จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1024

“น้องถิง น้องถิง!” ด้านนอกลาน เสียงที่ตื่นเต้นดีใจดังมา คนยังมาไม่ถึงเสียงก็มาถึงก่อนแล้ว

จากนั้นหยุนถิงก็เห็นบ่าวรับใช้ชายพาคนเข้ามาด้วยหลายคน คนผู้นั้นก็คือฮวาเชียนจั่น และด้านหลังของเขามีจิ่งไป๋กับม่อเซิงติดตามอยู่

“ซื่อจื่อเฟย เรากลับมาแล้ว” จิ่งไป๋กับม่อเซิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

หยุนถิงยินดีอย่างยิ่ง เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของฮวาเชียนจั่นเต็มไปด้วยความได้ใจทันที “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเห็นข้ามา ต้องตื่นเต้นแน่นอน......”

คำพูดยังไม่ทันจะได้พูดจบ ก็เห็นหยุนถิงเดินผ่านตัวเอง มุ่งตรงไปยังด้านหลังของตัวเอง ฮวาเชียนจั่นรู้สึกกระดากอายอย่างมาก

“ม่อเซิง จิ่งไป๋พวกเจ้ากลับมาช่างดีจริงๆ รีบมาให้ข้าดูหน่อยเร็ว พวกเจ้าดูสูงขึ้นมาไม่น้อย อ้วนและคล้ำลงไปมาก” หยุนถิงเอ่ยปากด้วยความตื่นเต้น

“ซื่อจื่อเฟย พวกเราสบายดี การขนส่งทางทะเลกับการขนส่งสินค้าของเมืองหวงกับเมืองฉือค่อนข้างคล่องตัวมากแล้ว บรรดาชาวบ้านเองก็ชำนาญกันมากแล้ว ดังนั้นเราก็เลยกลับมา” จิ่งไป๋ตอบ

จิ่งไป๋กับม่อเซิงเคยออกจากเขตทะเลนิรนามครั้งหนึ่ง หลังจากกลับมาหยุนถิงก็ให้ภารกิจใหม่กับพวกเขา ตอนนี้ทั้งสองคนเสร็จสิ้นภารกิจแล้วดังนั้นถึงได้กลับมา

“อ๋องเก้าก็กลับแคว้นเป่ยลี่แล้ว แต่ว่าชางหยุนสี่ยังอยู่ที่นั่น” ม่อเซิงเล่าสถานการณ์ของเขตทะเลนิรนามออกมาโดยสังเขป

“พวกเจ้ากลับมาก็ดีแล้ว ทำได้ดีมาก คืนนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเจ้าเป็นอย่างดี” หยุนถิงตบไหล่ของทั้งสองคน กล่าวด้วยความปลื้มใจ

“น้องถิง เจ้าสนใจแต่พวกเขาไม่สนใจข้า เหมาะสมหรือ?” ฮวาเชียนจั่นกล่าวด้วยความน้อยใจ

มองดูท่าทางปัญญาอ่อนของเขา หยุนถิงกลอกตามองบน “เจ้าสามารถเทียบกับพวกเขาได้หรือ พวกเขาคือน้องชายแท้ๆของข้า คนในครอบครัวของข้า และเจ้าเป็นเพียงคนนอกเท่านั้น ข้าเคยแล้วว่าต่อไปห้ามเรียกข้าว่าน้องถิงอีก หากยังมานับญาติมั่วซั่วอีกข้าจะให้คนโยนเจ้าออกไปจากจวนซื่อจื่อ!”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้จิ่งไป๋กับม่อเซิงประทับใจอย่างยิ่ง

ฮวาเชียนจั่นกล่าวด้วยความน้อยใจอย่างยิ่ง “ล้อเล่นหน่อยเดียวเจ้าต้องทำขนาดนี้เลยหรือ ครั้งนี้ข้ามาเพื่อส่งเงินให้เจ้าเชียวนะ หากเจ้ายังทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆของข้าอีก ข้าก็จะไม่ให้เงินน้อยๆเจ้าแล้ว”

หยุนถิงถีบเข้ามาโดยตรง “อายุเท่าไหร่แล้ว พูดจาให้มันดีๆ”

“พี่จิ่งไป๋ พี่ม่อเซิงพวกท่านกลับมาแล้ว ข้าคิดถึงพวกท่านจังเลย!” เสียงที่ไร้เดียงสาสองเสียงดังมา จวินเสี่ยวเทียนวิ่งเหยาะๆเข้ามา

“ข้าก็คิดถึงพวกท่าน” จวินเสี่ยวเหยียนไล่ตามมา

เด็กน้อยสองคนกอดเอาไว้คนละคน โห่ร้องด้วยความดีใจอย่างมาก

“เสี่ยวเทียน ข้าก็คิดถึงเจ้า สูงขึ้นมาไม่น้อยเลยนี่นา” จิ่งไป๋กล่าวด้วยความดีใจ

“เสี่ยวเหยียนสวยขึ้นอีกแล้ว น่ารักจริงๆ เรานำของเล่นกระจุกกระจิกกลับมาให้พวกเจ้ามากมายเลย” ม่อเซิงหันหลังไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่แบกอยู่ด้านหลังทันที

“รีบให้ข้าดูหน่อยเร็ว” จวินเสี่ยวเหยียนถามด้วยความดีใจ

ม่อเซิงเปิดออกทันที ด้านในล้วนเป็นของกระจุกกระจิกที่เป็นเอกลักษณ์ของเขตทะเลนิรนามทั้งนั้น ก่อนหน้านี้หยุนถิงก็นำกลับมาบ้างเล็กน้อย แต่ว่าถูกเจ้าเด็กน้อยสองคนเล่นเสียไปนานแล้ว เวลานี้เห็นของเล่นมากมายขนาดนี้ จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนดีใจจนหุบปากไม่ลงเลย

“ว้าว กำไลเปลือกหอยอันนี้สวยจริงๆ ข้าจะใส่มัน แล้วก็ยังมีสร้อยคอเส้นนี้อีก กระดิ่งลมข้าจะแขวนเอาไว้ในห้อง......” ขณะที่จวินเสี่ยวเหยียนใส่ให้กับตัวเอง ก็หยิบอย่างเต็มที่ไปด้วย

“มีดสั้นหอยสังข์กับการประดับประดาด้วยปลาดาวอันนี้ข้าชอบมากเลย ขอบคุณพี่ชายทั้งสองท่านมาก” จวินเสี่ยวเทียนก็หยิบขึ้นมาทันทีเช่นกัน

ความเร็วนั่นเร็วจนเหมือนกับเจ้าเด็กน้อยสองคนกำลังแข่งขันกัน กลัวว่าตัวเองหยิบช้าไปก็จะถูกอีกคนหยิบไป

“พวกเจ้าระวังหน่อย ยังมีอีกมากมาย นี่เป็นเพียงกระเป๋าที่ข้าแบกเอาไว้เท่านั้น ข้างนอกยังมีอีกหนึ่งคันรถม้า” ม่อเซิงอธิยายด้วยรอยยิ้ม

“หนึ่งคันรถม้า รีบพาข้าไปดูเร็ว” จวินเสี่ยวเหยียนจูงมือของม่อเซิงก็จากไป