จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 201

ถึงแม้ในเวลาปกติเวลาอยู่ต่อหน้าคนนอกจวินหย่วนโยวจะแทนตัวเองด้วยข้าที่เป็นซื่อจื่อ แต่เวลาอยู่บ้าน อยู่ต่อหน้าหยุนถิงแต่ไหนแต่ไรก็ล้วนแทนตัวเองว่าข้าเท่านั้น

แต่องครักษ์เงามังกรที่คุ้นเคยกับจวินหย่วนโยวต่างก็รู้ว่า ทันทีที่ซื่อจื่อออกคำสั่ง ใช้ฐานะของซื่อจื่อ เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาไม่ใช่จวินหย่วนโยวผู้อ่อนแอขี้โรคอีกต่อไป แต่เป็นนายขององครักษ์เงามังกร และต้องรับคำสั่งของเขาต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

มองดูฮูหยินที่หมดสติ เลือดท่วมตัว หลงยีรับคำสั่งทันที “ขอรับ”

“รั่วจิ่งกลับไปเชิญหมอยมบาลมา” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ”

หลงยีหันหลังพากำลังคนจากไป รั่วจิ่งก็จากไปเช่นกัน จวินหย่วนโยวก็อุ้มหยุนถิงกลับเข้าไปในศาลาพักม้า

ระหว่างทางมีคนไม่น้อยมองเห็น ทุกคนต่างตะลึงงันกันหมด จนกระทั่งจวินซื่อจื่อเดินไปไกลแล้ว ทุกคนถึงได้ตอบสนองกลับมา

“เมื่อครู่นี้คนที่จวินซื่อจื่ออุ้มคือหยุนถิงหรือ?” คนผู้หนึ่งกล่าวถามด้วยความตกตะลึง

“ข้าก็เห็นแล้วเช่นกัน หยุนถิงเต็มไปด้วยเลือด เกรงว่าคงไม่ไหวแล้วใช่ไหม”

“หยุนถิงเก่งกาจมากไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

ทุกคนต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา บวกกับเมื่อครู่นี้ฟู่อี้เฉินตะโกนสุดชีวิตไปตลอดทาง ทุกคนล้วนคาดเดาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

กลับไปถึงในลาน จวินหย่วนโยวก็เห็นฟู่อี้เฉินที่ทรุดตัวนั่งฟุบอยู่ตรงหน้าประตู ก็ตรงเข้าไปในเรือน โดยไม่สนใจเขาเลย

ฟู่อี้เฉินมองดูคนที่อยู่ในอ้อมแขนจวินหย่วนโยว ก็ตกใจจนชะงักงันไป เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่ามีคนเลือดออกมากมายขนาดนี้ รู้สึกตกใจแทบแย่ในทันที

จวินหย่วนโยวให้หลิงเฟิงไปเชิญหมอหลวงทันที และวางหยุนถิงลงบนเตียงด้วยความระมัดระวัง

มองดูผิวหนังที่เป็นแผลฉกรรจ์เลือดโชกของนาง แล้วก็รอยเลือดที่อยู่บนแขน จวินหย่วนโยวรู้สึกปวดใจอย่างมาก อยากจะช่วยทำแผลให้นาง แต่ก็กลัวจะทำให้นางเจ็บ มือของเขาสั่นเทาไปหมด

นางต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ถึงกับทำให้ตัวเองบาดเจ็บสาหัสได้ขนาดนี้ ตอนนั้นนางจะเจ็บปวดขนาดไหน ในใจรู้สึกคาดหวังกับการมาถึงของตัวเองมากแค่ไหน

ต้องโทษที่ตัวเองโง่เขลาเกินไป ถึงกับถูกศพคนตายนั่นทำให้ล่าช้าไป คิดถึงตรงนี้ จวินหย่วนโยวก็ยิ่งรู้สึกผิด และเกลียดตัวเองจะตายอยู่แล้ว

ไม่นานเท่าไหร่ หมอหลวงหลิวก็ติดตามหลิงเฟิงมา คนที่มาพร้อมกันยังมีโม่เหลิ่งเหยียนอีกด้วย

ทันทีที่เขาออกมาก็เห็นหลิงเฟิงพาหมอหลวงหลิวเดินมา หลังจากที่ถามแล้วถึงได้รู้ว่าหยุนถิงได้รับบาดเจ็บ โม่เหลิ่งเหยียนผู้ซึ่งไม่เคยยุ่งเรื่องชาวบ้านมาตลอดก็ไม่รู้ว่าทำไม ตนเองถึงได้ตามมาด้วย

“ตรวจรักษาทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องช่วยชีวิตนางเอาไว้ให้ได้!” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ!” หมอหลวงหลิวเห็นหยุนถิงก็สะดุ้งตกใจเช่นกัน รีบจับชีพจร ตรวจบาดแผลให้นางทันที

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูหยุนถิงที่เต็มไปด้วยเลือด นัยน์ตาสีดำหรี่ลงเล็กน้อย มือที่อยู่ในแขนเสื้อก็กำเอาไว้แน่น

ฟู่อี้เฉินฝืนยืนขึ้นมาด้วยการจับกรอบประตู มองดูคนที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนบนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตำหนิตัวเอง และเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วยตัวเอง บางทีหยุนถิงอาจจะไม่ต้องบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ฟู่อี้เฉินในเวลานี้รู้สึกเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ชีพจรของคุณหนูหยุนแปลกมาก น่าจะได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสมาก แต่ก็ดูเหมือนกินยารักษาอาการบาดเจ็บภายในแล้ว ดังนั้นตอนนี้ลมหายใจและชีพจรล้วนคงที่มาก บาดแผลที่อยู่บนร่างกายค่อนข้างสาหัสเล็กน้อย จำเป็นต้องรีบจัดการทันที” หมอหลวงหลิวรีบกล่าวตอบ

“เจ้าอยู่ต่อ คนอื่นๆออกไปให้หมด หลิงเฟิงไปตักน้ำร้อนมา” จวินหย่วนโยวออกคำสั่ง

“ขอรับ”

คนอื่นๆออกไปทันที ประตูห้องถูกปิดลง

หมอหลวงหลิวรีบร้อนจัดการกับบาดแผลในทันที แน่นอนว่ามีแต่บาดแผลบนแขนและขาของหยุนถิงเท่านั้น บาดแผลบนร่างกายของนางจวินหย่วนโยวเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง หมอหลวงหลิวหันหลังออกไป อธิบายขั้นตอนการทำแผลอย่างละเอียด

หลังจากผ่านไปนานพักใหญ่ จวินหย่วนโยวก็ช่วยทำแผลให้หยุนถิงจนเสร็จสิ้น และเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงที่สะอาด เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดชุดนั้นทำให้มือจวินหย่วนโยวถูกย้อมไปด้วยสีแดง ยิ่งย้อมดวงตาทั้งคู่ของเขาให้แดงก่ำมากขึ้น