จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 21

“ไม่ใช่อยู่แล้ว ข้าไม่อยากหนีเสือแล้วมาปะจระเข้หรอกนะ” หยุนถิงตอบ

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาลงมาทันที: “เจ้าว่า ข้าเป็นจระเข้เหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ซื่อจื่ออย่าโกรธสิ ข้าพูดผิดเอง ความหมายของข้าคือ ข้าเพิ่งหนีออกมาจากหลีอ๋องเสือตัวนั้น มาเจอกับซื่อจื่ออย่างท่านที่หล่อเหลาขนาดนี้ ได้กินได้อาศัยโดยไม่เสียเงิน แถมยังไม่ต้องทำงานอีก ชีวิตดี๊ดีแบบนี้ ข้าไม่อยากแต่งกับคนอื่นหรอกนะ

ถ้าวันไหนการร่วมงานของเราจบลง ข้าจะซื้อบ้านตัวเอง จากนั้นก็เลี้ยงพวกผู้ชาย ที่ได้ทั้งดนตรีร้องเพลงซักผ้านวด ใช้ชีวิตครึ่งสุดท้ายสบายๆ” หยุนถิงอธิบาย

ประโยคหน้ายังดีอยู่ แต่พอได้ยินประโยคหลัง จวินหย่วนโยวถึงกับสีหน้าแดงแปร๊ด นัยน์ตาดำนั้นแผ่ซ่านไปด้วยความเย็นชา: “ชาตินี้เจ้าอย่าคิดที่จะได้ใช้ชีวิตแบบนั้นเลย”

เขาเปิดหนังสือลำดับวงศ์ตระกูล จากนั้นก็ชี้ไปที่หนึ่งในหน้านั้น

หยุนถิงขยับเข้าไปดู ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่ากลางหัว: “ซื่อจื่อ ข้าตาลายไปหรือเปล่า?”

“ไม่อยู่แล้ว ก็เหมือนที่เจ้าเห็นนั่นแหละ”

“งั้นท่านไม่ทันระวังเขียนผิดเหรอ?” หยุนถิงสงสัย

“ไม่ได้เขียนผิด” จวินหย่วนโยวตอบ

ครึ่งนี้หยุนถิงเฉยไม่ได้แล้ว นางคว้าแขนของจวินหย่วนโยวไว้: “ซื่อจื่อ ท่านกำลังจะคิดสั้นหรือเปล่า เขียนชื่อตำแหน่งซื่อจื่อเฟยเป็นข้าได้ยังไงกัน ถ้าคนอื่นมารู้ว่าท่านแต่งงานกับซื่อจื่อเฟยหญิงที่ขี้เหร่ที่สุด ท่านจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะจนฟันหักเอาได้นะ”

“แล้วอนุภรรยาไม่โดนคนอื่นหัวเราะเยาะเหรอ?” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วถาม

เขาอยากให้นางดีใจ แต่ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกนางตกใจกันนะ

“ก็ต้องหัวเราะอยู่แล้วสิ แต่ถ้าเป็นอนุภรรยาน่ะเหรอ คนอื่นพูดแล้วเดี๋ยวก็ลืมกันไปเอง ใครจะจำอนุภรรยาได้ล่ะ แต่ซื่อจื่อเฟยแตกต่างออกไป นั่นเป็นตัวแทนของตระกูลจวินเลยนะ ไหนว่าคู่ชีวิตจะต้องคู่ควรกัน หรือไม่ก็มีสกุลฐานะเท่าเทียมกัน แล้วถูกจับคลุมถุงชนไม่ใช่เหรอ?” หยุนถิงถามกลับ

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้เป็นซื่อจื่อเฟย จะต้องดีใจจนกระโดดโลดเต้นแน่ แต่หยุนถิงกลับไม่มีเลย นางรู้สึกอึดอัดมากกว่า

นางเป็นคนขี้เกียจไม่ชอบความวุ่นวาย หากนอนได้ก็จะไม่นั่งเด็ดขาด ให้นางเป็นซื่อจื่อเฟยที่ต้องทำตามกฎมารยาทต่างๆนานา จะต้องสำรวมอยู่ตลอดเวลา แค่คิดว่าจะต้องใช้ชีวิตแบบนั้นก็เหนื่อยมากแล้ว

“ข้าแข็งแกร่งมากพอแล้ว ฝ่าบาทกับไทเฮาระแวงข้ากันหมด ไม่ต้องถูกจับคลุมถุงชนก็ได้” จวินหย่วนโยวตอบอย่างมั่นใจ

“ซื่อจื่อท่านไม่คิดดีๆหน่อยเหรอ ข้าเป็นซื่อจื่อเฟยไม่ได้จริงๆนะ ถ้าทำให้ท่านขายหน้าขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ไม่เป็นไร เรื่องที่เจ้าทำขายหน้าก็ไม่ได้มีแค่เรื่องเดียว ข้าให้เจ้าดูไม่ได้จะบังคับให้เจ้าเป็นซื่อจื่อเฟย เจ้าอยากเป็นอนุภรรยาก็เป็นไป ถ้าเกิดวันไหนมีคนคิดร้ายต่อเจ้า หรือข้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาก่อน ปกป้องเจ้าไม่ได้ ถึงตอนนั้นเจ้าก็เอาหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลเล่มนี้ออกมา ตำแหน่งซื่อจื่อเฟยแห่งตระกูลจวินจะปกป้องเจ้าได้” จวินหย่วนโยวตอบอย่างจริงจัง

หยุนถิงที่หงุดหงิดก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก นี่เป็นเป้าหมายของจวินหย่วนโยวสินะ นางเข้าใจเขาผิดไปเอง

“ซื่อจื่อท่านดีมากเลย คิดเผื่อข้าไว้หมดเลย”

“ในเมื่อเจ้าแต่งงานกับข้า ถึงแม้จะเป็นแค่การร่วมมือ แต่ภายนอกเจ้าก็เป็นคนของข้า ข้าก็ต้องปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยอยู่แล้ว” จวินหย่วนโยวพูดอย่างหนักแน่น เก็บหนังสือลำดับวงศ์ตระกูลกลับเข้าที่เดิม

“ถ้าวันไหนท่านจะสู่ขอซื่อจื่อเฟยขึ้นมาล่ะ?”

“ถึงเวลาค่อยแก้ไขก็ได้” จวินหย่วนโยวตอบ ในใจกลับคิดว่าคงจะไม่มีโอกาสนั้นแล้วล่ะ