จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 23

เขาอธิบายแบบนี้ ทำเอาหยุนถิงเขินยิ่งขึ้นไปอีก นางรีบกระโดดลุกขึ้นจากเตียง: “คือว่า ตอนนี้ก็เช้าแล้ว พวกเรารีบลุกขึ้นกันเถอะ”

จวินหย่วนโยวกลับนอนกับที่ไม่ขยับ: “ข้าก็อยากนะ แต่เจ้ากอดข้าทั้งคืน ตอนนี้ตัวข้าชาไปหมดแล้ว”

หยุนถิงหน้าแดงไปถึงคอ เหลือบตามองจวินหย่วนโยวที่นอนนิ่งอย่างกับศพ ก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมา

“งั้นทำไมเจ้าไม่ปลุกข้าล่ะ” หยุนถิงว่าแล้วก็ไม่ได้เดินไป นางยื่นมือลากจวินหย่วนโยวไว้

จวินหย่วนโยวจับมือนางไว้ แล้วให้นางช่วยดึงเขาขึ้น: “คืนก่อนเจ้าดูแลข้าทั้งคืน ไม่ได้พักผ่อนดีๆ ข้าเห็นเจ้าหลับลึกขนาดนั้น อยากให้เจ้าได้นอนอีกหน่อย คิดว่าเจ้าจะกอดข้าไว้สักพัก แต่ใครจะคิดว่าเจ้าจะกอดข้าทั้งคืน”

“ซื่อจื่อ ท่านอย่าพูดอีกเลย” หยุนถิงเขินไม่ไหว ทุบหลังของจวินหย่วนโยวเบาๆ

ทำไมนางรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่ตั้งใจกันนะ ทั้งที่เขาสามารถผลักนางออกได้ แต่กลับให้นางกอดเขาทั้งคืน เรื่องแบบนี้พูดแล้ว นางก็เสียเปรียบอยู่ดี

“โอ๊ย เจ็บ” จวินหย่วนโยวทำหน้าเจ็บ แล้วพูดอย่างน้อยใจ

“ขอโทษด้วยซื่อจื่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” หยุนถิงรีบช่วยเขานวดอย่างระมัดระวัง

คนคนหนึ่งหากร่างกายชาไม่มีความรู้สึก ถึงจะแตะเบาๆ ทุบหนึ่งที ก็รู้สึกปวดระบมไปหมด ความรู้สึกนี้หยุนถิงก็เคยสัมผัสมาก่อน ดังนั้นนางรู้ว่า จวินหย่วนโยวในตอนนี้ไม่ได้พูดโกหก

จวินหย่วนโยวรับรู้ถึงท่าทีที่อ่อนโยนของนาง นัยน์ตาดำขลับนั้นก็ประกายไปด้วยความพึงพอใจ ใบหน้ากลับดูเจ็บปวดมาก

หยุนถิงเห็นแล้วก็ไม่กล้าใช้แรงเยอะมาก นางที่รู้ตัวว่าทำผิดก็คอยดูแลใกล้ชิด ใครใช้ให้เขาปล่อยให้นางกอดทั้งคืนล่ะ

จวินหย่วนโยวเรียกข้ารับใช้เข้ามา พ่อบ้านยกน้ำเข้ามาเอง: “ซื่อจื่อ ฮูหยิน เชิญล้างหน้าล้างตาขอรับ อาหารเตรียมพร้อมแล้ว”

เหลือบเห็นพ่อบ้านยกกะละมังเข้ามาอย่างเคารพ จวินหย่วนโยวก็ขมวดคิ้ว: “ทำไมเจ้ามาเอง เรื่องแบบนี้ให้ข้ารับใช้คนอื่นทำก็พอแล้ว”

ในใจของจวินหย่วนโยว พ่อบ้านเป็นเหมือนผู้อาวุโสของเขา สำหรับผู้อาวุโสท่านนี้ เขาทั้งรักและให้ความสำคัญมากๆ

“ไม่เป็นไรขอรับซื่อจื่อ ข้าน้อยแค่ดีใจน่ะขอรับ ที่ได้เห็นซื่อจื่อกับฮูหยินรักกัน ให้ข้าน้อยทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นขอรับ” พ่อบ้านพูดชื่นชม

จวินหย่วนโยวไม่พูดอะไรอีก แล้วเดินไปล้างหน้า แต่ในตอนที่เท้าโดนพื้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ซื่อจื่อนั่งลงอย่าขยับ ข้าทำเอง” หยุนถิงรีบรับกะละมังมาจากพ่อบ้าน แล้วยกไปตรงหน้าจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวพึงพอใจมาก เขายื่นมือออกไปล้าง

จากนั้นหยุนถิงก็วางกะละมังลง แล้วยื่นมือผ้าเช็ดมือให้เขา

พ่อบ้านรู้สึกแปลกใจ ดีใจและตื่นเต้นมากำ

ซื่อจื่อเก่งจริงๆ ใช้เวลาแค่คืนเดียว ก็สอนให้คุณหนูหยุนรู้งานบ้านงานเรือนขนาดนี้แล้ว มีความกระตือรือร้น ไม่เลวเลยจริงๆ

พอคิดแบบนี้แล้ว พ่อบ้านก็เหลือบมองไปยังเตียง

ผ้าห่มยังไม่ได้พับ ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดเหมือนใหม่ พ่อบ้านรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ซื่อจื่อยังไม่ได้นอนกับคุณหนูหยุน เสียแรงที่เขาตื่นเต้นทั้งคืน ยังคิดว่า อีกไม่กี่เดือนก็จะได้อุ้มหลานแล้ว

แต่พอนึกถึงนิสัยที่เย็นชาของซื่อจื่อ เขานอนเตียงเดียวกันกับคุณหนูหยุนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้โยนคุณหนูหยุนออกจากห้อง ไม่รีบๆ ยังมีเวลาอีกเยอะ

“พ่อบ้านเหม่ออะไรอยู่?” หยุนถิงเห็นเขาจ้องเตียงตาไม่กะพริบ ก็อดไม่ได้ถามออกไป