จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 28

หยุนถิงไม่สนใจสายตาที่ดูถูก รังเกียจ รำคาญและสงสัยของทุกคน เลือกเสื้อผ้าเรียบง่ายในร้านเสื้อผ้า แล้วเลือกซื้อให้เยว่เอ๋อร์ด้วย ก็ถึงพาซูชิงโยวออกไป

หยุนถิงหาที่เงียบๆ แล้วเริ่มทำการตรวจสอบหนองบนใบหน้าซูชิงโยว: “ข้าทำแผลให้เจ้าก่อนนะ ทายาก่อน จำไว้ว่าอย่าให้แผลโดนน้ำเด็ดขาด พรุ่งนี้ข้าจะไปรักษาเจ้าที่บ้าน”

“ได้ ต้องให้ข้าเตรียมอะไรไว้ไหม?” ซูชิงโยวถาม

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้าจะเตรียมไปเอง” หยุนถิงเอาสำลีกับยาแดงออกมาจากมิติฆ่าเชื้อให้นาง

ซูชิงโยวเจ็บจนขมวดคิ้ว ถึงแม้ตอนแรกจะแสบๆ แต่หลังจากนั้นไม่รู้ว่าหยุนถิงทาอะไรให้นาง รู้สึกได้ถึงความเย็นสบาย ทำให้นางรู้สึกไม่คันที่แผลมากเท่าไหร่ และดีขึ้นเยอะมาก

หยุนถิงยื่นยาฆ่าเชื้อให้นาง: “ของสิ่งนี้ดีต่อแผลเจ้า อาจจะไม่เหมือนกับยาที่เจ้ากินเมื่อก่อน กินกับน้ำหลังอาหาร วันละสามครั้ง ครั้งละสองเม็ด ครีมนี้ทาวันละสองสามครั้งก็พอแล้ว ผ่านไปสองสามชั่วโมงทาครั้งหนึ่ง สามวันหลังจากนั้นข้าจะไปรักษาแผลที่บ้านเจ้า

อาหารที่เจ้ากินเมื่อก่อนไม่ต้องกินแล้ว ระหว่างที่ข้ารักษาเจ้า เจ้าต้องกินอาหารรสอ่อน ห้ามกินเผ็ดเค็มหรือมันเกินไป เวลากินอะไรก็เอาเข็มเงินทดสอบยาพิษก่อน พวกเครื่องหอมก็ไม่ต้องใช้แล้ว”

“ข้าจำไว้แล้ว คำขอบคุณคงเบาเกินไป ต่อไปหากเจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย ข้าจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด” ซูชิงโยวพูดอย่างซาบซึ้งใจ

หยุนถิงสั่งนางเสร็จแล้ว ก็พาเยว่เอ๋อร์ออกไปทันที

“คุณหนูจะรักษาแผลบนใบหน้าให้คุณหนูซูจริงเหรอเจ้าคะ?” เยว่เอ๋อร์ถามอย่างเป็นกังวล

“แน่นอนสิ ข้าจะรอให้ยัยสวยแต่รูปจูบไม่หอมสองคนนั้นมาหน้าแตกอยู่นะ” หยุนถิงตอบ

เยว่เอ๋อร์ก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา ทั้งสองเดินเที่ยวอีกสักพัก เดินจนเหนื่อยแล้วก็ถึงกลับจวนซื่อจื่อกัน

พ่อบ้านเห็นพวกนางกลับมา ก็รีบให้คนไปรายงานซื่อจื่อ จากนั้นก็ยกชามา: “ฮูหยิน ท่านเดินเที่ยวทั้งวันคงจะเหนื่อยแย่ นี่เป็นชาหลงจิ่งที่ข้าน้อยชงเอง ท่านลองชิมดูสิ”

“ขอบใจมากนะ ใช่สิพ่อบ้าน ข้าซื้อขนมกุ้ยฮวามาให้ เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ ข้ากับเยว่เอ๋อร์ชิมมาแล้ว” หยุนถิงยื่นขนมออกไป

พ่อบ้านแปลกใจ: “ฮูหยินซื้อให้ข้าเหรอ?”

“ใช่ พ่อบ้านคอยจัดการเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในจวนซื่อจื่อตลอด คงจะเหนื่อยแย่ ข้าได้กินของอร่อยก็ต้องนึกถึงเจ้าด้วยสิ” หยุนถิงตอบ

พ่อบ้านรู้สึกซึ้งใจ ถึงแม้จะเป็นแค่ขนมกุ้ยฮวาไม่กี่สตางค์ แต่ฮูหยินก็ยังนึกถึงเขาอยู่ ทำเอาพ่อบ้านรู้สึกชอบนางขึ้นมา

“ขอบพระคุณฮูหยิน”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก” หยุนถิงรับแก้วชามาดื่ม: “ชานี้อร่อยมาก แต่ถ้าเป็นชาชมคงจะอร่อยกว่านี้”

“ชานม?” พ่อบ้านไม่เข้าใจ

“ก็ใช้นมสด ใส่ชาดำกับน้ำผึ้งเข้าไป ใช่สิ ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีคนเลี้ยงโคนมสินะ?” หยุนถิงถาม

“มีขอรับ ประตูเมืองทิศเหนือมีโคนมขาย เป็นโคนมชั้นดีที่นำเข้ามาจากเผ่าอาโม่ แต่คนในเมืองไม่ชอบกลิ่นนมกัน ดังนั้นเลยไม่ค่อยมีคนไปซื้อ ไม่รู้ว่าที่นั่นจะปิดตัวไปหรือยัง” พ่อบ้านตอบ

จวินหย่วนโยวได้ยินว่านางกลับมาแล้ว ก็รีบมาทันที พอเข้าไปก็ได้ยินที่หยุนถิงพูดกับพ่อบ้าน

“เจ้าอยากได้โคนมเหรอ?” จวินหย่วนโยวถาม

ชาที่ดื่มเข้าปากของหยุนถิงก็พุ่งออกมา: “ซื่อจื่อมาเมื่อไหร่กัน ทำไมเดินมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยล่ะ ข้าตกใจมด คอกแคก……”

จวินหย่วนโยวทำหน้าเหนื่อยใจ แล้วรีบไปลูบหลังให้นาง ท่าทางอ่อนโยน: “ครั้งหน้าข้าจะระวังนะ”

เยว่เอ๋อร์ที่เห็นแล้วก็รู้สึกปลื้มใจมาก มีแต่ซื่อจื่อที่ดีต่อคุณหนู คุณหนูเจอคู่ชีวิตที่ดีเสียทีนะ