จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 190

หยุนถิงชำเลืองมองเห็นคุณหนูฉินที่อยู่ตรงข้ามกันโดยไม่ได้ตั้งใจ และทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่นางขอหน้ากากพอกหน้ากับตัวเองตอนงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินเฒ่าฟู่ หยุนถิงรีบเรียกหยุนหลีกับหยุนซูมาช่วยทันที

“พี่ใหญ่ นี่เป็นไป๋จื่อ ไป๋ฝูหลิงไม่ใช่หรือ เอาสิ่งเหล่านี้มาทำอะไร?” หยุนซูถามด้วยความสับสน

“พี่ใหญ่ หรือว่าเจ้าอยากทำกอเอี๊ยะหนังสุนัข?” หยุนหลีถามด้วยความสงสัย

หยุนถิงรู้สึกขบขันกับนาง "ไม่ใช่อยู่แล้ว ที่ข้าทำคือหน้ากากพอกหน้า สามารถทำให้ผิวขาวและชุ่มชื้น เดี๋ยวทำเสร็จแล้วให้พวกเจ้าลองใช้ดู"

ในมิติของนางมีหน้ากากพอกหน้าหลายแบบ หากนำออกมาอย่างลวกๆ คงต้องทำให้คนอื่นสงสัยอย่างแน่นอน ดังนั้นหยุนถิงจึงอยากทำหน้ากากพอกหน้าเหล่านี้ออกมาต่อหน้าทุกคน เช่นนี้ต่อไปไม่ว่านางจะเอาอะไรออกมา ก็จะไม่มีใครสงสัย

"อืม"

“คุณหนูหยุน รบกวนเจ้าช่วยข้าดูหน่อย” มู่ซิวหลันเรียกด้วยเสียงที่เบา

หยุนถิงเดินไป และเห็นว่าในหม้อของเขานั้นใส่ข้าวไว้เยอะมาก บนโต๊ะวางเครื่องยาไว้มากมาย หยิบบางชนิดขึ้นมาแล้วโยนลงในหม้อ "ชนิดที่ข้าใส่นี้ เจ้าเพียงจดจำประสิทธิผลของมันไว้ก็ได้แล้ว"

“ขอบคุณมาก” มู่ซิวหลันกล่าวอย่างซาบซึ้ง

"ไม่ต้องเกรงใจ"

หลังจากนั้นไม่นาน อู่เสี่ยวหร่านกลับมาพร้อมกับดอกท้อสองตะกร้าใหญ่ "คุณหนูหยุน ข้าเก็บมาพอหรือยัง？"

“พอแล้ว อันนี้คือที่ข้าปรุงเสร็จแล้ว เอาไปซะ” หยุนถิงยื่นจานใบใหญ่มาและกําชับสองสามคำให้เขา

"ขอบคุณ" อู่เสี่ยวหร่านรีบรับไว้ทันที เดินไปที่ด้านหน้าพร้อมกับอ่าง "ข้าพร้อมแล้ว"

"งั้นก็เริ่มเถอะ" ท่านกัวกล่าว

อู่เสี่ยวหร่านโยนดอกท้อทั้งตะกร้าขึ้นไปบนฟ้า หยิบพู่กันขนาดใหญ่ในมือจุ่มของเหลวในอ่างและเขียนบนพื้นอย่างรวดเร็ว

ดอกท้อร่วงหล่น กลีบดอกท้อร่วงหล่นบนตัวหนังสือที่เขาเพิ่งเขียน ปกคลุมลายมือและพื้น จนเขาเขียนคำสุดท้ายเสร็จ ทุกคนต่างก็เห็นเพียงกลีบดอกท้อที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น และไม่เห็นสิ่งอื่นอย่างใดเลย

“อู่เสี่ยวหร่าน นี่เจ้าทำอะไร？” องค์ชายสี่แบะปากถาม

ทันใดนั้นลมกระโชกก็พัดกลีบดอกท้อบนพื้นออก ทุกคนก็เห็นคำสี่คำบนพื้นอย่างชัดเจน แว่นแคว้นสงบ ประชาร่มเย็น

"แว่นแคว้นสงบ ประชาร่มเย็นตัวหนังสือสี่ตัวนี้ไม่เลวนัก พลังในการเขียนหนักแน่น งดงามดั่งหงส์ร่อนมังกรรำ ใช้ดอกท้อมาปะติดปะต่อให้เป็นตัวหนังสือ เป็นสิ่งใหม่จริงๆ" ผู้ตัดสินคนหนึ่งกล่าว

“เก่งมากเลย บอกว่ามันคือดอกท้อ ยังไม่ดีกว่าบอกว่ามันคือพู่กันเลย” ผู้ตัดสินคนหนึ่งกล่าวอย่างไม่พอใจ

อู่เสี่ยวหร่านทำหน้าเขินอาย และกำลังจะอธิบาย ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นที่บนท้องฟ้า ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผีเสื้อจำนวนมากบินมา และในที่สุดก็หยุดไว้บนตัวหนังสือดอกท้อเหล่านั้น ทีนี้ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด

"การใช้ดอกท้อเขียนหนังสือข้าก็เคยเห็นมาก่อน แต่เขียนหนังสือแล้วยังสามารถดึงดูดผีเสื้อมาได้ ข้ายังพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก มันแปลกใหม่จริงๆ ข้าเห็นด้วยในการให้เขาผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ" ท่านกัวกล่าว

พอเขาพูด ผู้ตัดสินคนอื่นๆก็ไม่กล้าหักล้างเขา ต่างก็เห็นด้วยกันหมด

ฝ่าบาทครุ่นคิด "ในจานคือสิ่งใด？"

อู่เสี่ยวหร่านรีบอธิบาย "นี่คือสิ่งที่คุณหนูหยุนช่วยกระหม่อมทำ มีน้ำผึ้งและน้ำดอกไม้อยู่ด้านใน ผีเสื้อชอบน้ำหวาน เมื่อได้กลิ่นก็จะบินมา"

"คุณหนูหยุนช่างมีแนวคิดที่แปลกใหม่แหวกแนวกว่าคนอื่นจริงๆเลย ไม่เลว" ท่านกัวชื่นชมหยุนถิงเป็นอย่างมาก

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้ม "ความสามารถอันน้อยนิด"

ณ ที่แข่ง มองดูหยุนถิงที่วุ่นวาย หยุนถิงก็โกรธและไม่ยินยอมเป็นอย่างยิ่ง ครั้งนี้นางจะต้องเอาชนะหยุนถิงให้ได้ จะไม่มีวันให้นางแย่งความโดดเด่นไปแน่นอน