จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 233

“ไปปลดทุกข์” หยุนถิงตอบ

คำพูดเดียว โม่ฉือชิงมุมปากกระตุก ก่อนมองบน ไม่สนใจหยุนถิงอีก

“ข้าก็จะไปพอดี พวกเราไปด้วยกันเถอะ” โม่หลานลุกขึ้นเดินมา

จวินหย่วนโยวเห็นโม่หลานไปกับหยุนถิง ถึงได้วางใจ

โม่หลานกับหยุนถิงเดินออกจากตำหนัก แต่ทั้งสองคนไม่เคยได้ทำสิ่งนั้นในพระราชวังมาก่อน เพียงแค่ถามนางกำนัลหน้าประตูตำหนัก นางกำนัลใจดีมาก นำทางด้วยตัวเอง

ไม่นานนางกำนัลก็พาพวกนางมาถึงหน้าห้องเล็กห้องหนึ่ง “คุณหนูหยุน คุณหนูโม่ ที่นี่เจ้าค่ะ”

“ได้ ลำบากท่านแล้ว” หยุนถิงกับโม่หลานเข้าไป

หยุนถิงเข้าไปก่อน พอออกมาโม่หลานก็เข้าไป เพียงแต่รออยู่พักหนึ่งนางก็ยังไม่ออกมา หยุนถิงถามดูถึงรู้ว่าโม่หลานกินเยอะมากไปต้องปลดทุกข์หนัก

หยุนถิงจึงเดินเล่นอยู่รอบๆครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา เรี่ยวแรงเริ่มหายไปเรื่อยๆ หัวเริ่มมึน แก้มร้อนผ่านเหมือนเป็นไข้

หยุนถิงรีบยึดต้นไม้ใหญ่ข้างๆพยุงร่าง ถึงพอจะยืนอยู่ได้ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ เมื่อครู่ตอนไปห้องน้ำเธอตรวจสอบอย่างระมัดระวังแล้ว ในนี้ไม่มีกลิ่นแปลกหรือยารัญจวนเลยนี่นา

“ฮูหยิน ท่านเป็นอะไรรึ?” หลงเอ้อร์ที่อยู่ในที่ลับรีบพุ่งเข้ามา

“ไม่รู้ จู่ๆก็รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเลย แถมยังร้อนมากด้วย เหมือนโดนยา” หยุนถิงบอก และเริ่มกระพือเสื้อที่หน้าอก

หลงเอ้อร์มองอย่างเป็นห่วง “งั้นข้าน้อยพาท่านไปหาซื่อจื่อดีกว่า”

“ได้”

หลงเอ้อร์พยุงหยุนถิงจะไป ทันใดนั้นพลันมีคนชุดดำหลายสิบกว่าคนตกลงมาจากฟ้า สะบัดกระบี่ยาวในมือเข้าหาหลงเอ้อร์กับหยุนถิงทันที

“ฮูหยินระวัง!” หลงเอ้อร์ตะโกนดัง รีบชักกระบี่เข้าคุ้มครองหยุนถิงทันที

เพียงแต่อีกฝ่ายคนมากกว่า พวกเขาเหมือนมองออกว่าหยุนถิงดูไม่สบาย ลอบโจมตีเข้ามาจากทุกทาง

องครักษ์เงามังกรสิบกว่าคนที่ซ่อนอยู่ในที่มืดรีบเหาะเข้ามาต่อสู้กับเหล่าคนชุดดำพวกนั้นทันที อีกฝ่ายฝึกฝนมาดีนัก และยังลงมือโหดเหี้ยมเด็ดขาดอีกด้วย มิใช่คนดีเลย ต่อให้เป็นองครักษ์เงามังกรที่วิทยายุทธ์สูงส่งก็ยังสลัดหลุดได้ยาก

คนชุดดำคนหนึ่งลอบโจมตีจากด้านหลัง กระบี่ยาวในมือจะแทงมาที่หยุนถิง ร่างดำปราดเข้ามาราวสายฟ้าแลบซัดฝ่ามือในคนนั้นจนลอยกระเด็น และพาหยุนถิงปราดไปยังที่ปลอดภัยด้านข้าง

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” โม่ฉือหานถามอย่างเป็นห่วง

เมื่อครู่เขาเห็นหยุนถิงออกมา ก็ไม่รู้ทำไมถึงเดินตามออกมา โม่ฉือหานเดินตามมาถึงที่นี่

โดยไม่รู้ตัว แต่ไม่คิดว่าพอมาก็เห็นมีคนลอบทำร้ายหยุนถิงพอดี จังหวะที่กระบี่ยาวจะแทงตัวหยุนถิงนั้น โม่ฉือหานหายใจติดขัดขึ้นมาทันที ลงมือช่วยโดยไม่คิดทันที

หยุนถิงถึงเห็นคนข้างกายชัดเจน เธอตกใจและแปลกใจมากว่า “โม่ฉือหาน ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

หมอนี่ดันมาช่วยตน คงไม่ใช่โดนผีสิงหรอกนะ

“ข้าออกมาเดินเล่น พอดีพึ่งผ่านมา”

หยุนถิงปัดมือของเขาที่จับตนเองออกอย่างรังเกียจ จะออกเดิน แต่ขาดันอ่อน ตัวยุบฮวบลงพื้น

โม่ฉือหานมือไว พยุงนางไว้ทัน และดึงเข้าอ้อมกอดตน หยุนถิงเลยเอนพิงร่างเขา

กลิ่นหอมอ่อนกระทบจมูก ไม่เหมือนกลิ่นเครื่องประทินโฉมอย่างสตรีนางอื่น หยุนถิงในตอนนี้มีกลิ่นเหล้าหอมหวานเล็กน้อย ทำให้คนจิตใจเบิกบาน

ความงามล้ำของใบหน้าแน่งน้อยของนาง ใบหน้าแดงเรื่อภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง ประหนึ่งแอปเปิ้ลที่สุกเต็มที่ น่ากินยิ่งนัก สันจมูกโด่ง ริมฝีปากแดงโดยธรรมชาติ งามล่มเมือง จันทราหลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง