จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 137

หยุนถิงรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง ยื่นมือไปจับมือของจวินหย่วนโยวเอาไว้“วางใจเถอะซื่อจื่อ ข้าไม่เป็นไร”

“เด็กโง่ ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งอย่างไม่ยอมให้มีข้อกังขา

“ตกลง ฟังคำท่าน” หยุนถิงอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“พิษนั่นไม่มีผลกระทบต่อเจ้าจริงหรือ?” จวินหย่วนโยวเป็นห่วงอย่างมาก

พิษที่สามารถทำให้โม่เหลิ่งเหยียนใช้ในโต๊ะหมายเลขเก้าได้ แสดงให้เห็นว่าเป็นพิษที่ร้ายแรงและมีอำนาจควบคุมอย่างมาก ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย

“ฮูหยิน ท่านกระอักเลือดเลยนะ?” หลงเอ้อที่อยู่ด้านนอกรถม้า มองเข้ามาอย่างด้วยความเป็นห่วง

“วางใจเถอะ นั่นเพราะข้าดื่มยาถอนพิษมากไป พิษนี้ดุร้ายและมีอำนาจควบคุมอย่างมาก ดังนั้นถึงได้กระอักเลือดออกมา แต่ว่าพอกระอักเลือดออกมาก็ไม่เป็นไรแล้ว ก็แค่เวียนหัวนิดหน่อย” หยุนถิงอธิบาย

“ฮูหยิน ท่านเก่งกาจมากจริงๆ” หลงเอ้อนับถืออย่างมาก

เซียนพนันยังเสียชีวิตในทันที ฮูหยินกลับไม่เป็นอะไรเลย น่าทึ่งมากจริงๆ

“เจ้าดื่มยาถอนพิษตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” จวินหย่วนโยวถาม

ตั้งแต่พวกเขาไปที่บ่อนพนัน ก็ไม่เคยจากไปเลย นังหนูคนนี้ยิ่งเล่นพนันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อตลอดทาง ไม่มีโอกาสที่จะดื่มมันเลย

“ดื่มตอนเช้าน่ะ ถึงแม้ใบหน้าของข้าจะฟื้นฟูแล้ว แต่ว่าสารพิษในร่างกายยังไม่ถูกกำจัดออกไป ทุกวันตอนเช้าก็จะลุกขึ้นมาดื่ม เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะแก้พิษนี้ได้พอดี” หยุนถิงหาข้ออ้าง จะให้นางบอกว่าตัวเองไปดื่มในมิติคงไม่ได้ใช่ไหม

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง งั้นเจ้ารีบพักผ่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

หยุนถิงร่างกายอ่อนแรงเล็กน้อยจริงๆ อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของจวินหย่วนโยวแล้วก็หลับตาลง จนกระทั่งรถม้ามาถึงจวนซื่อจื่อ หยุนถิงก็ยังไม่ตื่น จวินหย่วนโยวอุ้มนางตรงไปหาท่านลั่วที่ลานหลัง

“นังหนูขี้เหร่คนนี้เป็นอะไรไป?” ท่านลั่วถาม

“นางถูกพิษ ดื่มยาแก้พิษไปแล้ว ระหว่างทางที่กลับมาบอกว่าเวียนหัว แต่จู่ๆเมื่อครู่นี้กลับเรียกไม่ตื่น” จวินหย่วนโยวเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคร่าวๆ

ท่านลั่วฟังจนเคราสั่นไปสามครั้ง ช่วยหยุนถิงจับชีพจรทันที“อยู่ดีๆไปท้าประลองกับเซียนพนันทำไมกัน พิษกร่อนวิญญาณเป็นพิษร้ายแรงที่ร้ายแรงที่สุด หยดเดียวเมื่อพบกับเลือดก็จะทำให้หายใจไม่ออกทันที ทำไมเจ้าถึงให้นังหนูนี่ดื่มเข้าไปได้?”

“เป็นความผิดของข้าเอง” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตำหนิตัวเองและรู้สึกผิด

นานพักใหญ่ สีหน้าที่ตึงเครียดของท่านลั่วถึงได้ผ่อนคลายลง“วางใจได้ สารพิษในร่างกายของนังหนูนี่ถูกขับออกไปแล้ว ลมหายใจก็คงที่มากแล้ว สาเหตุที่นางเรียกไม่ตื่นน่าจะเป็นเพราะสารพิษที่ตกค้างอยู่ ถึงอย่างไรพิษกร่อนวิญญาณก็มีอำนาจควบคุมเกินไป คาดว่าหมดสติไปสองสามวันก็สามารถตื่นขึ้นมาแล้ว สองสามวันนี้ข้าจะช่วยฝังเข็มอังความร้อนล้างพิษให้นาง อย่างมากสามวันก็สามารถตื่นขึ้นมาได้”

“ขอบคุณท่านลั่วมาก”

นานพักใหญ่ หลังจากที่ท่านลั่วฝังเข็มอังความร้อนเสร็จแล้ว จวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงกลับไปในลานของตัวเอง วางนางเอาไว้บนเตียงนอน ช่วยนางคลุมผ้าห่ม

จวินหย่วนโยวจับมือของหยุนถิงเอาไว้“หยุนถิง เจ้าต้องรีบตื่นมาเร็วๆนะ”

หยุนถิงนอนหลับไปเช่นนี้ ก็หลับไปถึงสามวัน จนกระทั่งตอนเที่ยงของวันที่สามถึงได้ตื่นขึ้นมา ทันทีที่ลืมตาก็มองเห็นท่านลั่ว หยุนถิงสะดุ้งตกใจ

“ตาเฒ่า ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่?”

“ย่อมมาช่วยฝังเข็มอังความร้อนให้เจ้าอยู่แล้ว นังหนูอย่างเจ้านอนหลับไปถึงสามวันแล้ว หากไม่สามารถตื่นขึ้นมาอีก จะไม่เสียชื่อหมอผีอย่างข้าหรอกหรือ” ท่านลั่วเบะปาก

หยุนถิงเห็นเข็มที่อยู่บนแขนของตัวเอง ถึงได้ตอบสนองกลับมา กวาดตามองภายในห้องครู่หนึ่ง มองไม่เห็นจวินหย่วนโยว

“ซื่อจื่อของข้าล่ะ?”

“เจ้าหมอนั่นเฝ้าเจ้าไปสามวันสามคืนแล้ว รู้ว่าเจ้าจะตื่นมาวันนี้ เขาไปยกอาหารมาให้เจ้า” ท่านลั่วตอบคำถาม