จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 231

อินทรีทองมองเห็นของดำนั่น มันเจ็บปวดจนกระพือปีกหลายครั้ง สุดท้ายก้มหัวให้กับหยุนถิง

หยุนถิงพอใจยิ่งนัก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นับจากวันนี้เป็นต้นไปเจ้ามาติดตามข้าแล้วกัน” ระหว่างพูด ก็ช่วยจัดการบาดแผลให้อินทรีทองที่อยู่ที่พื้น

ผู้คนที่เดิมวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่นเห็นอย่างนี้ พากันถอนหายใจโล่งอกไปตามๆกัน และกลับมานั่งที่ตนเอง แค่เพียงที่อินทรีทองโจมตีเมื่อครู่ ทั่วทั้งท้องพระโรงเละเทะไปหมด

ฮ่องเต้ที่อยู่บนบัลลังก์นั่งตัวตรงสั่งการ “ทหาร จัดการเก็บกวาดท้องพระโรงให้สะอาด เปลี่ยนเป็นของใหม่ให้หมดด้วย”

นางกำนัลขันทีจำนวนมากเดินเข้ามาจากด้านนอก และทำความสะอาดอย่างรวดเร็ว ไม่นาน ทั่วทั้งท้องพระโรงก็เปลี่ยนเป็นใหม่หมด ทุกคนกลับไปนั่งประจำที่ตนเหมือนเดิม

“คุณหนูหยุน อินทรีทองตัวนี้ฝ่าบาทประทานให้หลีอ๋อง เจ้ากลับตัดหน้าไประหว่างทาง เกรงว่าจะไม่เหมาะสมกระมัง” ชางเยว่หมิงแค่นเสียงเย็นบอก

หยุนถิงเลิกคิ้วมองทางสองพี่น้องนั่น ยิ้มมุมปากว่า “หากมิใช่องค์ชายรองส่งอินทรีทองมา ก็คงไม่ทำให้บรรยากาศท้องพระโรงอึมครึมอย่างนี้ อีกอย่าง เมื่อครู่ตอนอินทรีทองโจมตีคน ข้าเห็นนะว่าองค์ชายรองน่ะวิ่งเร็วที่สุดเลย ตอนนี้ข้าช่วยทุกคนขจัดปัญหานี้แล้ว พวกเจ้าไม่ขอบคุณข้าก็แย่แล้ว ยังโทษข้าอีก เอาหน้ามาจากไหนกัน”

ชางเยว่หมิงพูดต่อด้วยสีหน้าเดือดดาลว่า “น่าตายนัก เจ้ากล้าลบหลู่ข้า”

“หากองค์ชายรองจะคิดเช่นนี้ ข้าก็จนปัญญา” หยุนถิงตอบอย่างไม่แยแส

เมื่อครู่ชางเยว่หมิงเสียมารยาทกับชางหลันเย่ หยุนถิงก็ไม่ชอบใจละ แถมตอนเขาวิ่งหนี ยังจงใจผลักชางหลันเย่หนึ่งครั้ง หยุนถิงเห็นชัดเจนคาตา

ต่อให้การแย่งชิงอำนาจบัลลังก์จะโหดร้าย แต่เย็นชาไร้หัวใจกับพี่ชายแท้ๆตนเชนนี้ ก็คงไม่ใช่คนดีอะไร

“หยุนถิง เจ้าทำเกินไปแล้วนะ ข้าสั่งให้เจ้ารีบขอโทษพี่รองข้าเดี๋ยวนี้” ชางหยุนสี่มองมาอย่างเดือดดาล

“ข้าไม่ได้ทำผิด เหตุใดต้องขอโทษด้วย?” หยุนถิงขี้เกียจสนใจนาง นั่งช่วยอินทรีทองรักษาบาดแผลต่อไป

พอเห็นชางหยุนสี่ทำท่าจะพูดอะไรอีก โม่ฉือหานพลันเอ่ยปาก “ในเมื่ออินทรีทองนี่เสด็จพี่ประทานให้ข้า ข้าจะจัดการอย่างไรก็ได้ตามใจ ในเมื่อคุณหนูหยุนชอบ ยกให้เจ้าแล้วกัน”

พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนพากันตกตะลึง

ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนรวมถึงสี่แคว้นล้วนรู้ดีว่า หลีอ๋องรังเกียจเดียดฉันท์หยุนถิงแค่ไหน เรื่องเขาหย่าร้างกับหยุนหลีนั้นทำเอารู้กันทั้งใต้หล้า ทั้งสองคนยิ่งเคียดแค้นอีกฝ่ายนัก ไม่ยอมคบหาสมาคมกันอีกเลย ตอนนี้หลีอ๋องกลับบอกว่าจะยกอินทรีทองให้หลีอ๋องต่อหน้าทุกคน ทำเอาทุกคนตกใจกันมาก

ขนาดฮ่องเต้ที่อยู่บนบัลลังก์ยังอดแปลกใจไม่ได้เหมือนกัน เขาเลิกคิ้วมองโม่ฉือหาน วันนี้หลีอ๋องโดนผีสิงแล้วรึ จะมอบของให้หยุนถิง ด้วยนิสัยแต่เดิมของเขา หากหยุนถิงแย่งของๆเขาไป เขาต้องแย่งกลับมาอย่างไม่ตายไม่เลิกราแน่ๆ

หยุนถิงมองโม่ฉือหานอย่างตกใจ “หลีอ๋อง สมองท่านกลับแล้วรึ?”

โม่ฉือหานสีหน้าเย็นชา “ข้าแค่ไม่ชอบของที่ผู้อื่นแตะต้องแล้ว”

“เช่นนั้น ข้าขอบคุณหลีอ๋องแล้วกัน” หยุนถิงตอบ

อินทรีทองดีอย่างนี้ เธอไม่อยากคืนเหมือนกัน

“คุณหนูหยุน ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเมื่อครู่” ชางหลันเย่บอกอย่างซาบซึ้ง

อันที่จริงเมื่อครู่เขาจงใจทั้งนั้น จงใจโดนชางเยว่หมิงบีบคั้นให้ขายหน้าต่อหน้าผู้คน จงใจให้ทุกคนรู้ว่าฮ่องเต้ต้าเยียนลบหลู่กลั่นแกล้งเขา จงใจโดนชางเยว่หมิงผลัก ก็เพื่อสร้างภาพลักษณ์อ่อนแอเพื่อหลอกผู้อื่น แต่ชางหลันเย่ไม่คิดเลยว่า หยุนถิงจะยื่นมือช่วยเขา

ทั้งๆที่นางจะไม่ช่วยก็ได้ แต่นางกลับมิแยแสทำให้ใครมิพอใจ มาช่วยตน ตอนนี้ชางหลันเย่รู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก

“ไม่ต้องเกรงใจ เรื่องง่ายๆเท่านั้นเอง”