จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 105

คราวนี้สีหน้านางจ้าวดำทะมึนทันที ไม่น่าดูยิ่ง หยุนถิงช่างน่าตายนัก กัดไม่ปล่อยเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ติดที่ซื่อจื่ออยู่ด้วย ถึงในใจนางจะไม่ยินดีเพียงไรก็ไม่กล้าบังอาจ

“ถิงเอ๋อร์ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้จะรบกวนนายท่านได้อย่างไร นานๆเจ้ากับซื่อจื่อจะกลับมาสักครั้ง ตอนกลางวันเจ้าดื่มไปไม่น้อย กลับไปพักผ่อนเสียเถอะ รอนายท่านตื่นแล้วข้าจะส่งคนไปบอกเจ้า” นางจ้าวพูดอย่างยิ้มละไม

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นลำบากท่านแม่แล้ว จริงสิท่านแม่ เรือนของซูอี๋เหนียงต่อไปมิต้องจัดวางของอะไรแล้วนะ หากต้องการให้น้องสามไปรับเองก็ได้แล้ว” หยุนถิงยิ้มบอก

“ได้ ถิงเอ๋อร์พูดถูกต้องแล้ว”

“คนอย่างซูอี๋เหนียงน่ะขี้กลัว และไม่ได้มีความคิดเหิมเกริมอะไร ยิ่งไม่เคยคิดจะมีอำนาจควบคุมบ้าน แค่อยากอยู่อย่างปกติสุข ยังไงนางก็เป็นคนเก่าคนแก่ข้างกายท่านแม่ของข้า ตอนเด็กดีกับข้าไม่น้อย ดังนั้นข้าไม่อาจไม่สนใจยามนางเกิดเรื่องได้

หากซูอี๋เหนียงอยู่ดี จวนตระกูลหยุนแห่งนี้ก็จะดี หากนางกับน้องสามไม่ดี จวนตระกูลหยุนก็อย่าหมายจะสงบสุข น้องรองกับน้องหกเองก็เป็นน้องชายน้องสาวข้า ต่อไปข้าจะให้ซื่อจื่อคอยดูแลพวกเขาด้วยเช่นกัน” หยุนถิงพูดเนิบช้าขึ้น

“แล้วแต่ฮูหยินเถอะ” จวินหย่วนโยวพูดเสริมออกมา

พอนางจ้าวได้ยิน ก็สีหน้าซีดเผือดทันที ความสงบนิ่งเมื่อครู่หายวับไปไม่เหลือ นางตกใจจนแทบทรุดลงพื้น โชคดีที่มามาข้างกายพยุงนางไว้ทัน

“ฮูหยิน ท่านมิเป็นไรใช่หรือไม่?” มามาถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถิงเอ๋อร์เอาใจใส่หยุนหลิงกับเจ้าหกเช่นนี้ ข้าดีใจนัก เจ้าวางใจเถอะ ต่อไปจวนตระกูลหยุนต้องครอบครัวปรองดองกันแน่” นางจ้าวรีบยิ้มละไมบอก

“เช่นนี้ดีนัก ข้ากับซื่อจื่อไม่รบกวนท่านแม่พักผ่อนแล้ว รบกวนท่านบอกท่านพ่อด้วย วันหลังข้าจะกลับมาเยี่ยมเขาใหม่ วันนี้ขอตัวกลับก่อนล่ะ” หยุนถิงหมุนตัวเดินออกไป จวินหย่วนโยวรีบตามทันที

นางจ้าวถึงลอบถอนหายใจโล่งอก และนำคนไปส่งพวกเขาออกจากจวนด้วยตัวเอง

จวบจนรถม้าของจวนซื่อจื่อไปไกลแล้วและหายวับไปจากมุมถนน ดวงตานางจ้าวถึงมีประกายเคียดแค้นและมาดร้ายวาบผ่าน

หยุนถิงน่าตายนัก กล้าข่มขู่ตนต่อหน้า แค้นนัก เป็นเพราะนังแพศยาซูอี๋เหนียงแท้ๆ นางไม่มีทางปล่อยสองแม่ลูกนั่นไว้แน่

บนรถม้า

จวินหย่วนโยวมองหน้าหยุนถิง “เจ้าเชื่อว่านางจ้าวนั่จะว่าง่ายเชื่อฟังจริงรึ?”

“ไม่เชื่อแน่นอนอยู่แล้ว แต่ข้ามีไม้ตายอีก คนจิตใจชั่วร้ายอย่างนางนั้นหากไม่สั่งสอนเสียบ้าง ไม่มีทางเชื่อฟังแน่ ดังนั้นต้องรบกวนซื่อจื่อแล้วล่ะ” หยุนถิงยิ้มทะเล้นบอก

“จะให้ข้าทำอะไร บอกมาได้เลย” จวินหย่วนโยวพูดอย่างรักใคร่

“ลูกน้องซื่อจื่อมีสตรีที่เป็นวรยุทธ์หรือไม่ เดิมข้าอยากส่งองครักษ์ใปให้ซูอี๋เหนียงสักสองคน แต่พอคิดว่าน้องสามเป็นสตรี ยังมิได้ออกเรือนดูจะไม่สะดวกเท่าไหร่ ดังนั้นสตรีดีที่สุด พอเป็นวรยุทธ์บ้างก็พอ ไม่ต้องเก่งกาจมาก ขอเพียงสะกดนางจ้าวได้ก็พอ” หยุนถิงถาม

“แน่นอนว่ามี เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”

“ซื่อจื่อท่านช่างดียิ่ง พรุ่งนี้ท่านให้หลิงเฟิงไปเชิญหยุนเสี่ยวลิ่วมาเป็นแขกที่จวนซื่อจื่อนะ ไม่ต้องสั่งสอนเขา รับรองเขาให้กินดีอยู่ดีก็พอ หากไม่ใช่นางจ้าวมาด้วยตัวเอง ห้ามปล่อยคน บอกว่าพี่สาวเช่นข้าคิดถึงน้องชายก็พอแล้ว” หยุนถิงพูดต่อไป

“เจ้านี่ช่างทะเล้นเสียจริง” จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างเอ็นดู

หยุนเสี่ยวลิ่วเป็นลูกชายของนางจ้าว ดั่งชีวิต จับตัวหยุนเสี่ยวลิ่วก็เท่ากับจับคอหอยนางจ้าวไว้

“ซื่อจื่อ จัดการนางจ้าวเสร็จ ข้ายังต้องเตรียมของบางอย่าง อีกสักสองวันพวกเราไปสระน้ำกันนะ” หยุนถิงมองมา

จวินหย่วนโยวพยักหน้า “ไม่ต้องรีบ เจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วค่อยไปก็ได้”

รอจนพวกเขากลับไปที่จวนซื่อจื่อ พอเข้าไปก็เห็นท่านลั่วนั่งถลึงตามองสองคนที่พึ่งเข้ามาอย่างเดือดดาลงอนหนักอยู่บนเก้าอี้ในห้องรับรอง

ไม่พูดไม่จา ไม่ขยับ ดวงตาคู่นั้นกลับเหมือนจะพ่นไฟได้