จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 187

หยุนถิงได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น ในดวงตามีความเย็นชาแวบผ่านไป หันหลังและจากไป

โม่ฉือหานเห็นหยุนถิงหายไปจากในความมืดเพียงในชั่วพริบตา จากนั้นก็ค่อยรู้สึกโล่งใจลง

เขาเห็นชัดเจนว่าหยุนถิงเป็นคนทำเอง และสามารถจับนางตรงจุดนี้ได้เลย แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนี้ ราวกับว่าไม่มีความคิดเช่นนั้นด้วยซ้ำเลย

ในตอนกลางคืนหยุนหลีถูกงูไล่ตาม แม้โม่ฉือหานจะไม่ว่าเพราะเหตุใด แต่ก็ดูออกว่ามีคนจงใจทำ เพราะนี่คือสถานที่จัดงานเทศกาลดอกท้อ ก่อนหน้านี้เขาได้ให้คนไปโรยผงหรดาลเป็นเวลาตั้งสามวันแล้ว หากมีงูก็ถูกไล่ไปนานแล้ว ทำไมจู่ๆถึงมีงูตัวหนึ่งโผล่ออกมาได้

เมื่อเห็นการกระทำในคืนนี้ของหยุนถิง โม่ฉือหานก็เดาออกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นฝีมือของหยุนหลิง

น้องสาวแท้ๆของตัวเองยังกล้าลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้ โม่ฉือหานยิ้มมุมปากด้วยความดูถูก แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ และกลับไปนอนบนเตียงต่อ ครั้งนี้อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย

ส่วนในห้องของหยุนหลิง ในขณะนี้หน้านางกำลังซีดยิ่งนัก คนทั้งคนเอนกายพิงอยู่ตรงมุมเตียง กลัวจนตัวสั่นไปหมด ทั้งห้องของนาง รวมทั้งบนเตียงและผ้านวม ถูกล้อมรอบไปด้วยงู หยุนหลิงตกใจกลัวจนแทบขาดใจตาย รีบร้องขอความช่วยเหลือ

เมื่อคนอื่นๆ ในที่พักเปลี่ยนม้าได้ยินเสียงกรีดร้องอันอนาถเช่นนี้ ก็รีบวิ่งไปตรวจสอบทันที รวมทั้งหยุนหลี

องครักษ์ที่อยู่นอกประตูรีบเข้ามาทันที ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคุณชายและคุณหนูของขุนนางทั้งนั้น หากเกิดอะไรขึ้น พวกเขาคงแบกรับไม่ไหว

แต่เมื่อองครักษ์ผลักประตูเข้าไป ต่างก็ตกใจกันหมด

“ทำไมมีงูเยอะเช่นนี้ รีบไปเอาผงหรดาล？”องครักษ์คนหนึ่งตะโกนขึ้นทันที

องครักษ์สองคนไปเอา องครักษ์คนอื่นๆชักดาบยาวออกมาแล้วฟัน แต่งูฝูงนั้นแสนรู้ยิ่งนัก จำนวนก็มาก ทำเอาองครักษ์ก็กลัวจนไม่กล้าเข้าไป ทำได้เพียงฟันดาบยาวอยู่ที่นอกประตู

เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินเสียง ก็เดินออกจากห้อง เมื่อเห็นฝูงงูในห้องของหยุนหลิงต่างก็ตกตะลึงกันหมด หวาดกลัวจนไม่กล้าหายใจเลย

“นั่นเป็นห้องของพี่รอง ข้าจะไปช่วยพี่รอง พี่รองเจ้าเป็นยังไงบ้าง?” หยุนหลีพุ่งเข้าไป

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หยุนหลิงก็เหมือนเห็นผู้ที่ช่วยชีวิต "น้องสี่ช่วยข้าด้วย ข้ากลัวมาก"

“พี่รองเจ้าอย่ากลัว องครักษ์จะช่วยเจ้าแน่นอน”

องครักษ์สองคนพุ่งเข้ามา "คุณหนูหลีรีบหลบไป ยาผงหรดาลมาแล้ว"

องครักษ์คนอื่นๆก็รีบรับมาทันที แล้วโรยลงบนพื้นทั้งหมด ฝูงงูได้กลิ่นสิ่งนี้ ก็เหมือนถูกทำให้ตกใจ วิ่งหลบหนีไปมั่ว ล้วนหนีออกไปทางหน้าต่างหมด

หยุนหลีรีบหยิบผงหรดาลมาหนึ่งห่อทันที โรยลงบนตัวตัวเอง แล้วพุ่งเข้าไป ขณะที่เข้าไปนางก็โรยไปด้วย

หยุนหลิงที่อยู่บนเตียงเห็นหยุนหลีเข้ามาช่วยตัวเองอย่างไม่คำนึงถึงอันตราย ก็รู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก กอดหยุนหลีไว้แล้วร้องไห้

ในพริบตา ฝูงงูก็ถอยออกไป

คนอื่นๆ ก็รีบเข้ามาทันที "คุณหนูหลิง ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมห้องของเจ้าถึงมีงูเยอะเช่นนี้？"

“ข้าก็ไม่รู้ ข้ากำลังหลับอยู่จู่ๆก็เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่บนหน้าข้า ลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นงู แถมยังเต็มไปทั้งห้องด้วย ดังนั้นข้าจึงรีบร้องขอความช่วยเหลือ” หยุนหลิงกลัวจนเสียงสั่นไปหมด

“เมื่อสามวันก่อน หลีอ๋องก็ได้ให้คนโรยผงหรดาลแล้ว ไม่น่ามีงู เจ้าได้สัมผัสอะไรหรือเปล่า？” องครักษ์ถาม

หยุนซูที่เดินเข้ามาเห็นชุดบนเตียง ก็เข้าใจในทันที