จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 207

บัดซบ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ คนทั้งคนของโม่ฉือหานตะลึงงันไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

หลายวันมานี้ เขากินยาที่ฟ่านเสี่ยรั่วนำกลับมาหนึ่งเม็ดทุกคืน จากนั้นก็เต็มไปด้วยกำลังวังชา ทำแล้วทำเล่าทั้งคืน ร่างกายควรจะเหนื่อยล้าแท้ๆ แต่เขากลับคึกคักราวกับฉีดเลือดไก่ พลังจิงชี่เสินก็ดีอย่างมาก และยิ่งสู้ก็ยิ่งห้าวหาญ

นั่นเป็นเหตุผลที่โม่ฉือหานได้ใจเช่นนี้ หลายวันมานี้คัดเลือกสาวงามมาหกคน หมุนเวียนหลายรอบทุกคืน ไม่ต้องพูดถึงว่าโม่ฉือหานบ้าคลั่งขนาดไหน

เมื่อคืนเป็นยาเม็ดสุดท้ายของเขา เขานึกว่าตัวเองหายขาดแล้ว นึกว่าชาตินี้ล้วนสามารถโอ้อวดแสนยานุภาพแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสำคัญ เขาไม่สามารถทำได้อีกแล้ว

โม่ฉือหานโมโหสุดขีด ผลักสาวงามที่อยู่ด้านข้างล้มลงไปกับพื้น “ไสหัวไป ไสหัวออกไปให้หมด!”

บรรดาสาวงามสะดุ้งตกใจกับความโกรธกะทันหันของหลีอ๋อง รีบร้อนเก็บเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วก็จากไปด้วยความตื่นตระหนก

โม่ฉือหานหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาคลุมด้วยความโกรธ และตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านข้างทันที

ในคืนนี้ฟ่านเสี่ยรั่วก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ฟังความเคลื่อนไหวของห้องที่อยู่ด้านข้าง โมโหจะตายอยู่แล้ว

ในตอนแรกนางเพิ่งกลับมาจากการขอยา ท่านอ๋องอ่อนโยนและเอาใจใส่นางมากจริงๆ ทำอย่างไรได้ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถทนต่อความบ้าคลั่งของหลีอ๋องได้ ดังนั้นคืนหนึ่งทำไปไม่กี่ครั้ง ฟ่านเสี่ยรั่วก็เหนื่อยจนหมดสติไป

แต่หาได้ยากที่โม่ฉือหานจะฟื้นคืนความเกรียงไกรในอดีต ไหนเลยจะอดทนไหว สั่งการให้องครักษ์ไปหาหญิงสาวสองสามคนมาทันที ระบายกามอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง

หลายวันผ่านไป สาวงามที่โม่ฉือหานคัดเลือกมาใหม่มีหกคนแล้ว คำพูดสละสลวยไม่ต้องการทำให้ฟ่านเสี่ยรั่วเหนื่อย เป็นเพราะเขาได้ใหม่ลืมเก่ามากกว่า

ฟ่านเสี่ยรั่วกำลังอิจฉาจะตายอยู่แล้ว แต่แล้วเมื่อเปิดประตูก็ถูกคนผลักออกไป ทันทีที่นางเห็นคนที่เข้ามาคือหลีอ๋อง ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจทันที ท่านอ๋องต้องมาหาตัวเองทำเรื่องอย่างว่าแน่นอนใช่ไหม

แต่แล้วนางยังไม่ทันได้ดีใจ โม่ฉือหานก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่บีบคอของฟ่านเสี่ยรั่วเอาไว้ “นังแพศยา!”

ฟ่านเสี่ยรั่วตกใจจนชะงักงัน สีหน้าซีดขาวหายใจไม่ออก มองไปทางโม่ฉือหานด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป?”

“เจ้าอธิบายมาให้ชัดเจน เหตุใดข้าถึงไม่สามารถทำได้อีกแล้ว?” โม่ฉือหานกล่าวด้วยความโกรธ

ดวงตาคู่สวยของฟ่านเสี่ยรั่วเบิกกว้างในทันใด ไม่มีเวลามาสนใจความตกใจและความเจ็บปวดแล้ว “เป็นไปได้อย่างไร หลายวันมานี้ท่านอ๋องแข็งแกร่งมากไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆถึงได้เป็นเช่นนี้ ท่านได้กินยาตามเวลาหรือไม่?”

“ยาเม็ดสุดท้าย ถูกข้ากินหมดเมื่อคืนนี้แล้ว” โม่ฉือหานกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“ท่านอ๋อง ยานี้อาจารย์ผู้ปรุงยาเพิ่งจะค้นคว้าออกมา ข้าก็ขออาจารย์มอบมันให้ข้าแล้ว ประสิทธิภาพเฉพาะเจาะจงข้าก็ไม่ชัดเจน รู้แต่ว่าสามารถทำให้ผู้ชายร่างกายแข็งแรง ข้าจะเขียนจดหมายถามสถานการณ์กับเขาทันที” ใบหน้าของฟ่านเสี่ยรั่วเต็มไปด้วยความกังวล

โม่ฉือหานเห็นนางเป็นเช่นนี้ ถึงได้สะบัดนางออกไป “รีบถามให้ชัดเจน หากไม่มีคำอธิบายให้ข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”

ทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง โม่ฉือหานก็หันหลังเดินจากไปเลย

คนทั้งคนของฟ่านเสี่ยรั่วถูกโยนลงไปกับพื้น ฝ่ามือเป็นแผลถลอก ความเจ็บปวดที่ทะลวงใจจู่โจมเข้ามา นางมองดูแผ่นหลังที่เด็ดขาดไร้ความปรานีของหลีอ๋อง เจ็บปวดหัวใจแทบเป็นแทบตาย

ที่แท้ในสายตาของท่านอ๋อง สิ่งที่เขาสนใจมีแค่ทำได้หรือไม่ได้เท่านั้น เขาไม่เคยสนใจตัวเองด้วยความจริงใจมาก่อน

มุมปากของฟ่านเสี่ยรั่วเกี่ยวความเย้ยหยันขึ้นมาเล็กน้อย อดทนต่อความเจ็บปวดรีบเขียนจดหมายให้อาจารย์ นางยังไม่มีลูก จะให้ท่านอ๋องเป็นเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น จวินหย่วนโยวป้อนอาหารเช้าให้กับหยุนถิง

“ซื่อจื่อ ร่างกายของข้าเกือบจะหายดีแล้ว ไม่มีธุระอะไรเราก็กลับไปกันเถอะ ข้าคิดถึงซีหลิ่วแล้ว” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ตกลง เช่นนั้นเจ้าพักฟื้นอีกสองวัน เราจะออกเดินทางในอีกสามวัน” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ฟังที่ท่านพูด”