จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1057

ภายในกระโจม หยุนไห่เทียนนั่งอยู่ด้านใน ในมือถือกระบี่ยาวที่เขาใช้ประจำในยามปกติ กำลังมองไปทางคนที่เดินเข้ามาอย่างเย็นชา

“หยุนไห่เทียน เจ้ายังไม่ตายจริงๆ!” ป๋อจิ้งกล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“เจ้าเป็นใคร?” หยุนไห่เทียนมองมาด้วยสายตาเย็นชา

“ข้าก็คือคนที่จะมาเอาชีวิตเจ้า เอาชีวิตมา!” ป๋อจิ้งคำรามด้วยความโกรธ โจมตีไปทางหยุนไห่เทียนทันที

หยุนไห่เทียนชักกระบี่ออกมา ต่อสู้กับป๋อจิ้งทันที

ทุกกระบวนท่าของป๋อจิ้งหมายจะเอาชีวิต โหดเหี้ยมอย่างมาก โจมตีจุดสำคัญ ไม่ให้โอกาสหยุนไห่เทียนโต้กลับเลยแม้แต่น้อย

แต่หยุนไห่เทียนเป็นแม่ทัพหยุนแห่งแคว้นต้าเยียน ผ่านประสบการณ์การรบมาอย่างโชกโชน ทักษะการต่อสู้ย่อมไม่ด้อยอยู่แล้ว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปมาหลายสิบกระบวนท่า

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละนิด สุดท้ายป๋อจิ้งก็เสียเปรียบ หนึ่งกระบี่ของหยุนไห่เทียนฟันเข้ามาอย่างแรง ป๋อจิ้งหลบหลีกไม่ทัน ถูกฟันที่ไหล่หนึ่งแผล เขาเจ็บจนขมวดคิ้วขึ้นมา

ป๋อจิ้งจ้องมองไปทางหยุนไห่เทียนด้วยความโกรธแค้น โบกแขนเสื้อกะทันหัน โปรยผงยาสีขาวหนึ่งกำมือออกมา หยุนไห่เทียนปิดปากและจมูกโดยสัญชาตญาณ มีดสั้นที่อยู่ในมือของป๋อจิ้งแทงเข้ามาอย่างแรง

ถึงแม้หยุนไห่เทียนจะหลบออกไป แต่ก็ยังช้าไปเล็กน้อย แขนถูกบาดเป็นแผล เลือดสีแดงสดไหลออกมา

ด้านนอกกระโจม คนผู้หนึ่งเข้ามาใกล้เงียบๆ มองดูการต่อสู้ของทั้งสองคนที่อยู่ข้างใน สายตาเย็นชาโหดเหี้ยม มองหาโอกาสเหมาะ ทันใดนั้นก็ใช้อาวุธลับยิงไปทางหยุนไห่เทียนที่อยู่ข้างใน

หยุนไห่เทียนจดจ่ออยู่กับการต่อสู้กับป๋อจิ้ง ไหนเลยจะคิดว่ามีคนลอบโจมตีจากด้านนอก เขารู้สึกเพียงเจ็บที่แผ่นหลัง ราวกับถูกเข็มทิ่มแทง ไม่มีเวลาคิดมากต่อสู้กับป๋อจิ้งขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงแต่ว่าไม่กี่กระบวนท่าผ่านไป จู่ๆหยุนไห่เทียนก็รู้สึกอ่อนล้า วิงเวียนศีรษะ คนทั้งคนยืนไม่มั่นคง เขารีบใช้กระบี่ยาวยันพื้นเอาไว้ บังคับตัวเองให้ยืนมั่นคง

“บัดซบ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เห็นเขาเป็นเช่นนี้ ป๋อจิ้งยืนตัวตรงขึ้นมา บนใบหน้าเต็มไปด้วยการบรรลุเป้าหมาย “เจ้าถูกพิษของข้าแล้ว หยุนไห่เทียนเจ้าตายซะเถอะ!”

“เหตุใดเจ้าต้องฆ่าข้าด้วย เจ้าใช้ฉีเทียนเจียววางแผนสร้างความขัดแย้งที่ชายแดนระหว่างสองแคว้น และจงใจกักตัวหลีอ๋องเพื่อล่อให้ข้ามา ทำให้มันยุ่งยากซับซ้อนเช่นนี้ ถึงแม้ต้องตายก็ต้องให้ข้าตายด้วยความกระจ่างใช่ไหม?” หยุนไห่เทียนอดกลั้นต่อความทรมานกล่าวถามออกมา

ใบหน้าของป๋อจิ้งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ตอนนั้นสี่แคว้นเกิดความวุ่นวายจากภัยสงคราม แคว้นต้าเยียนกับแคว้นเทียนจิ่วสู้รบกัน เวลานั้นท่านพ่อกับพี่ใหญ่ของข้าล้วนเข้าร่วมกองทัพทั้งคู่

เพราะข้ายังเด็ก ท่านพ่อไม่ให้ข้าไปสนามรบ แต่ข้าก็ยังแอบตามไปอยู่ดี แต่แล้วศึกการต่อสู้ระหว่างแคว้นเทียนจิ่วกับแคว้นต้าเยียนในครั้งนั้น ข้าเห็นท่านพ่อกับพี่ใหญ่ถูกเจ้าสังหารกับตาตัวเอง

ตอนนั้นข้าแทบอยากจะแล่เนื้อเฉือนหนังเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้น แต่ข้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ข้าต้องทนดูท่านพ่อกับพี่ใหญ่ตายอย่างอนาถ แต่กลับทำอะไรไม่ได้

ตอนนั้นข้าเกลียดตัวเองมากจริงๆ เจ้าอายุมากกว่าข้าไม่กี่ปีแท้ๆ แต่กลับองอาจห้าวหาญชำนาญการต่อสู้ บุกตะลุยโจมตีข้าศึกแล้ว ในขณะที่ข้ากลับเป็นเพียงคนไร้กำลังที่ต้องให้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่คอยปกป้องเท่านั้น

นาทีนั้นข้าก็สาบานว่า ตราบใดที่ข้าไม่ตายชาตินี้ข้าจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย จะต้องล้างแค้นให้ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ให้ได้ ตอนนี้ข้าทำได้แล้ว วันนี้ก็คือวันตายของเจ้า!”

ไอสังหารที่โหดเหี้ยมรอบตัวของป๋อจิ้งแผ่ซ่านไปทั้งกระโจม เขายกมีดสั้นที่อยู่ในมือขึ้นมา แทงไปทางหยุนไห่เทียนอย่างแรง

ทันใดนั้นอาวุธลับก็พุ่งเข้ามาจากด้านนอกกระโจมด้วยพลังที่มีอานุภาพ ป๋อจิ้งรู้สึกได้ถึงกระแสอากาศอันตรายที่อยู่ด้านหลัง กำลังจะหลบออกไปมีดสั้นที่อยู่ในมือก็ถูกสะเทือนจนหล่นลงไปบนพื้น ทำให้ข้อมือของเขาชาจากแรงกระแทก

เขามองไปด้านหลังโดยสัญชาตญาณ “หยุนถิงกับจวินหย่วนโยว!”

“ป๋อจิ้ง ในที่สุดเจ้าก็พูดความจริงออกมา!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

ป๋อจิ้งตกตะลึง “พวกเจ้ามาได้อย่างไร ไม่ถูก นี่คือแผนการที่พวกเจ้าวางเอาไว้?”

“หากมิใช่เช่นนี้ แล้วเจ้าจะปรากฏตัวได้อย่างไร!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างเหยียดหยาม

ในใจของป๋อจิ้งแอบร้องตะโกนว่าแย่แล้ว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเลยด้วยซ้ำ แต่หากวันนี้ไม่ฆ่าหยุนไห่เทียน ถึงตายเขาก็ไม่ยินดีจะยอมรับ

ป๋อจิ้งกระชับมีดสั้นที่อยู่ในมือโดยสัญชาตญาณ กำลังจะแทงไปทางหยุนไห่เทียนอีกครั้ง

“มีดสั้นของเจ้าจะเร็วแค่ไหน เร็วสู้ปืนของข้าได้ไหม?” ทันใดนั้นหยุนถิงก็หยิบวัตถุสีดำชิ้นหนึ่งออกมา