?”

“ตอบฮูหยิน องค์ชายสี่ด่าเหนื่อยแล้ว นั่งพักอยู่หน้าประตูจวนซื่อจื่อ บอกว่าพักก่อนเดี๋ยวค่อยด่าต่อ” พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆตอบ

หยุนถิงเลิกคิ้วขึ้น: “พ่อบ้าน รบกวนช่วยยกชานมไปให้องค์ชายสี่หน่อยสิ”

“ขอรับ” ครั้งนี้พ่อบ้านไม่ได้มองซื่อจื่อเจ้านายตัวเองเลย แล้วรีบไปจัดการทันที

ซื่อจื่อรักฮูหยินขนาดนี้ แถมยังตักอาหารให้นางกับมืออีก เห็นได้ชัดว่าฮูหยินสำคัญต่อเขามาก ดูแล้วต่อไปเรื่องในจวนซื่อจื่อคงต้องให้ฮูหยินตัดสินใจแล้วล่ะ

“ทำไมถึงต้องให้ชานมองค์ชายสี่ด้วย?” จวินหย่วนโยวถามด้วยสีหน้าเย็นชา

“ซื่อจื่อ นี่ท่านกำลังหึงเหรอ?”

จวินหย่วนโยวสีหน้าแย่ลง: “ข้าแค่รู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับการดื่มชานมที่เจ้าทำ”

“ซื่อจื่อวางใจได้ ข้าไม่ให้เขาดื่มเปล่าๆหรอก”

จวินหย่วนโยวมองดูท่าทางที่เจ้าเล่ห์ของนาง ก็รู้ว่านางจะต้องคิดทำอะไรแน่ ก็เลยไม่พูดอะไรต่อ

หน้าประตู องค์ชายสี่ด่าจนเหนื่อยและคอแหบหมดแล้ว แต่ยิ่งด่าก็ยิ่งโมโห องค์ชายสี่โมโหจนนั่งลงที่หน้าประตูจวนซื่อจื่อ

ถ้าไม่ใช่เพราะมีองครักษ์เงามังกรอยู่ องค์ชายสี่คงบุกเข้าไปนานแล้ว แต่เขาสู้กับองครักษ์เงามังกรไม่ได้ มองไปยังหลงเอ้อที่ยืนอยู่ข้างๆ องค์ชายสี่ก็อึดอัดไม่ไหว

เขาไม่เชื่อว่า จวินหย่วนโยวจะไม่ออกจากบ้านเลย

จากนั้นประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออกจากด้านใน องค์ชายสี่ตกใจแล้วมองไปยังดูถูก: “จวินหย่วนโยวโดนข้าด่าจนทนไม่ไหวแล้วสินะ ให้เจ้ามารับข้าเข้าไปใช่ไหม?”