จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 180

คำพูดของหลีอ๋องก็ไม่ผิด กฎของการแข่งขันเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ในเวลานี้สีหน้าของหลีอ๋องเย็นชา และไม่น่าเข้าใกล้ ทำให้ทุกคนสงสัยว่าหลีอ๋องกำลังล้างแค้นให้ตัวเองอยู่

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึมมาก “ ทหาร เปลี่ยนวัตถุดิบอุปกรณ์ทั้งหมดให้ฮูหยินขอฃข้าใหม่เดี๋ยวนี้”

“จวินซื่อจื่อคิดจะใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวหรือ?” น้ำเสียงเย็นชาของโม่ฉือหานดังขึ้นมา

“วัตถุดิบและเครื่องมือของฮูหยินข้ามีปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มีคนจงใจกลั่นแกล้ง หลีอ๋องรับผิดชอบการแข่งขันทั้งหมด แต่กลับไม่ทำการตรวจสอบวัตถุดิบและเครื่องใช้ให้ละเอียดรอบคอบ ถือเป็นความประมาทเลินเล่อของท่าน ฝ่าบาทไม่คิดจะตำหนิหรือพ่ะย่ะค่ะ?” จวินหย่วนโยวมองไปทางฮ่องเต้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

สีหน้าของจักรพรรดิตึงเล็กน้อย จวินหย่วนโยวช่างชาอบหาเรื่องให้เขาเสียจริง

“จวินซื่อจื่อพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก ในเมื่อข้าเป็นผู้ดูแลงานทั้งหมด จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนตรวจสอบทุกอย่างล่วงหน้า ท่านนายสนองจงซูสามารถเป็นพยานแทนข้าได้” โม่ฉือหานพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบรีบลุกขึ้นยืนทันที: “หลีอ๋องพูดถูกแล้ว ข้าอยู่ที่นั่นตอนที่ตรวจสอบความเรียบร้อยในงานด้วย ข้าสามารถเป็นพยานให้ได้”

“แค่ตรวจสอบตามหน้าที่ใครทำไม่เป็น หลังจากการตรวจสอบเสร็จ ท่านจะเฝ้าวัตถุดิบเครื่องมือจลอดเวลาหรือไม่ แม้แต่ตอนนอนหลับก็เฝ้าด้วยหรือไม่” จวินหย่วนโยวถามกลับ

คำพูดนี้ ทำให้นายสนองจงซูรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย “เรียนจวินซื่อจื่อ หลังจากตรวจสอบเสร็จแล้ว ข้าก็ไปเตรียมการต้อนรับฝ่าบาท จากนั้นก็จัดการเตรียมอาหารการกินให้ฝ่า​บาท จึงไม่ได้จับตาดูตลอดเวลา”

“ขอบคุณนายสนองจงซูที่พูดความจริง” จวินหย่วนโยวพูดเสียงเรียบ

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ไม่ใช่คนโง่ หลังจากการตรวจสอบเสร็จก็สามารถลงมือจัดการสับเปลี่ยนได้ เครื่องมือหนึ่งชิ้นเสียจะถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญได้ แต่มีปัญหาสองสามชิ้นติดต่อกัน อีกทั้งเหล้าหวานยังยกมาวางพร้อมกัน แต่ของคนอื่นกลับปกติดี มีแต่ของหยุนถิงที่มีหนอนอยู่ในเหล้าหวาน แสดงว่ามีบางคนไม่อยากให้นางเข้าร่วมการแข่งขัน

“จวินซื่อจื่อพูดเช่นนี้คือคิดจะใส่ร้ายข้าใช่หรือไม่?” โม่ฉือหานตะคอกถามด้วยความโกรธ

“ข้าใส่ร้ายท่านหรือไม่ ท่านรู้อยู่แก่ใจ”

โม่ฉือหานทั้งโกรธทั้งอับอายขายหน้า “มาพูดตอนนี้จะมีอะไร? ถ้าท่านคิดจะเปลี่ยนวัตถุดิบและเครื่องมือทั้งหมดให้หยุนถิงใหม่ตอนนี้ มันจะไม่ยุติธรรมต่อผู้แข่งขันคนอื่น เสด็จพี่ โปรดตัดสินเรื่องนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

จวินหย่วนโยวเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเห็นว่าหยุนถิงพยักหน้ามาที่เขาและยิ้มบาง ๆ เขาก็เข้าใจทันที

“เพราะเป็นการแข่งขัน เจ้าต้องปฏิบัติตามกฎ แต่ในเหล้าหวานหยุนถิงมีหนอนจริงๆ เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจกลั่นแกล้ง กล้ามาเรื่องต่อหน้าข้า ช่างใจกล้ามากที่ก่อเรื่องต่อหน้าต่อหน้าต่อข้า ข้าไม่ปล่อยไปแน่ นายสนองจงซู เจ้าไปสืบมาว่าเป็นฝีมือใคร“ ถ้าจับได้ ข้าจะลงโทษให้หนัก” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” ตอบรับค่ำสั่ง

“เริ่มการแข่งขันต่อได้” ฮ่องเต้พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

มุมปากของหยุนถิงยกยิ้มเยาะ ฮ่องเต้เพียงกล่าวว่าจะตรวจสอบเรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้ตรัสว่าจะเปลี่ยนเครื่องใช้ให้ ดูเหมือนว่าเขาเองก็อยากที่จะกำจัดนางออกจากการแข่งขัน

“คุณหนูหยุน ถ้าไม่รังเกียจใช้ของข้าได้เลย” ผู้แข่งขันโต๊ะข้างนางพูดขึ้นมา

หยุนถิงมองไปทางเขา เขาน่าจะอายุสิบห้าหรือสิบหกปี เป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ใส่ชุดสีขาวท่าทางอ่อนโยน แต่ในเวลานี้แก้มของเขากลับแดงก่ำ เขาดูเขินมาก

นายสนองจงซูยืนตัวแข็ง เขาคิดไม่ถึงว่าลูกชายของเขาจะยื่นมือไปช่วยนาง สีหน้าของเขาโกรธมาก เจ้าลูกบ้าคนนี้จะเพิ่มปัญหาอะไรให้เขาอีก

“เจ้ายอมช่วยข้าหรือ” หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เพราะในเวลานี้ ทุกคนต่างรอดูนางทำอับอายขายหน้า

“เหล้าหวานข้าไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว ในขวดยังพอมีเหลืออยู่บ้าง ท่านเอาไปได้เลย” อู่เสี่ยวหร่านยื่นจานใบใหญ่มาให้ มือของเขายังสั่นเทา

“ขอบคุณ” หยุนถิงเอื้อมมือไปรับ และหันไปมองทางโม่ฉือหาน “หลีอ๋อง นี่คงไม่ผิดกฎใช่ไหม ไม่มีกฎว่าห้ามใช้สิ่งของของคนอื่น”

โม่ฉือหานท่าทางหงุดหงิด และถลึงตาใส่คนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความโกรธ “เจ้าสั่งสอนลูกชายมาได้ดีมากจริงๆ”