จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 123

เมื่อโม่ฉือหานได้ยินน้ำเสียงของนางงามลั่วอันอ่อนโยน เลือดในร่างกายของโม่ฉือหานก็สูบฉีดไปทั่ว เขาผู้มิได้แตะต้องสตรีมาเนิ่นนานบัดนี้ได้ฉีกเสื้อผ้าของนางงามลั่วออกอย่างหยาบคาย

นางงามลั่วรู้สึกว่าร่างกายเย็นวาบ นางทั้งประหลาดใจและตื่นเต้น แต่เมื่อคิดว่าค่ำคืนนี้นางคงจะได้กลับคืนสู่ความรุ่งโรจน์ดังเมื่อก่อน เพียงแค่ท่านอ๋องยินดีจะแตะต้องนาง นางก็คงจะได้เป็นที่โปรดปรานเช่นเดิม

แต่เมื่อถึงช่วงเวลาอันสำคัญ โม่ฉือหานกลับโมโหหงุดหงิด ความสับสนที่เดิมทีดูยุ่งเหยิงถูกแทนที่ด้วยความโมโห แววตาดูมืดมนเย็นชา เขาผลักนางงามลั่วออกไป

“ไสหัวไป ข้ามิต้องการพบเจ้า!” น้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดทำให้ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกตัวสั่น

จู่ๆ นางงามลั่วก็ถูกผลักออกมาจึงทำให้นางล้มลงสู่พื้น นางมิทันได้มาสนใจกับความเจ็บปวดใด แต่หยิบเสื้อผ้าแล้วรีบวิ่งออกไปข้างนอกด้วยความตื่นตระหนก

สายตามองไปยังความมืดมนที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง โม่ฉือหานรู้สึกมืดมนยิ่งกว่า บรรยากาศภายรอบของเขาเต็มไปด้วยความเงียบงัน

ฉากเช่นนี้เขาจะมิคุ้นเคยได้อย่างไร

เมื่อครู่ที่เขามองเห็นนางงามลั่ว ด้วยปฏิกิริยาร่างกายอันเร่าร้อนอย่างโหยหา เขาคิดว่าตนจะหายดีแล้ว แต่เมื่อถึงยามสำคัญเขากลับพบว่าตัวเองมิอาจทำได้

สำหรับเขาที่เป็นถึงหลีอ๋อง นี่เป็นความอัปยศอดสูที่ยากจะบรรยาย

โม่ฉือหานกำหมัดเอาไว้แน่นแล้วทุบลงบนโต๊ะ โต๊ะขนาดใหญ่ตัวนี้ถูกทุบเสียจนเป็นรู เห็นได้ว่าโม่ฉือหานโมโหมากเพียงใด

จู่ๆ เขาก็นึกถึงคุณชายใหญ่ตระกูลโจวขึ้นมาได้ ในเมื่อหยุนถิงกล่าวว่านางสามารถรักษาเขาให้หายได้ เช่นนั้นตนก็คงจะมีความหวังใช่หรือไม่

เมื่อคิดได้ดังนี้โม่ฉือหานก็เรียกองครักษ์เข้ามา “จงไปแจ้งต่อโจวคุนเฉิง ให้เขาเดินทางไปที่จวนซื่อจื่อด้วยตนเอง และทำให้หยุนถิงยอมรักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวให้หายในเร็ววัน โดยมิต้องคำนึงถึงค่าใช้จ่าย”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหลยถิงรับคำทันที

เช้าวันต่อมา โจวคุนเฉิงก็ได้เดินทางไปยังจวนซื่อจื่อด้วยตนเองพร้อมกับเงินทองมากมาย

“รบกวนช่วยไปแจ้งให้หน่อยเถิดว่าข้าขอเข้าพบคุณหนูหยุน” โจวคุนเฉิงกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อม

“ขออภัยด้วยนายท่านโจว วันนี้ฮูหยินของเราร่างกายมิค่อยสบายนัก มิสะดวกรับแขก นายท่านโจววมีเรื่องอันใดกับฮูหยินของพวกเรา เราจะช่วยบอกต่อเอง” พ่อบ้านตอบกลับอย่างสุภาพ

โจวคุนเฉิงมิกล้าสร้างปัญหา เขาจึงเอ่ยด้วยความวิตกกังวลว่า “ก่อนหน้านี้คุณหนูหยุนช่วยรักษาบุตรชายของข้าจากความเจ็บป่วย บัดนี้เวลาผ่านไปหลายวันแล้วแต่ดูยังมิได้ผลใด ข้ารู้สึกรีบร้อนใจเป็นกังวลยิ่งนัก ตระกูลโจวของเรามีเพียงบุตรชายรุ่นละหนึ่งคนมาถึงสามรุ่นแล้ว บุตรชายของข้าบัดนี้ยังมิมีภรรยาและทายาท หากเขาเป็นอะไรไปละก็เกรงว่าตระกูลโจของเราคงจะไร้ผู้สืบสกุล ขอเจ้าได้โปรดไปบอกกับคุณหนูหยุน เพียงแค่คุณหนูหยุนสามารถรักษาลูกชายข้าให้หายได้ ข้าจะมอบของรางวัลชิ้นงามให้”

พ่อบ้านได้ยินดังนั้นก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ “วางใจเถิดนายท่านโจว เรื่องนี้ข้าจะนำไปรายงานแน่นอน รอฮูหยินของเราสะดวกเมื่อไรแล้ว แน่นอนว่าจะต้องเดินทางไปรักษาอาการให้คุณชายใหญ่ตระกูลโจว”

“ขอบใจท่านพ่อบ้านยิ่งนัก” โจวคุนเฉิงจึงได้เดินทางจากไป

พ่อบ้านรีบเดินทางกลับไป แต่เมื่อไปถึงปากประตูเรือนก็พบว่าหลิงเฟิงยังคงยืนอยู่ด้านนอกประตูดังเดิม

“ซื่อจื่อและฮูหยินยังมิตื่นหรือ?” พ่อบ้านเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว”

“ช่างดียิ่งนัก คิดมิถึงเลยว่าซื่อจื่อจะทรงพลังเช่นนี้ เมื่อคืนคาดว่าคงจะเหนื่อยอย่างมาก เอาละอย่าให้ใครเข้าไปรบกวนพวกเขา เจ้าจับตามองให้ดี” พ่อบ้านกล่าวกำชับอย่างรอบคอบ

เมื่อคืนนี้กลางดึกเขาลุกเข้ามาเข้าห้องน้ำ และบังเอิญได้ยินความเคลื่อนไหวมาจากเรือนของซื่อจื่อซึ่งเสียงค่อนข้างดัง เขาเดินทางไปฟังด้วยตนเองแล้วรู้สึกตื่นเต้นจนเมื่อคืนนี้ทำให้นอนมิหลับทั้งคืน

จะว่าไปแล้วก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องให้รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน แต่มิได้มีเสียงอึกทึกครึกโครมอย่างเมื่อคืนนี้ ก่อนหน้าเขาเคยรู้สึกสงสัยซื่อจื่อว่าบกพร่องในด้านนั้นหรือไม่ แต่ฟังจากเสียงร้องอันดังของฮูหยินเมื่อคืนนี้ ทำให้พ่อบ้านรู้สึกพึงพอใจยิ่ง

“วางใจเถอะ ข้ารู้” หลิงเฟิงตอบ เขาเองก็รู้สึกยินดีกับซื่อจื่อด้วย