จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 289

กลางดึกแถมยังเป็นที่รกร้างแถวชานเมือง ตอนนั้นก็มีเพียงนางกับหยุนถิงเท่านั้น ไม่ใช่หล่อนช่วยตัวเองแล้วจะเป็นใคร

เพียงแต่ว่าเหตุใดนางถึงช่วยตัวเอง นางควรเกลียดตัวเองมากไม่ใช่หรือ และฉวยโอกาสฆ่าตัวเองเพื่อปิดปากไม่ใช่หรือ

“ไม่งั้นล่ะ” หยุนถิงถามกลับ

"ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า?" ชางหยุนสี่สับสน

“ก็ต้องเป็นเพราะเห็นแก่หน้าชางหลันเย่อยู่แล้ว มิฉะนั้นต่อให้เจ้าถูกข่มขืนแล้วฆ่าข้าก็จะไม่สอดรู้สอดเห็น” หยุนถิงทำเสียงเชอะ

ทันใดนั้นชางหยุนสี่ก็รู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม โกรธจนหน้ามืดครึ้ม: "เจ้ากับเสด็จพี่ไท่จื่อของข้าเป็นอะไรกันแน่ หรือว่าเจ้าชอบเขา?"

คำเดียว ข้าวที่หยุนถิงกินเข้าปากก็พุ่งออกมา จ้องมองชางหยุนสี่ด้วยความโกรธ: "เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้า"

จากนั้นหยุนถิงก็เห็นสีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นลงเล็กน้อย และรีบอธิบาย: "ซื่อจื่อ นางใส่ร้ายข้า ข้ากับชางหลันเย่ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย ข้าก็แค่เห็นเขาถูกขันทีพวกนั้นรังแก จึงช่วยเขาไปหลายครั้ง แค่นี้จริงๆ"

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ผ่อนคลายลง สีหน้านิ่งเฉย: "ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย เจ้าตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม"

หยุนถิงมองเขาด้วยความงุนงง: "แล้วทำไมเจ้าถึงขมวดคิ้ว?"

"ข้าแค่รู้สึกว่ารสชาติของโจ๊กนี้พิเศษไปหน่อย" จวินหย่วนโยวตอบ

หยุนถิงกลอกตา: "ตกใจหมดเลย ข้านึกว่าท่านจะหึงอีกแล้ว"

ชางหยุนสี่ที่มองดูฉากนี้อยู่ข้างๆ ก็ตกตะลึงเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าหยุนถิงที่ยโสโอหังมาโดยตลอดนั้นจะกลัวจวินซื่อจื่อหึงขนาดนี้ เห็นท่าทางที่ขี้ขลาดของนางในเมื่อครู่นั้น ชางหยุนสี่ก็รู้สึกสะใจยิ่งนัก

ชางหยุนสี่เดิมทีที่รู้สึกกลัวและโกรธเล็กน้อยนั้น จู่ๆก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น เดินไปนั่งลงโดยตรง ไม่ถือว่าตัวเองเป็นคนนอกสักนิดเลย: "ข้าก็จะกินโจ๊กเหมือนกัน"

"กินโจ๊กไม่รู้จักไปตักเองหรือ ไม่ใช่ว่าไม่มีมือสักหน่อย" หยุนถิงพูดอย่างหมดคำพูด

"เจ้า------" ชางหยุนสี่โกรธแทบตาย แต่เมื่อเห็นว่าสามคนนี้นางเองก็สั่งไม่ได้จริงๆ ท้องก็หิวมากแล้ว ทำได้เพียงไปตักมาชามหนึ่งเองด้วยความโกรธ

"ถ้าไม่ใช่เพราะข้ากลับไปไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันกินโจ๊กของเจ้าแน่นอน" ชางหยุนสี่พูดด้วยความโกรธ ยกขึ้นมาแล้วกินไปคำหนึ่ง

เป็นโจ๊กธรรมดาที่ใส่หมูหยองอยู่ด้านในเท่านั้น แต่รสชาติกลับดีมากๆ อร่อยกว่าที่นางเคยกินในแคว้นชางเยว่ก่อนหน้านี้ ซึ่งทำให้นางอึ้งมาก

"นังหนู ฝีมือของเจ้ายอดเยี่ยมจริงๆ ที่ที่รกร้างอะไรแบบนี้เจ้าก็ยังสามารถทำของรสชายอร่อยเช่นนี้ออกมาได้ ไม่เลวเลยจริงๆ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าเสนอของว่างเยอะขนาดนั้นในแคว้นต้าเยียน ล้วนเป็นที่นิยมมาก" คงอู๋ไต้ซืออดไม่ได้ที่จะพูดชื่นชม

“แหม ไต้ซือเรื่องนี้ท่านก็รู้ด้วยหรือ?” หยุนถิงถามอย่างคาดไม่ถึง

“แม้ว่าข้าจะอยู่ในที่ไม่ค่อยมีคนเช่นนี้ แต่เรื่องด้านนอกข้างล้วนรู้อย่างชัดเจนหมด”

"แสร้งทำเป็นเร้นลับซับซ้อน" ชางหยุนสี่พูดอย่างดูถูก

คงอู๋ไต้ซือชำเลืองมองนาง: "แม่นาง ชะตากรรมของเจ้าไม่ดี มีความดุร้ายมากเกินไป แม้จะเกิดมาในฐานะที่ร่ำรวย แต่วาสนารักกลับไม่ดี แต่งงานสามครั้งก็หย่าสามครั้ง และจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวจนถึงตาย ตายในต่างแดน"

ชางหยุนสี่ฟังจนหน้ามืดครึ้มไปหมด แและจ้องมองมาอย่างโกรธ: "ไอ้หลวงจีนแก่ เจ้ากล้าสาปแช่งข้า รนหาที่ตายชัดๆ!" ว่าแล้วนางก็โจมตีคงอู๋ไต้ซือ

คงอู๋ไต้ซือไม่แม้แต่จะขยับตัว สะบัดแขนเสื้อเบาๆ ละลายพลังฝ่ามือของนางไป

หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย: "น่าเวทนาจริงๆ ไต้ซือมีวิธีแก้ไขหรือไม่？"

"เจ้า"

“ข้า?” หยุนถิงขมวดคิ้ว

“เจ้าก็คือคนที่มาช่วยพลิกชีวิตของนาง หากต้องการแก้ไข ต้องมีเจ้าค่อยช่วยเหลือ” คงอู๋ไต้ซือตอบ